|
- ระบบการทำงานเริ่มต้น
เริ่มทำการสแกนข้อมูลส่วนบุคคลที่จำเป็น
ไม่พบการลงทะเบียน กรุณาลงทะเบียนบัญชีใหม่
|
เสียงหนึ่งดังขึ้นภายในห้องที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง
การทำตามคำแนะนำของระบบจะเร็วที่สุด ดังนั้นฮยอนอูจึงยืนให้แสงสีแดงสแกนร่างกายเพื่อให้ระบบทำการเชื่อมต่อข้อมูล ไม่นานหลังจากนั้นก็ปรากฏตัวละครที่มีหน้าตาท่าทางและแต่งตัวเหมือนกันอยู่ตรงหน้าเขา
|
- ลักษณะที่ปรากฏคือรูปร่างที่สแกนจากผู้ลงทะเบียน
คุณสามารถเปลี่ยนเพศ
หรือสัญชาติของคุณได้
คำเตือน บัญชีหนึ่งจะสามารถสร้างตัวละครเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น
เมื่อตัวละครถูกสร้างขึ้น
คุณจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือลบตัวละครของคุณ
โปรดคิดให้รอบคอบก่อนตัดสินใจสร้างตัวละคร
|
การจำกัดตัวละครให้สร้างได้เพียงแค่หนึ่งตัวนั้นไม่ได้ถือว่าน้อยเลยสำหรับเกมเสมือนจริง
นอกจากนี้ตัวละครในเกมนั้นได้ตั้งค่าการรับรู้ความรู้สึกทางด้านกายภาพไว้ นั่นหมายความว่า
ถ้าคุณโดนโจมตีอาจจะไม่เจ็บเท่าความเป็นจริง
ปกติฮยอนอูจะสวมแว่นตาอยู่ตลอดเวลา
พอเขาเห็นหน้าของตัวเองที่ไม่ได้สวมแว่นแล้วเขาก็รู้แปลกๆ
ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะปรับใบหน้าของเขาเล็กน้อย
เขาเลือกที่จะเล่นเผ่าพันธุ์มนุษย์
ซึ่งโดยปกติแล้วเผ่ามนุษย์จะมีค่าเฉลี่ยคนเล่นมากที่สุดในเกม แต่ที่ฮยอนอูเลือกเพราะเขาไม่ได้คิดไว้ว่าต้องการเล่นอาชีพหรือทักษะใดๆ
เป็นพิเศษ ดังนั้นเขาจึงเลือกเผ่ามนุษย์ที่มีความสมดุลมากที่สุดสำหรับทุกอาชีพ
|
- กรุณาตั้งชื่อตัวละคร
|
“อาร์ค” มันเป็นชื่อแรกที่เขาคิดได้หลังจากได้รับอุปกรณ์เล่นเกมของเขา
ฮยอนอูใช้ชื่อนี้ตามความหมายในคัมภีร์ไบเบิ้ล
ไม่ได้ตั้งเพราะเครื่องเล่นเกมของเขามีลักษณะเหมือนรังไหมแม้ว่ามันจะติดตาเขาแค่ไหนก็ตาม
ชายหนุ่มคิดว่าอนาคตของเขาได้ฝากไว้กับไอ้เจ้าอุปกรณ์ชิ้นนี้
ต่อให้มันหน้าตาเป็นยังไงแต่มันก็ได้ช่วยเขาเอาไว้
|
- ตัวละครเผ่าพันธุ์มนุษย์สามารถเลือกสถานที่
4 แห่งนี้เพื่อเริ่มเกม ,
ฮารัน
เมืองชายแดนแห่งชูเดนเบิร์ก ,ลอท เมืองแห่งการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาอาณาจักรบริสทาเนีย, และปราสาทขนาดเล็กคัสราลซึ่งอยู่ในอาณาเขตแห่งซินีอัส
ไม่ว่าคุณจะเลือกที่ใด
สถานที่แต่งละแห่งจะมีความคล้ายคลึงกัน
ผู้คนในเมืองจะคิดว่าคุณคือคนแปลกหน้า.
