'ที่นี่คือห้องรับรอง?'
คิม ฮยอน อู ดันแว่นอันเก่าของเขา
สถานที่แห่งนี้ใช้เวลาเดินเพียง 5
นาทีจากสถานีโซล
ด้านหน้าของอาคารแห่งนี้
มีป้ายหินอ่อนสีดำสลักตัวอักษรสะท้อนแสงแดดเป็นมันวาวว่า "Global
Exos Korea" ราวกับเป็นสัญญาณเตือนว่ามันเป็นเพียงโอกาสเดียวในชีวิตของเขาซึ่งทำให้ชายหนุ่มกังวลไม่น้อย
ฮยอนอูยืนลังเลไม่กล้าเดินเข้าไปด้านในตึก
แต่ที่หนักกว่าคือเขาไม่มีความกล้าพอที่จะหันหลังกลับไปโดยยังไม่ได้ลองทำดูเลย
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
แล้วเดินเข้าไปในตึก
"ผมมาสัมภาษณ์งานครับ"
เขาแจ้งแก่พนักงาน
"ต้องขึ้นไปที่ชั้นสามนะคะ"
พนักงานต้อนรับที่สวยราวกับนางแบบเอ่ยพลางผายมือไปทางลิฟต์ที่ใช้ขึ้นชั้นบน
"อ่าครับ...ขอบคุณนะครับ"
เขาก้มศีรษะเป็นการขอบคุณพลางเดินออกไป แล้วเดินขณะนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะดังออกมาจากทางด้านหลัง
ทำให้ฮยอนอูรู้สึกอายจนหน้าแดง
เขาเข้าใจว่าทำไมเธอถึงหัวเราะ...
หลังจากที่ได้รับข่าวการสัมภาษณ์งานอย่างกะทันหัน
เขาก็ถูกบังคับให้มาสัมภาษณ์ในชุดสูทขนาดใหญ่ที่ยืมมาอีกที
ฮยอนอูเริ่มปั่นป่วน เขา
รู้ตัวว่ามันดูเซ่อซ่าและน่าเกลียดเมื่อสวมเสื้อสูทตัวหลวมโคร่งขนาดนี้
แน่นอนว่าคนที่มาสัมภาษณ์งานนั้นมีจำนวนมากแต่ก็ไม่ควรเอาเขามาเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ
แบบนี้...
ชายหนุ่มมาถึงชั้นสาม
เขาก็พบว่าภายในซึ่งเป็นที่นั่งพักนั้นเต็มไปด้วยผู้คน
บางคนก็สวมสูทหรูหรามา บางคนก็สวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่จะแสดงให้เห็นถึงประสบการณ์ในการทำงานของพวกเขา
ดวงตาของฮยอนอูเริ่มหม่นหมองเมื่อคิดว่าจะต้องสัมภาษณ์แข่งกับคนพวกนี้
หรือว่าเราไม่ควรมาที่นี่? แต่มันเป็นโอกาสที่เราจะได้รับค่าจ้างที่ดีกว่างานที่ทำในตอนนี้?
ฮยอนนอูถอนหายใจ ใบหน้าของเขาดูไม่สบายใจเอาเสียเลย
*
* *
ฮยอนอูเป็นเด็กธรรมดา จนกระทั่งเมื่อ
5 ปีก่อน
เขาเป็นหนึ่งในส่วนเฉลี่ยของนักเรียนมัธยมที่ชอบสินค้าแบรนด์เนม
ชอบซื้อมือถือใหม่ล่าสุดในขณะที่พ่อแม่ต้องส่ายหน้าบ่นอย่างไม่เห็นด้วย
เขาจะเล่นเกมทั้งวันในวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือบางทีเขาก็มักจะดูเรื่องราวของพวกเด็กๆ
ยากไร้ในทีวี ในใจก็อดรู้สึกเห็นอกเห็นใจไม่ได้ ขณะเดียวกันก็ว่าตัวเองคงจะใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กพวกนั้นไม่ได้แน่ๆ
จนกระทั่งมันกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมา
เด็กชายได้รับโทรศัพท์ด่วนที่โรงเรียน
มีคนโทรมาบอกว่าพ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์
สำหรับฮยอนอูเรียกง่ายๆ
ว่ามันคือจุดเปลี่ยนของชีวิต
พ่อของเขาเสียชีวิต
ในขณะที่แม่ของเขารอดตาย หลังจากผ่านรักษามามากมาย แต่ภาวะแทรกซ้อนยังคงเหลืออยู่
สาเหตุของการเกิดอุบัติเหตุคือผู้เป็นพ่อง่วงนอนขณะขับรถ
ในความเป็นจริงผู้ประสบภัยจะต้องได้รับการชดเชย
แต่ประกันที่ทำไว้หมดอายุแล้วไม่มีการต่ออายุ ดังนั้น บริษัทประกันจึงอ้างว่าไม่ใช่ความรับผิดชอบของตน
ตำรวจและทนายความปิดคดีในการสอบสวนไม่กี่ครั้ง
ในขณะที่ฮยอนอูพยายามจะทำความเข้าใจกับสถานการณ์อันซับซ้อนที่เกิดขึ้น พวกเขาต้องขายบ้านและยกเลิกเงินออมและแผนประกันต่างๆ
ที่เคยทำไว้เพื่อแก้ไขปัญหา พวกเขาเช่าอพาร์ทเม้นเล็ก ๆ เป็นที่อยู่อาศัย
อย่างไรก็ตามอาการของแม่เขาเป็นสิ่งที่ต้องรักษาอย่างเร่งด่วน
แม่ของฮยอนอูมีประกันสุขภาพของเอกชนที่ซื้อเมื่อ
10 ปีที่แล้ว