..
|
“เมืองชายแดนฮารันแห่งราชอาณาจักรชูเดนเบิร์ก” ฮยอนอูเลือกทันที
|
- หากคุณต้องการคำอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับ New World..
|
“ข้าม”
เกมทั้งหมดมีการแนะนำคล้ายๆ
กันแบบนี้ ในตอนเริ่มต้น
ความรู้เกี่ยวกับเกมไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก
เหนือสิ่งอื่นใดคือประสบการณ์ซึ่งเป็นความรู้ที่ดีที่สุด
หลังจากที่เขายกเลิกการฟังการแนะนำเบื้องต้น
ร่างกายของเขาก็ถูกโอบล้อมด้วยแสงสว่าง ในขณะเดียวกันตัวละครของเขาถูกดูดหายไปในแสงสว่างแห่งนั้น
อาร์ค นักผจญภัยฝึกหัดถือกำเนิด!
***
“นี่มันอะไรวะ?” ใบหน้าของอาร์คเต็มไปด้วยความสับสน
เขายืนอยู่ในหมู่บ้านที่ถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขา
หมู่บ้านแห่งนี้มีบ้านจำนวนกว่า 100 หลังและมียังมีกำแพงสูงล้อมเอาไว้ ที่นี่จะต้องเป็นสถานที่เริ่มต้นที่เมืองฮารันอย่างแน่นอน
ยังไงก็ตามอาร์คไม่อยากจะเชื่อสายตาของเขา
‘นี่คือส่วนหนึ่งของเกมจริงๆ เหรอ?’
เขาไม่อยากจะเชื่อเลย รอบๆ เป็นภูเขา
มีรั้ว มีอาคาร หรือแม้กระทั่งคนที่เดินไปรอบๆ...
นี่คือความสมบูรณ์แตกต่างจากคอมพิวเตอร์กราฟฟิก
มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจเห็นด้วยตาเพียงอย่างเดียว
อาร์ครู้สึกถึงรองเท้าหนังของเขา
ได้ยินเสียงลมที่พัดผ่านหูหรือแม้กระทั่งกลิ่นของอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ที่ไหนซักแห่งจากที่ไกลๆ มันรู้สึกเหมือนจริงมาก
ไม่อยากจะเชื่อว่าความสมจริงนี้เป็นแค่สิ่งสมมุติที่ถูกที่สร้างขึ้นเลยจริงๆ
‘ฉันรู้ว่าสิ่งนี้คือโลกเสมือนจริง
แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นแค่เกม’
จากประสบการณ์การเล่นเกมเสมือนจริงที่ผ่านมานั้นจะใช้เพียงการส่งข้อมูลภาพกราฟฟิกไปที่จอประสาทตา แต่
ณ เวลานี้เพียงแค่ 3
ปีที่ผ่านมาไม่ได้มีเพียงการใช้การกราฟฟิกจากการมองเห็นเพียงอย่างเดียว
แต่มันคือสัมผัสรับรู้ได้เหมือนจริง!
‘ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วทำไมผู้อำนวยการฮามยองอูถึงพูดอย่างภาคภูมิใจ’
เพียงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาหลังจาก Global
Exos ได้ประกาศถึง ‘New World’ ส่งผลให้มันกลายเป็นหัวข้อยอดนิยมของการพูดถึงในเกมอื่นๆ
ตอนนี้ฮยอนวูข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
ถ้าหากการทดสอบของเขาเป็นไปได้ด้วยดี
บางทีเขาอาจจะหยุดงานทุกอย่างเพื่อมาเล่นเกมนี้ เทคโนโลยีที่
Global Exos พัฒนาขึ้นมามันเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ
‘อา...แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาคิดอะไรแบบนี้’ อาร์คหุบปากที่อ้ากว้างพลางเช็ดน้ำลายที่มุมปากของเขา
หลายคนที่ยืนอยู่รอบๆ
ตัวเขาก็ทำหน้าเอ๋อไม่ต่างกัน พวกเขาตกอยู่ในถานการณ์เดียวกันเหมือนกับอาร์คก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
หลังจากอายจนหน้าแดง
ชายหนุ่มก็มีความคิดอยากจะเดินไปที่อื่น ‘ฉันควรจะออกไปข้างนอกนั่นตอนนี้ดีมั้ยนะ?’