แต่ทุกครั้งที่แม่ไปโรงพยาบาลเพราะเป็นหวัด
ปวดท้อง หรือโรคอื่นๆ เธอต้องได้รับการรักษามากกว่าคนอื่นอีกทั้งยังต้องดูแลเป็นพิเศษ
ทำให้ทัศนคติของบริษัทประกันเริ่มเปลี่ยนไป
พวกเขาให้แผ่นพับที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษและภาษาจีนในขณะที่พูดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงวงเงินชดเชย
ด้วยเหตุนี้ทำให้พวกเขาต้องจ่าย 3 ถึง 4 ล้านวอนเป็นค่าธรรมเนียมในทุกๆ เดือน
มันเป็นเรื่องที่ยาก
แต่เด็กหนุ่มต้องอดทนเพื่อค่ารักษาสำหรับแม่
กระทั่งญาติจากฝ่ายพ่อและแม่ทั้งห้าคนต่างก็ทอดทิ้งพวกเขาราวกับมีตัวตนอยู่แค่ในจดหมายและไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีก
ฮยอนอูรู้สึกแย่มาก
เงินทั้งหมดของเขาเหลืออยู่แค่ภายในกระเป๋าเงินใบนี้เพียงเท่านั้น สำหรับ 3
ล้านวอน มันไม่เพียงพอที่จะใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลในแต่ละเดือน
เพื่อให้มีเงินเพียงพอต่อค่าใช้จ่ายและค่ารักษาพยาบาลของผู้เป็นแม่
หนี้สินของพวกเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฮยอนอูตระหนักเป็นครั้งแรก
สิ่งที่เด็กผู้ชายที่แสดงในทีวี ไม่ใช่การวางตัวเป็นผู้ใหญ่
แต่พวกเขาเหล่านั้นกำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเติบโตและกลายเป็นผู้ใหญ่
เป็นสถานการณ์ที่ได้สร้าง ‘คน’ ขึ้นมา
เด็กหนุ่มรู้ถึงความหมายของคำเหล่านั้น
ชีวิตของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อส่งหนังสือพิมพ์ ส่งนมและยังทำงานพาร์ทไทม์ หลังจากนั้นเขาก็จะได้รับเงินค่าทำงานในตอนเย็น
ไม่น่าเชื่อว่าที่ผ่านมาเขาจะอาศัยอาบน้ำในขณะที่ทำงานที่ไซต์งานก่อสร้าง
ร่างกายของเขาปวดระบมไปหมด
แต่เด็กหนุ่มยังคงทำงานต่อไปแทนที่จะพักผ่อน
การหยุดทำงานสำหรับเขามันเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ในเมื่อเขาไม่มีทางเลือกอื่นก็ต้องทำมันอย่างจริงจัง
ยังไงก็ตามแม้จะทำงานหนักขนาดนี้เงินที่ได้จากการทำงานก็ยังแทบจะไม่พอต่อค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์และค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลอยู่ดี
เมื่อมีญาติแวะมาเยี่ยม
ฮยอนอูจะไม่สามารถทำใจให้พักผ่อนได้เลยเพราะพวกนั้นเอาแต่พูดถึงเรื่องพ่อของเขา
ทุกครั้งที่คนพวกนั้นมา สิ่งที่ฮยอนอูทำได้คือกำมือของเขาเอาไว้แน่นๆ
คนพวกนั้นบอกว่าพ่อของเขาเป็นคนดี
แต่ก็ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียวที่จะแวะมาเยี่ยมในยามที่พวกเขาผิดพลาดและล้มลม
และพวกเขาจะยกเลิกการลงทุนอย่างไม่ลังเลเมื่อพบว่ามันอาจจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นกับตัวเอง
หรือว่านี่มันคือผลตอบแทนที่ได้รับจากสวรรค์ ราวกับเป็นเป็นนิยายเรื่องหนึ่ง
หลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิต
แม่ของเขาก็ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงพยาบาล ไม่มีใครสักคนยื่นมือเข้ามาช่วยพวกเขา
แย่กว่านั้นคือไม่มีใครให้เขายืมเงินเพราะพวกเขาไม่คิดว่าฮยอนอูจะสามารถหาเงินมาคืนได้
ความสัมพันธ์ของพวกเขาช่างเปราะบางซึ่งมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลยครอบครัวของเขายังอยู่ดี
ฮยอนอูตระหนักถึงความเป็นจริงอย่างขมขื่นก่อนที่เขาจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม
ไม่ว่าคนๆนั้นจะพิเศษแค่ไหน
สุดท้ายพวกเขาก็เหมือนกับคนอื่นๆ
'ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อดูแลแม่และตัวเอง!'