อาร์คเห็นคนส่วนใหญ่เดินไปทางเดียวกันราวกับลอกกันมา
ถึงแม้ว่าในความเป็นจริง เขาจะต้องนอนลงในอุปกรณ์ที่ใช้เล่นเกมซึ่งมีลักษณะคล้ายแคปซูล
แต่เขากลับรู้สึกคล้ายว่ากำลังเดินอยู่จริงๆ
แม้แต่นิ้วมือของเขาที่หยาบกร้านจากการทำงาน มันก็เหมือนกับชีวิตจริงมาก
“โอเค
ดูเหมือนการเคลื่อนไหวจะไม่ต้องใช้วิธีอะไรเป็นพิเศษ” หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ตรวจสอบหน้าต่างของระบบ
“เมนู”
ด้านหน้าเขาปรากฏหน้าต่างคล้ายวงกลมโปร่งแสง
มีรายการไอเท็มต่างๆ ข้อมูลตัวละคร กระเป๋า ช่องพูดคุย ฯลฯ
ซึ่งสามารถพูดคุยได้ทันทีโดยการเรียกเมนูขึ้นมาแล้วใช้มือแตะที่ไอคอน
อาร์คทดลองโดยกดไอคอนที่ดูเหมือนรูปหน้าของเขาไปหนึ่งที
|
ชื่อตัวละคร
|
อาร์ค (Ark)
|
||
|
เผ่าพันธุ์
|
มนุษย์
|
สังกัด
|
ไม่มี
|
|
อาชีพ
|
ไม่มี
|
||
|
เลเวล
|
1
|
ค่าชื่อเสียง
|
0
|
|
ฉายา
|
ไม่มี
|
||
|
Health
|
100
|
Mana
|
100
|
|
Strength
|
15
|
Agility
|
15
|
|
Stamina
|
15
|
Intelligence
|
15
|
|
Wisdom
|
15
|
Luck
|
15
|
หน้าต่างข้อมูลตัวละครถูกเรียกขึ้นมา
แค่มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะออกแบบค่าพลังพวกนี้
หลังจากกวาดตาดูค่าทักษะอาร์คก็พบว่าตัวเขาไม่มีทักษะอะไรเลยสักอย่าง
สิ่งที่ได้รับมีเพียงของในกระเป๋า ได้แก่ น้ำ 10 ขวด ขนมปังข้าวสาลี 10 แผ่นและมีดสั้นหนึ่งอันเท่านั้น
ชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นราวกับว่าว่ามันเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่
‘เยี่ยม...ตอนนี้ฉันควรจะทำอะไรดี’ อาร์คปิดหน้าต่างข้อมูลของเขาก่อนจะมองไปรอบๆ
ไม่ว่าอะไรก็ดูเหมือนจริงไปซะหมดทำให้ยากต่อการแยกความแตกต่างระหว่าง NPC และผู้เล่นทั่วไป
แต่อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นผู้เล่นด้วยกันหรือ NPC ก็ไม่มีใครสนใจอาร์คตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พวกเขาเอาแต่วิ่งไปรอบๆ
อย่างบ้าคลั่ง
ส่วนใหญ่แล้วในเกมมักจะมี NPC ที่จะคอยสอนสิ่งต่างๆ ให้เมื่อเริ่มเกม
และอาร์คก็คิดว่าเกมนี้ต้องมีเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ
โดยไม่เว้นแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ
เขาพบว่าห่างออกไปชายชราที่มีผิวเหี่ยวย่นคนหนึ่งมองมาที่เขาอยู่
ชายหนุ่มเดินไปหาเขาทันที “เอ่อ...ขอโทษนะครับ”
“เจ้าคงจะเป็นคนที่มาใหม่สำหรับที่นี่”
โดยไม่ต้องพูดอะไร
ชายแก่ก็พูดราวกับเข้าใจสถานการณ์อยู่ก่อนแล้ว
“เจ้าชื่ออะไรงั้นรึ”
“ผมชื่อว่าอาร์ค”
“อาร์คอย่างนั้นหรือ? ชื่อของข้าคือแฮนแซน
ข้าเป็นคนแก่ที่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตคือการสอนหนุ่มสาวให้รู้วิธีใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้ด้วยตัวเอง
นั่นเป็นสิ่งที่ข้าได้คิดไว้ เจ้าอยากจะรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำที่นี่มั้ยล่ะ?”
“แน่นอนครับ” อาร์คตอบ
“คนส่วนใหญ่ที่เหมือนกับเจ้ามักจะทำงานหนึ่งหรือสองอย่างนี้
อย่างแรกคือการล่ากระต่ายและหมาป่าที่อยู่ด้านนอกหมู่บ้าน
และอีกอย่างคือการหางานทำในหมู่บ้าน
ถ้าเจ้าต้องการทำงานที่สบายหน่อยก็ควรจะเลือกอย่างหลัง
ตั้งแต่ที่หมู่บ้านของเรามีน้ำที่เอ่อล้นมาจากแม่น้ำ พวกเราก็มีงานล้นมือ”
“ดีครับ ผมชอบที่จะทำงานพวกนี้” อาร์คตอบโดยไม่ลังเล
สิ่งที่อันตรายมากที่สุดในเกมคือการไม่ได้เรียนรู้วิธีการที่จะล่าสัตว์อย่างปลอดภัย
การลงมือโดยไม่ได้คิดอย่างรอบคอบอาจส่งผลทำให้ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายได้ง่ายๆ
ดังนั้นการทำเควสต์จึงเป็นดูจะเป็นความคิดที่ดีกว่าในการเล่นเกมแบบนี้
ส่วนใหญ่จุดเริ่มต้นของเกมในตอนแรกๆ
จะเป็นการทำเควสต์เพื่อเป็นการปรับตัวให้เข้ากับเกมและรับอุปกรณ์ต่างๆ
ด้วยเหตุนี้มันจึงมีประโยชน์มากกว่าการล่าสัตว์อย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย
“ข้ารู้สึกขอบคุณมากที่เจ้าเสียสละเวลามาฟังคนแก่อย่างข้า
ดังนั้นแล้ว ข้ามีงานที่อยากจะวานเจ้านิดหน่อย เมื่อเร็วๆนี้ ข้าได้ยินเจ้าของร้านอาหารบ่นเกี่ยวกับปริมาณของหนูที่อยู่ในห้องใต้ดินของเขา
ข้าคิดว่าเจ้าจะสามารถแก้ปัญหาได้ เจ้าจะช่วยหาวิธีจัดการมันได้มั้ย?
"
ดื่อ-ดือ-ดึ๊ง.
หน้าต่างข้อมูลแสดงขึ้นมาพร้อมกับเสียงแปลกๆ
|
เครดอนเจ้าของร้านอาหารในหมู่บ้านฮารันกำลังหดหู่เพราะกระแสน้ำที่เอ่อล้นขึ้นมาเป็นอย่างมาก
เขากำลังปวดหัวกับปัญหาอัตราการเกิดของหนูที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในปีนี้
ไปหาเครดอนเพื่อฟังปัญหาของเขาและจัดการกับมัน
นี่เป็นงานที่ง่ายสำหรับผู้เริ่มต้น
ระดับความยาก: ไม่เหมาะสม
|
อาร์คยอมรับภารกิจและมุ่งหน้าไปยังร้านอาหาร
การหาร้านอาหารเป็นเรื่องที่ง่ายมาก
มันเป็นร้านที่เต็มไปด้วยลูกค้าอยู่บริเวณใจกลางเมือง
ในขณะที่อาร์คเดินเข้ามาข้างในร้านอาหาร
ชายหนุ่มผมยุ่งในชุดผ้ากันเปื้อนก็ตะโกนถามเสียงดัง
“เจ้ามาเพราะได้รับคำแนะนำจากผู้เฒ่าแฮนแซนใช่หรือไม่?”
อาร์คยังไม่ทันตอบ แต่เมื่อเจ้าของร้านอาหารเห็นใบหน้าท่าทางผ่อนคลายของอีกฝ่าย
เครดอนจึงเริ่มพูดกับอาร์ค
“ข้ายินดีที่ได้พบเจ้านะ
ว่าแต่เจ้าจะช่วยอะไรข้าหน่อยได้มั้ย อย่างเช่นฆ่าพวกหนูที่อยู่ข้างในห้องเก็บของชั้นใต้ดินน่ะ
เมื่อไม่นานมานี้ ข้ารู้สึกจะได้ยินเสียงพวกมันอีกแล้ว
พวกมันมักจะทำลายข้าวของทำให้ข้าขาดทุนป่นปี้”
“แน่นอน...ผมสามารถช่วยคุณได้
แต่ว่าผมจะได้อะไรตอบแทนอย่างนั้นเหรอ?” อาร์คถามอย่างอ้อมๆ
ไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งความเป็นจริงหรือแม้จะเป็นในเกมก็ตาม
ไม่มีใครคิดจะทำงานให้อย่างฟรีๆ หรอก
เมื่อทำงานย่อมต้องได้รับสิ่งตอบแทน
มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือไง?