เขาตัดสินใจหยุดการเรียนต่อหลังจากจบมัธยมปลาย
แต่ว่าแม่ของเขาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยจะต้องไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฮยอนอูไม่มีทางเลือก
เขาอาจจะใช้เวลาจัดการเรื่องนี้สักหนึ่งปี...
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เรียนจบมัธยมก็ไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ที่เป็นอยู่ดีขึ้น
หลังจากที่เขาตัดสินใจทุกอย่างแล้วฮยอนอูก็ออกไปหางานทำ
แม้ว่าเวลาทำงานของเขาจะมีเพิ่มขึ้นแต่อย่างอื่นก็ยังเหมือนเดิม
ตามปกติแล้วเขาต้องทำงานทุกวันและในแต่ละวันของเขาก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขาต้องพยายามจะหาเงินเพื่อให้พอต่อค่ารักษาพยาบาล
และใช้หนี้ที่ติดค้างไว้ทุกสิ้นเดือน
ฮยอนอูค่อยๆ เริ่มอิจฉาเพื่อนของเขาที่ใช้มือถือรุ่นล่าสุดหรือใส่ชุดแฟชั่นใหม่ๆ
และเขายังอิจฉาคนที่ได้เงินสำรอง
มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ฮยอนอูไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ตั้งแต่เด็กเขามีความฝันว่าจะทำงานเป็นพนักงานที่บริษัทผลิตวิดีโอเกม
ก่อนเกิดอุบัติเหตุเขามักจะนอนดึก เล่นเกมส์
หรือไม่ก็คิดไว้ว่าอยากทำงานที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์
*
* *
แม้ว่าเขาจะล้มเลิกความคิดที่จะไปมหาวิทยาลัย
แต่เขาไม่ได้ละทิ้งความฝันของเขา มันคือเหตุผลว่าทำไมทุกเดือนเขาถึงยอมจ่าย 300,000 วอนเพื่อเข้าร่วมสถาบันเอกชน
วันหนึ่ง อาจารย์เดินมาถามฮยอนอูว่า
"ฮยอนอู
คุณเคยคิดที่จะหางานในบริษัทเกมมั้ย?
"
"บริษัทเกมเหรอครับ?" ชายหนุ่มทวนคำถามของผู้เป็นอาจารย์
"อืม...รุ่นพี่ของผมบอกว่าเขารู้จักบริษัทเกมแห่งหนึ่งที่ตอนนี้กำลังรับสมัครพนักงานใหม่
เขาเลยขอให้แนะนำนักเรียนที่เรียนดีให้และผมคิดจะแนะนำคุณไป คุณคิดว่ายังไงบ้างล่ะ
อยากจะทำงานในบริษัทเกมรึเปล่า?”
"แต่ผมไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย
เขาอาจจะไม่รับ"
"เขาต้องการแค่อายุ 20
ปีหรือมากกว่านั้น นอกจากนี้ยังไม่จำกัดเพศและการศึกษาด้วย” ผู้เป็นอาจารย์พูด
"ที่ไหนเหรอครับ?" ชายหนุ่มถามด้วยความสนใจ
" นายเคยได้ยิน Global
Exos มั้ย? "
" ครับ???
"
ฮยอนอูคล้ายกับถูกแช่แข็ง
เห็นว่าไม่จำกัดวุฒิการศึกษา
เขาเลยคิดว่าจะเป็นบริษัทเกมเล็กๆ
แต่มันไม่น่าใช่บริษัทชั้นนำอย่าง Global
Exos! เพราะบริษัทนี้ถือเป็นจุดสุดยอดของทุกบริษัทในอุตสาหกรรมเกม
พวกเขาเป็นบริษัทที่ใช้แนวคิดของเสมือนจริงในเกม
และพวกเขาก็สร้าง 2 เกมมหากาพย์ออกมาที่มียอดขายถึง 1 ล้านล้านวอน
“มีเหตุผลอะไรที่บริษัท Global Exos นี้จะต้องจ้างพนักงานแบบผม?” ข่าวนี้ทำฮยอนอูตระหนกเกินไปแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่นัก
แต่รุ่นพี่ของฉันบอกว่ากระบวนการคัดเลือกพนักงานของพวกเขาจะมีหลายรูปแบบและมีเอกลักษณ์มาก
พวกเขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเอกสารการเรียนหรือประสบการณ์การทำงานสักเท่าไหร่
จะมีวิธีการทดสอบที่แตกต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิงซึ่งเป็นวิธีทีกำหนดเงินเดือนให้กับพนักงาน
แต่ยังไงก็ตามมีคนสมัครจำนวนมากเกินไป
มันไม่ง่ายเลยที่จะรู้ว่าเขาต้องการจ้างคนแบบไหนทำงาน ฉันหวังว่าพวกเขาจะเลือกนายนะ”
***
โลกที่วุฒิการศึกษาของคนไม่ได้ให้ความสำคัญ
เหล่านี้เป็นคำที่เคยกล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว
แน่นอนว่าฮยอนอูไม่ได้ไร้เดียงสาพอที่จะเชื่อคำพูดเหล่านั้นในทันที
การไม่มีพื้นฐานทางการศึกษา
มันเป็นการจำกัดตำแหน่งของพนักงานในธุรกิจขนาดใหญ่
ซึ่งโดยปกติแล้วนี่เป็นสิ่งที่กำหนดปัจจัยในการคัดเลือกแต่ละตำแหน่งงาน โดยเฉพาะ Global
Exos ซึ่งเป็นบริษัทชั้นนำ ฮยอนอูยอมรับว่าเขารู้สึกขัดแย้งจริงๆ กับเรื่องนี้
"ประกาศนียบัตรมัธยมปลายของฉันไม่น่าจะมีประโยชน์มากนัก
เขาอาจจะไม่รับฉัน ต้องรับสิ...ต้องรับ ดังนั้นฉันควรจะทำอะไรบางอย่าง... "
ชื่อ : คิม ฮยอน อู
เพศ : ชาย อายุ : 22 ปี
การศึกษา : วิศวกรรมอิเล็กทรอนิคปี 2,ลาออก
|
ที่นั่งด้านบน เป็นที่ๆ
ไม่ค่อยมีคนสังเกตเห็นในทุกๆ คลาสเรียน
ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับระบบเครือข่ายสื่อสารที่ถูกแฮ็คข้อมูลผ่านไฟร์วอลล์ซึ่งเกิดขึ้นระหว่างในการประชุมทดสอบระบบเกมเสมือนจริงจนกลายเป็นปัญหาใหญ่แต่ในที่สุดผู้ที่เกี่ยวข้องก็ได้ลาออกด้วยความสมัครใจ
Global Exos เป็นบริษัทใหญ่
แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลในใบสมัครงานได้ทั้งหมด
ชายหนุ่มคิดแบบนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำมัน
ในบางครั้ง...ถ้าเราไม่พยายามก็จะไม่เจ็บปวด
แต่ว่าฮยอนอูก็ไม่มีอะไรจะสูญเสียอีกต่อไปแล้ว...
เวลาผ่านไปจนเขาลืมเกี่ยวกับการสมัครงานไปแล้ว
จนกระทั่งมีข่าวการตอบรับมาอย่างไม่คาดฝัน
“ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว
แต่คุณจำมั้ยว่าเราเคยคุยกันถึง Global Exos? ใบสมัครของคุณผ่านแล้วพวกเขาก็ติดต่อมาที่ผม”
อาจารย์ของคิมฮยอนอูก็ประหลาดใจเหมือนกับเขาเช่นกัน
***
ในขณะที่เขากำลังนึกถึงอดีต
คนที่สัมภาษณ์เขาก็ใกล้จะมาถึงแล้ว ฮยอนอูกำลังจะได้พบกับคนที่จะมาสัมภาษณ์เขา
บางทีนี่จะเป็นโอกาสทอง
ทำยังไงเขาถึงจะสัมภาษณ์ได้ดีและประทับใจ
หรือเขาจะต้องประจบประแจงเลียขาคนมาสัมภาษณ์
‘ฉันท่าจะบ้าไปแล้ว!’ นี่คือความคิดก่อนที่จะโดนสัมภาษณ์งั้นเหรอ
ถ้าเขามีหลักฐานว่าฉันแอบเมคข้อมูลการศึกษาขึ้นมานั่นมีปัญหาแน่
ไม่รู้ว่าเขาจะสุ่มถามหรือให้แสดงข้อมูลหรือเปล่า? แต่แน่นอนว่า
Global Exos เป็นองค์กรขนาดใหญ่
มีความเป็นไปได้สูงว่าพวกเขารู้ถึงการปลอมแปลงเอกสารของผู้สมัครงานคนหนึ่ง
มันอาจจะเป็นเหตุผลที่ส่งผลกระทบทำให้บริษัทขาดความเชื่อถือและส่งผลถึงกำไร โอ้...แต่ว่ามันไม่ทันแล้ว
ถ้าฉันหันหลังกลับตอนนี้มันคงจะบ้าเต็มทน’
เขาจินตนาการถึงฉากที่ตัวเองถูกใส่กุญแจมือและถูกถล่มรุมล้อมด้วยพวกนักข่าว
“โอ้...คุณอยู่ที่นี่เหรอ?”
ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงผู้หญิงจากทางด้านข้างของเขา
ฮยอนอูค่อนข้างประหลาดใจ เขาเห็นพนักงานต้อนรับที่เจอกันในห้องโถงยืนอยู่ในชุดสูทอย่างเป็นทางการ
“เก้าอี้ตรงนี้ว่าง คุณจะมานั่งมั้ย” เขาถาม
เธอพยักหน้าและนั่งลงข้างๆ เขา
“ฉันขอโทษที่หัวเราะก่อนหน้านี้
คุณคงไม่ถือหรอกนะ?” หญิงสาวเอ่ยปากขอโทษเขาเป็นอย่างแรก
“ไม่เป็นไรหรอก มันคงยากที่จะไม่หัวเราะ
ก็ผมดูตลกจริงๆ ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ คุณตลกมาก” เธอตอบแบบตรงมากๆ
หลังจากที่ได้รับคำตอบจากพนักงานต้อนรับอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มก็ทำหน้าประหลาด
“อา...จริงๆ เหมือนคุณจะเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้หัวเราะเพราะเสื้อผ้าของคุณ
แต่จริงๆ จะมีใครที่จะทำตัวนอบน้อมกับพนักงานต้อนรับบ้าง
ที่ฉันหัวเราะเพราะคุณเป็นคนประหลาดนิดหน่อย
แล้วก็ความจริงแล้วเสื้อผ้านั่นเหมาะกับคุณมาก”
ใบหน้าของฮยอนอูกลายเป็นสีแดง
มันดูเหมือนทำให้เขามีปมด้อย
“ขอโทษด้วยที่เข้าใจผิด” เขากล่าว
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันต่างหากที่ทำให้คุณเข้าใจผิด”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
“อันที่จริงฉันส่งใบสมัครงานที่นี่มาน่ะ
ชื่อของฉันคือ คัง มิซู”
“ฉันชื่อ คิม ฮยอนอู”
คังมิซูยื่นมืออกมา
ในขณะที่ฮยอนอูกำลังเช็ดมือของเขากับกางเกงก่อนจะจับมือของเธอ...
"ผู้สมัครทุกคนโปรดไปพร้อมกันที่ห้องประชุม"
เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับกลุ่มคนที่พากันลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
‘บ้าเอ๊ย!’ นี่มันอะไรกันเนี่ย
ฉันอาจจะเป็นลมหรือตายได้ถ้าฉันไม่ออกจากที่นี่
ไม่มีทางไหนที่จะแยกตัวออกมาจากฝูงชนได้
ฮยอนอูถูกเบียดดันเข้าไปในห้องประชุมในที่สุด
***
คนจำนวนกว่า 2,000 คนอัดแน่นอยู่ในห้องประชุม
แต่จะมีเพียง 10
คนเท่านั้นที่ได้รับเลือก ด้วยอัตราส่วน 1 ต่อ 200 นี้ ทำให้ผู้สมัครทุกคนๆ
ต่างพุ่งความสนใจไปยังคนทั้ง 20 บนเวที
"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน
ผมเป็นผู้อำนวยการฝ่ายวางแผนฮามยองอู ในนาม Global
Exos ผมอยากจะขอขอบคุณทุกท่านสำหรับการรวมตัวที่นี่ในวันนี้"
คำพูดของเขาตามด้วยเสียงปรบมือดัง ๆ
ฮามยองอูพยักหน้าเบา ๆ และกล่าวว่า
“เอาล่ะ...ทีนี้ผมจะพูดถึงสิ่งที่ทำให้ทุกๆ
คนได้มาตามหาความฝันที่นี่ หลายๆ คนในที่แห่งนี้คงได้ยินข่าวการประกาศของ Global
Exos เมื่อเดือนที่แล้วเกี่ยวกับเกมเสมือนจริงแบบใหม่ที่เรียกว่า ‘New
World’ ใครที่รู้จักโปรดยกมือขึ้นด้วยครับ”
คนส่วนใหญ่ยกมือของพวกเขาขึ้น
แต่ฮยอนอูไม่ได้ยกมือแต่อย่างใด
เกมเสมือนจริงไม่สามารถใช้คอมพิวเตอร์เล่นได้เหมือนปกติ
ถ้าใครอยากจะเล่นมัน พวกเขาต้องไปซื้ออุปกรณ์ตัวที่ใช้เชื่อมต่อข้อมูลเครือข่าย
ซึ่งมีค่าใช้จ่ายที่แพงมาก แม้ว่าจะมีร้านเกมที่ให้บริการเกมเสมือนจริงแต่เพราะค่าใช้จ่ายของอุปกรณ์ที่ใช้ติดตั้งมีราคาแพงอัตราค่าบริการจึงสูงตามไปด้วย
ฮามยองอูพยักหน้าหงึกๆ
“ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่คงจะเคยได้ยิน