เครดอนเอามือตบหน้าอกตัวเองพลางตอบว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ข้า...เครดอน ไม่หลอกให้ของถูกๆ
กับคนที่ไม่มีแม้แต่บ้านหรือสมบัติหรอกนะ
หลังจากที่เจ้าจัดการปัญหานี้ให้ข้าเรียบร้อยแล้ว
ข้าย่อมให้ของตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อแก่เจ้าอย่างแน่นอน”
“ผมจะตั้งตารอเลย” อาร์คตอบรับเควสพลางยิ้มอย่างกล้าหาญ
หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายต่างตกลงกันเรียบร้อยแล้ว
คนที่คิดว่าเป้าหมายตัวเองเป็นเรื่องง่ายๆ ก็กำลังเผชิญหน้ากับต้นตอของปัญหาอยู่
ห้องเก็บของนั้นแออัดไปด้วยฝูงหนูจำนวนมาก
‘พวกแกจะเป็นหนูทดลองการทดสอบครั้งแรกของฉัน! เอาล่ะ...ฉันควรจะเริ่มได้แล้ว?’
อาร์คหยิบมีดของเขาขึ้นมา
แล้วแกว่งมีดพุ่งเข้าไปโจมตีหนูตัวหนึ่ง
ดูเหมือนผลลัพธ์จะไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเท่าใดนัก
น่าขายหน้าที่สุด! เมื่อหนูตัวนั้นแค่ขยับเท้าเพียงหน่อยก็หลบมีดของเขาได้อย่างง่ายๆ มิหนำซ้ำมันยังทำท่าเหมือนเยาะเย้ยท่าทางเหยาะแหยะของเขาพลางวิ่งไปมาระหว่างกล่องราวกับหลอกล่อให้เขาเข้าไปฟันมัน
ราวกับภาพเหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นอีกครั้ง
อาร์คเริ่มโมโหเมื่อหนูที่เดินเตร็ดเตร่ไปมาหลบได้ทุกครั้งที่เขาใช้มีดพุ่งเข้าไปฟันมัน
‘ฮะ! นี่มันไม่น่าจะเป็นไปได้?’
อาร์ครู้สึกสับสนมาก
นี่เขาไม่อาจจะฆ่าได้แม้กระทั่งหนูตัวหนึ่ง?
ในทุกเกมที่เขาเล่นจนถึงตอนนี้
พวกหนูจะถูกฆ่าตายก่อนที่จะทันเห็นดาบเสียอีก แต่หนูที่เขาเจอพวกนี้มันแตกต่างออกไป
หรือว่าพวกเขาจะคัดลอกข้อมูลของหนูพวกนี้จากความเป็นจริงมา
ความเร็วของมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังขบคิดอย่างงุนงง
จู่ๆ ตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาอย่างกะทันหัน
|
คุณถูกหนูโจมตี
ได้รับความเสียหาย 1 จุด
|
แม้ว่ามันเป็นความเสียหายเพียงแค่ 1 จุด แต่ไม่ได้หมายความว่าอาร์คจะไม่สนใจมัน พวกหนูที่เห็นชายหนุ่มลนลาน
เหมือนจะตัดสินใจว่าเขาเป็นศัตรูที่จัดการได้ง่าย
ใช้เวลาเพียงอึดใจเดียวพวกมันก็มารวมกันเพื่อป้องกันพื้นที่แห่งนี้และเริ่มโจมตีชายหนุ่ม
พริบตาเดียวพลังกายของเขาก็ลดลงไปถึง 20 จุด
อาร์คที่อยู่ในอารมณ์ตกใจรีบถอยหนีจากพวกมันอย่างรวดเร็ว การโจมตีเล็กๆ
น้อยๆ พวกนี้ ถ้าเขาไม่ระวัง เขาอาจจะตายเพราะโดนหนูกัดก็ได้
แน่นอนว่าไม่มีใครในโลกอยากตายเพราะโดนหนูกัด
อาร์คพยายามสงบสติอารมณ์ของเขา
ชายหนุ่มไม่อยากโดนพวกมันโจมตีไปมากกว่านี้ เขาเริ่มพิจารณาการโจมตีของพวกหนูอย่างรอบคอบ
ตอนที่เขาจะปะทะกัน พวกมันจะวิ่งไปข้างหน้าเพื่อกัดเขา