แต่เนื่องจากข้อมูลที่ประกาศออกไปมันค่อนข้างจำกัด ดังนั้นผมจะอธิบายแบบสรุปย่อๆ
ให้ฟังอีกครั้ง Global Exos นั้นได้สร้างเกมเสมือนจริงเป็นครั้งแรกของโลกซึ่งมันเปลี่ยนอุตสาหกรรมเกมไปโดยสิ้นเชิง
หลังจากนั้นไม่นาน บริษัทก็ได้ปล่อยอีกเกมหนึ่งซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเกมเสมือนจริง
ซึ่งในที่สุดก็ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก
แต่ว่าเกมที่พวกเราประกาศนั้นจะเป็นตัวต้นฉบับและนวัตกรรมใหม่ทั้งหมด” ผู้อำนวยการกล่าว
บางคนที่มีประสบการณ์กับเกมเหล่านั้นต่างผงกศีรษะอย่างเห็นด้วย
ในขณะที่ผู้อำนวยการได้พูดอธิบายต่อ
ฮยอนอูก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
จนถึงตอนนี้เกมเสมือนจริงได้มีการส่งผ่านข้อมูลเป็นรูปภาพผ่านทางจอประสาทตาโดยตรงซึ่งจะทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนความเป็นจริง
แต่เกมใหม่ที่เรียกว่า ‘New
World’ นี้มีความแตกต่างจากเกมอื่นๆ
ข้อมูลที่ได้รับจากจอประสาทตาจะถูกส่งตรงไปยังสมองซึ่งจะช่วยให้เกมที่จะถูกมองว่าสมจริงยิ่งขึ้น
ซึ่งมันไม่เพียงแค่มองเห็น
แต่เป็นอีกโลกหนึ่งที่คุณสามารถรับรู้ถึงประสาทสัมผัสทั้ง 5ได้
3 ปีที่ผ่านมา ฮยอนอูอยู่ได้โดยไม่แตะเกมเลยสักนิด
ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีเกมนี้สร้างความประหลาดใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก
“ในความเป็นจริงแล้ว เราต้องจ่ายถึงสี่เท่าสำหรับเครื่องเล่นเกม
ยังไงก็ตามเกม New World นี้ไม่ได้เป็นแค่เกมตัวอย่าง แต่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปสู่ยุคใหม่
ผมมั่นใจว่าเราสามารถที่จะสร้างวัฒนธรรมการเล่นเกมใหม่ๆ ซึ่งมันจะมีอายุถึง 10 ปี
20 ปีในอนาคต การทดสอบสำหรับผู้สมัครนี้จะเป็นการคัดเลือกคนที่มีความสามารถที่จะจัดการ
New World ซึ่งมันเหมือนกับการสร้างประวัติศาสตร์”
“เราจะรู้ได้ยังไงว่าเราผ่านการทดสอบนี้” บางคนที่อยู่ทางด้านขวามือถามขึ้น
“ผมเชื่อว่าทุกคนน่าจะสงสัยว่าอะไรเป็นเกณฑ์ในการผ่านการทดสอบ
บรรดาพวกคุณที่ยืนอยู่ที่นี่ บางคนอาจจะเป็นมือใหม่หรือได้รับการศึกษา
แต่ในช่วงเวลานี้ผมอยากให้พวกคุณลืมเกี่ยวกับสถานะพวกนั้นไป
พวกเราได้ตัดสินใจจะไม่เอาข้อมูลรายละเอียดพวกนั้นลงในคุณสมบติของผู้ทดสอบ เกม New
World นี้เป็นโครงการที่มีอายุที่ผ่านมาหลายสิบปี ที่ผ่านมาเราจะคัดเลือกคนโดยวัดจากความสามารถของพวกเขาเพื่อให้รับมือกับโครงการระยะยาวได้
เอาง่ายๆ คือ
เราจะตัดสินความชื่นชอบของพวกคุณที่มีต่อเกมเป็นหลักซึ่งมันมีความเป็นไปได้ที่จะส่งผลต่อการเติบโตของเกมในอนาคต”
นักฟิสิกส์ นักเคมี นักดาราศาสตร์ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านนาโนเทคโนโลยี
ผู้เชี่ยวชาญ 12 คนนี้ใช้เวลาหลายปีเพื่อศึกษาเกมเสมือนจริง ‘New
World’
“ยังไงก็ตาม ‘Global Exos’ ไม่ได้มองหาพนักงานที่มีความรู้ในเรื่องเหล่านั้น
แต่พนักงานที่รู้ว่าตัวเองควรจะต้องทำอะไรและทำอะไรได้บ้าง นั่นเป็นสิ่งที่พวกเรา ‘Global
Exos’ กำลังมองหา” ฮามยองอูอธิบายอย่างละเอียด
“คุณจะใช้อะไรตรวจสอบว่าใครมีคุณสมบัติเพียงพอ?”