อาร์ครอจังหวะที่มันพุ่งเข้ามาแล้วเขาก็สวนกลับในทันที
พวกหนูร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกผ่าแยกออกเป็นสองส่วน ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงตอบรับพร้อมหน้าต่างข้อความที่แสดงขึ้นมา
|
คุณฆ่าหนูได้สำเร็จ
ได้รับประสบการณ์ 1 จุด
|
เมื่ออาร์คเริ่มที่จะตอบโต้กลับได้อย่างถูกจุด
พวกหนูก็ถูกกำจัดอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน อาร์คที่ฆ่าหนูไปจำนวนมากก็เดินกลับไปยังรูหนูในตอนแรก เขาเอามีดแซะเศษไม้รอบๆ มาอุดรูไว้เพื่อกันไม่ให้พวกหนูหนีลงรูไปอีก
หลายครั้งที่พวกมันเริ่มจะร่วมมือกันเพื่อโจมตีเขา
พวกมันจะกระโดดมาเกาะจากด้านหลัง
และเริ่มโจมตีกลับหลังจากที่แอบซ่อนตัวอยู่ในกล่อง
การต่อสู้ที่รุนแรงระหว่างมนุษย์และฝูงหนูกินเวลากว่า 30 นาที
ในตอนท้ายของการต่อสู้ อาร์คเหลือเพียงขนมปังข้าวสาลี
3 แผ่นในมือ เขาต้องกินขนมปังไปถึง 7 แผ่นเพื่อเพิ่มพลังกายที่ลดลง
การโจมตีของเขาทำให้ความทนทานของมีดลดลงไปถึง 2 จุด
และการป้องกันของเกราะหนังที่เขาใส่อยู่ก็ลดลงไป 2 จุดเช่นเดียวกัน
มันช่างเป็นชัยชนะที่ว่างเปล่าสิ้นดี
“ว้าเว้ย! นี่มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่ฉันฆ่าพวกมันไปทั้งหมดเหรอเนี่ย? แต่ในเมื่อมันยากแบบนี้ฉันก็คงจะได้รับค่าประสบการณ์เยอะตามไปด้วยใช่มั้ย?”
อาร์คเปิดหน้าต่างตัวละครของเขา
ในขณะที่ตรวจสอบผลลัพธ์ที่เหมาะสม
ฉับพลันใบหน้าของเขาก็ดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอย่างกระทันหัน
หนูตัวหนึ่งให้ค่าประสบการณ์ 1 จุด
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าหนูมากเกินกว่า 30 ตัว เขาก็ยังได้ ค่าประสบการณ์แค่ 30
เท่านั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับตอนแรกที่พวกมันออกมา แต่จำนวนมันก็ไม่ได้น้อยเลยสักนิด
ยังไงก็ตาม
หลังจากที่อาร์คดูหลอดค่าประสบการณ์ มันก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นแม้แต่ 1 เปอร์เซ็นต์
ไม่ว่าจะยากลำบากในการต่อสู้แค่ไหน
แต่หนูก็ยังเป็นหนู
อาร์ครู้สึกผิดหวังอย่างไม่มีอะไรจะเปรียบ
แต่เขาก็ยังสามารถควบคุมอารมณ์ของเขาไว้ได้ เพราะถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เมื่อทำเควสจนเสร็จเขาก็ยังจะได้รับของรางวัลบางอย่างในภายหลัง
“หนูทั้งหมดถูกกำจัดไปแล้ว” อาร์ครายงานผลเควสทันทีเมื่อออกมาจากห้องใต้ดิน
“โอ้...จริงเหรอ? มันยอดเยี่ยมมาก ข้ามีของเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเจ้า”
เครดอนหัวเราะอ้าปากกว้างในขณะที่หยิบขนมปังข้าวสาลีออกมา
10 แผ่น
“...”