“วิธีที่เราใช้ค่อนข้างง่าย” ฮามยองอูขยับริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย “บ่ายวันพรุ่งนี้
ทุกคนจะได้รับอุปกรณ์ติดตั้งตัวเกมของตัวเองกับเกม ‘New World’ พวกคุณจะต้องลงทะเบียนสำหรับเล่นเกม
ภายในเกมถ้าคุณประสบความสำเร็จเงื่อนไขเฉพาะในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นๆ
คุณอาจจะคิดได้ว่านั่นเป็นใบรับรองอย่างเป็นทางการของการจ้างงานก็ได้
นอกจากนี้ขณะที่การทดสอบของความมีความคืบหน้า ‘Global Exos’ จะจ่ายเงินให้คุณเป็นอย่างน้อย 1.5 ล้านวอนทุกเดือน
ซึ่งนี่คือนโยบายของบริษัท
เพื่อให้แน่ใจว่าพวกคุณจะมีสมาธิกับการเล่นเกมและมีเงื่อนไขที่คล้ายกัน”
มันเป็นวิธีการจ้างงานที่สร้างความวุ่นวายในห้องประชุมเป็นประวัติการณ์
เมื่อความวุ่นวายได้สงบลง
พวกเขาก็เริ่มที่จะถามต่อ
“อะไรคือเงื่อนไขที่เราจะประสบความสำเร็จ?”
“คุณกำลังพูดเกี่ยวกับเควส?”
“หรือมันจะเกี่ยวกับการหาของพวกแรร์ไอเท็มใช่หรือเปล่า?”
“ผมเคยคิดว่าพวกคุณจะมีคำถามจำนวนมาก
แต่ผมไม่สามารถบอกคุณได้ถึงข้อมูลที่เฉพาะเจาะจง
สิ่งที่ผมสามารถบอกคุณได้คือมีหลายวิธีที่คุณจะสามารถบรรลุเป้าหมายของคุณ
และไม่มีการกำหนดกว่าพวกคุณจะตั้งเป้าหมายยังไง”
“คุณบอกว่าเป้าหมายของการทดสอบนี้คือการที่ได้รับสิ่งที่อยู่ภายในเกมใช่รึเปล่า?”
มีคนถามขึ้น
“ถูกต้อง แต่เราจะไม่ให้เบาะแสใดๆ
มันไม่ใช่ส่วนที่สนุกที่สุดของเกมหรอกเหรอ?” ฮามยองอูกล่าวด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
แต่ไม่มีใครซักคนที่รู้สึกสนุกเหมือนกับเขา
“คุณมีอิสระที่จะทำสิ่งที่คุณต้องการภายในเกม
ถึงแม้ว่าคุณจะทำอะไรก็ได้
แต่ความรับผิดชอบคืออย่างหนึ่งที่คุณต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบ
นอกจากนี้มันยังขึ้นอยู่กับการเลือกเป้าหมาย ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ของคุณ
คุณจะได้รับการตัดสินเมื่อเราเห็นว่ามันเหมาะสม”
“ระยะเวลาการทดสอบนานแค่ไหน”
“คุณจะคัดเลือกจำนวนกี่คน” คนจำนวนมากแย่งกันถามขึ้น
“เราจะคัดเลือกเพียงแค่ 10 คน” เขาตอบ
“ระยะเวลาจะสิ้นสุดเมื่อเราได้เลือกครบทั้งหมด
10 คน” ฮามยองอูพูดเพิ่มด้วยรอยยิ้ม
"บางทีอาจเป็นระยะเวลาการทดสอบที่ยาวที่สุดของการรับสมัครพนักงานในประวัติศาสตร์
ยังไงก็ตามเกมโลกใหม่คุ้มค่าที่จะลงทุนด้วยเวลาและความพยายามของคุณ
อย่างไม่ต้องสงสัย"
"ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะกระตุ้นให้ทุกคนร่วมแรงร่วมใจเป็นกำลังในการทำงานร่วมกัน
สู้ๆ~" คังมิซูกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สวยงามขณะที่เธอออกมาคุยกับคนที่อยู่ในห้องประชุม
มันช่างเป็นอะไรที่เหมาะเจาะแบบนี้
ไม่มีอะไรที่เขาจะเห็นถึงความก้าวหน้ามากกว่างานนี้อีกแล้ว
ไหนจะทำงานกับสาวสวยในบริษัทใหญ่โตแบบนี้อีก...
***
ฮยอนอูยืนอย่างเกียจคร้านที่เคาน์เตอร์ร้านสะดวกซื้อ
เขามองเห็นโบรชัวร์ Global Exos อยู่ด้านหน้าของเคาน์เตอร์
เขารู้ว่ามันเป็นหนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก
แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะใหญ่โตถึงขนาดนี้
ในหนังสือเล่มเล็กๆ
มีรายละเอียดการสัมภาษณ์ของพนักงานที่ผ่านการทดสอบพิเศษ ซึ่งเป็นข่าวลือเกม ‘New
World’ ซึ่งฝ่ายวางแผนพิเศษจะได้รับเงินส่วนแบ่งประจำปีประมาณ
100 ล้านวอน
โดยพิจารณาให้เงินเดือนเริ่มต้นสำหรับองค์กรขนาดใหญ่
40 ล้านวอนนี้เป็นพิเศษ
นอกจากนี้ยังมีบทความของผลประโยชน์การรับประกันสินค้าของบริษัทเต็มหน้ากระดาษ
“ดูเหมือนว่ามีเพียงแค่ 2,000 คนที่มีคุณสมบัติ ถ้าพวกเขาให้เงินทุกคนเดือนละ 1.5 ล้านวอน
รวมกันแล้วจะตกอยู่ที่ 3 หมื่นล้านวอนต่อเดือน! แม้ว่าการทดสอบจะดำเนินไปเพียง
3-4 เดือน พวกเขาก็จะใช้จ่ายมากกว่า 1 แสนล้าน! เนื่องจากพวกเขาใช้เงินมากเพียงแค่การรับสมัครสอบ...”
มันเป็นงานในฝันอย่างแท้จริง!
ฮยอนอูหลงรักการทดสอบที่มีเอกลักษณ์แบบนี้มากว่าสิ่งไหนๆ
พวกเขาไม่ต้องการคะแนนที่ดีเลิศเพียงอย่างเดียวเหมือนอย่างการสอบ TOEIC หรือต้องการคนที่มีประสบการณ์ทำงานที่น่าตื่นตาตื่นใจ
พวกเขากำลังมองหาสิ่งใหม่ๆ ที่ไม่เคยมีในการทำงาน
ยังไงก็ตามพวกเขาได้แนะนำถึงวิธีในการประสบผลสำเร็จถึงบางสิ่งที่อยู่ภายในเกมซึ่งเป็นแบบทดสอบที่จะได้รับการจ้างงาน
เพราะฉะนั้นมีทางเดียวคือต้องทำสิ่งที่เป็นผลดีสำหรับเกม
‘หรือว่าพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบผลการศึกษาของฉันจริงๆ’
ถ้าการปลอมแปลงข้อมูลการศึกษาของเขาโผล่ออกมามันอาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่
ไม่มีทาง...มันไม่น่าถูกตรวจพบ
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ความหวังของเขาก็ทำให้จิตใจพองโตมากขึ้น
‘ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา
สิ่งนี้อาจจะเป็นความหวังสำหรับฉัน’
ในวัยเด็กของเขา
ฮยอนอูรักในการเล่นเกมมาก เขาจะใช้เวลาจำนวนมากในการเล่นเกมที่น่าตื่นตาตื่นใจ
แต่มันไม่ใช่เพียงแค่นั้นเมื่อฮยอนอูเล่นเกมจนจบ
เขาจะขายไอเทมทุกชิ้นที่ได้รับเป็นเงินทั้งหมด
ดังนั้นแม้เขาไม่คิดว่าการจ้างงานจะเป็นเรื่องง่าย
ด้วยอัตรา 200 ต่อ 1 นั้น ผู้สมัครคนอื่นๆ จะร้อนรนรีบก้าวไปข้างหน้าคล้ายกับชีวิตของเขาเป็นเส้นตรง
แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเริ่มเต้นด้วยเงื่อนไขเดียวกัน
ฮยอนอูก็มั่นใจว่าเขาจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
‘มันเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิต
ฉันไม่อาจทำผิดพลาดได้!”
ในวันเดียวกันนั้นเอง ฮยอนอูก็ได้ลาออกจากงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อของเขา
และยังหยุดส่งนมและหนังสือพิมพ์อีกด้วย
แต่เนื่องจากยังมีค่าใช้จ่ายของที่อยู่อาศัยและค่ารักษาพยาบาลที่มากเกินไปทำให้เขาจึงไม่สามารถลาออกจากงานพาร์ทไทม์อีกสองงานของเขาได้
ด้วยเงินจำนวน 1.5 ล้านวอนที่ Global
Exos สัญญาจะจ่ายเป็นเงินเดือนของเขาก็ยังไม่สามารถจ่ายค่าโรงพยาบาลพอ
เขาไม่ได้เชื่อสุ่มสี่สุ่มห้าว่าหนี้ของเขาจะหมดไปเอง
เข้าเข้าใจว่าในวันพรุ่งนี้หนี้ของเขาจะยังคงเริ่มขึ้นเรื่อยๆ
ดังนั้นเขาต้องซื้อของเท่าที่จำเป็นเพื่อที่จะประหยัดเงินให้ได้มากที่สุด
‘ตั้งแต่ที่ฉันมีเวลาน้อยกว่าคนอื่นๆ
ฉันต้องทำแบบนี้ราวกับว่ามันเป็นสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย’
ทันทีที่เขาเลิกงาน
ชายหนุ่มก็มุ่งหน้ากลับบ้านทันที
“ฉันควรจะหาข้อมูลเกี่ยวกับเกม...” ฮยอนอูคิดก่อนจะส่ายหัวของเขา
‘มันเป็นเพียงข้อมูล
ประสบการณ์ในครั้งแรกจะช่วยให้ฉันเข้าใจเกมได้เร็วขึ้น’
ฮยอนอูเดินไปยังอุปกรณ์เกม
หลังจากที่เขาเปิดเครื่อง เขาก็ได้ยินเสียงหึ่งต่ำๆ แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
ทันใดนั้นแสงสว่างก็สาดส่องเข้ามาแล้วโลกใหม่ก็ได้เปิดออกต่อหน้าเขา
-โลกใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว-
|
***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น