อาร์คที่ตั้งตารอคอยที่จะได้รับของรางวัลถึงกับถลึงตามองเครดอนราวกับอยู่ในหนังสยองขวัญ
มันไม่มีทางเลยที่เขาจะใช้เวลามากกว่า
30 นาทีในชีวิตเพื่อจะกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดจากความตาย
ทั้งหมดเพียงแค่จะได้รับแค่ขนมปังข้าวสาลี
ยังไงก็ตาม
ถ้าเครดอนจะสังเกตเห็นใบหน้าที่เฉยเมยของอาร์คบ้าง บางทีเขาอาจจะรู้ว่ามีอะไรที่ผิดปกติสำหรับเขา
“ไม่มีทาง...นี่มันคงเป็นความผิดพลาดบางอย่าง”
“เจ้าหมายถึงอะไรรึ? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเจ้ายังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ?”
“แต่ว่า...”
“เจ้าคิดว่าจะได้ผลตอบแทนที่ดีกว่านี้ในการฆ่าพวกหนูอย่างนั้นเหรอ?”
อาร์ครู้สึกราวกับจะเป็นไข้
เขาเก็บปากและความปวดร้าวไว้ในความเงียบงัน
เขาใช้เวลา 30 นาทีเพื่อทำความสะอาดห้องเก็บของ
และกินขนมปังถึง 7 แผ่นเพื่อล่าหนู มิหนำซ้ำมีดและเกราะหนังของเขาก็อยู่ในสภาพทรุดโทรม
ผลตอบแทนมีเพียงขนมปังข้าวสาลี 10 แผ่น? นี่มันเป็นเรี่องตลกใช่มั้ย? แต่เขาจะเอาอะไรมาเถียงกับความคิดเห็นของ NPC กันล่ะ?
นอกจากนี้ถึงขนมปังข้าวสาลีจะมีราคาถูก
แต่กินไม่อร่อยเอาซะเลย
ยังไงก็ตาม อาร์คยอมรับขนมปัง 10 แผ่นนั้นมาแล้วเดินออกจากร้านอาหาร
เขากลับไปหาผู้เฒ่าแฮนเซนด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วถามใหม่
“มีงานที่ดีกว่านี้ให้ทำมั้ย?”
“ฮ่าๆ เจ้าหนุ่มคนนี้ แค่เริ่มต้นเจ้าก็โลภมากเกินไปซะแล้ว
เจ้าเป็นคนใหม่ของที่นี่ จะมีใครไว้วางใจให้คนมาใหม่ทำงานที่สำคัญได้อย่างนั้นหรือ? ถ้าหากเจ้าต้องการงานที่ได้รับผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่
เจ้าจะต้องสร้างความไว้วางใจที่มากขึ้นด้วย”
‘ดูเหมือนว่าค่าความสนิทสนมจะส่งผลต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมด้วย’
หลายๆ
เกมก่อนหน้าที่เกมเสมือนจริงจะเปิดตัวออกมานั้นมีการให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ของ NPC มันเป็นเกมที่ต้องสร้างความสนิทสนมระหว่าง NPC เพื่อที่จะได้รับเควสต์ ข้อมูล
หรือทักษะหรือทำให้พวกเขายอมเปิดเผยความลับต่างๆ ให้ ดังนั้นจึงไม่มีทางที่บริษัทที่มีเทคโลยีสูงอย่าง
Global Exos จะไม่มีระบบนี้
มีทางเดียวคือพวกมือใหม่ต้องอดทนทำเควสที่ได้รับเพียงของตอบแทนต่ำๆ
เพื่อจะได้รับเควสต์และของตอบแทนที่ดีกว่าอย่างนั้นหรือ?
อาร์คอยากจะถามใครสักคนหลังจากที่เขาพยายามทำความเข้าใจกับแนวคิดพื้นฐานของการเล่นเกมนี้
ซึ่งคนๆ นั้นที่บังเอิญมาได้ยินบทสนทนาของเขาพอดีจึงเดินเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง
“นายเป็นผู้เล่นใหม่?”
อาร์คหันกลับไปมองก่อนจะเห็นสาวสวยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ใช่ ตามนั้นเลย” เขาตอบ
“นายกำลังพยายามรับเควสต์จากผู้เฒ่าคนนี้โดยการขอเปลี่ยนเควสต์งั้นเหรอ?”
อาร์คพยักหน้าตอบรับในขณะที่ใบหน้าของหญิงสาวปรากฏรอยยิ้มหยัน
แน่นอนว่ามันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ
“อ้อ...ขอโทษที แต่ว่าการพยายามจะรับเควสต์จากผู้เฒ่าคนนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย”
เธอกล่าว
“ทำไมล่ะ?” อาร์คถามอย่างงุนงง
“ผู้เฒ่าคนนี้จะให้เควสที่ได้รับรางวัลและค่าตอบแทนต่ำให้กับทุกคน
ถึงแม้ว่าฉันจะทำเควสต์ของเขาไม่กี่รอบ แต่เขาก็ยังมอบเควสต์เหมือนเดิมให้กับฉัน
มีคนที่พยายามทำเควสต์ถึงห้าสิบกว่าครั้ง
แต่สิ่งที่พวกเขาได้รับมีแต่ค่าซ่อมแซมของใช้ที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น”
อาร์ครู้สึกเหงื่อตกไม่น้อยหลังจากที่ได้ยินคำบอกเล่าของหญิงสาว
“แล้วผมควรจะทำอะไรในตอนที่เพิ่งเข้าเกมแบบนี้ดี?”
“แน่นอนว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่ควรทำคือการล่าหมาป่าที่อยู่นอกเมือง
ส่วนพวกกระต่ายหรือแรคคูนที่อยู่ระดับ 1
นายก็จะได้รับค่าประสบการณ์มากกว่าหนูนิดหน่อย นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมแทบจะไม่มีคนอยู่ในหมู่บ้าน
ก็เพราะว่าพวกเขาไปล่าหมาป่ากันหมดน่ะสิ”
“หมาป่างั้นเหรอ?”
อาร์ครู้สึกเบื่อกับความขี้กังวลของตัวเอง
เขาตั้งคำถามถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แค่ฆ่าหนูก็ว่ายากแล้ว ถ้าล่าหมาป่าจะไม่ยากกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?
ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
เธอจึงพูดต่อ “ถ้านายฆ่าคนเดียวน่ะมันยากแน่ๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนเข้าร่วมปาตี้เพื่อล่าหมาป่า เพราะแบบนั้นแหละ
ฉันกับเพื่อนก็ล่าหมาป่าเหมือนกันแต่พวกเรามีปัญหานิดหน่อย
นายอยากจะเข้าร่วมปาตี้กับพวกเรารึเปล่าล่ะ?”
“ได้เหรอ? เธอแน่ใจว่าจะไม่เป็นไร? ฉันเลเวลแค่ 1 เองนะ”
“ไม่เป็นไร
ฉันก็เพิ่งเริ่มเล่นวันนี้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันเลยมีเลเวลแค่ 2
ส่วนเพื่อนอีกคนของฉันเลเวล 3”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันจะเข้าปาตี้ด้วย”
“นายตามฉันมา
เพื่อนของฉันรออยู่ด้านนอกแล้ว”
ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกมา อาร์คเห็นเพื่อนร่วมปาตี้ของเธอเป็นผู้ชายตัวใหญ่กำลังกินขนมปังข้าวสาลีอยู่ตรงประตูทางเข้าหมู่บ้าน
มันเป็นภาพที่หายากมากที่ใครสักคนในหมู่บ้านเริ่มต้นจะมีดาบยาวไว้ใช้ ขณะที่เธอเริ่มแนะนำตัวเอง
อาร์คก็มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้าตอบรับ
“เยี่ยมเลย อย่างน้อยเลเวล 3 ก็ดีกว่าเลเวล
1 และ 2”
ผู้ชายร่างใหญ่ชื่ออันเดล
ส่วนหญิงสาวมีชื่อว่าบูลม่า
ทั้งอันเดลและบูลม่าต่างเพิ่งเริ่มเล่นเกมนี้แต่พวกเขาดูเชี่ยวชาญกว่าอาร์คมาก
ในขณะที่เขาเริ่มเล่นเกมเวลาเดียวกับอาร์คแต่ว่าเขาสามารถอัพเลเวลจากการสร้างปาตี้ล่าหมาป่า
“ดี! หลังจากนี้เราจะไม่มีเวลามาเดินเล่นแล้วนะ”
พวกเขาใช้เวลาเดินเพียงไม่นานก็ข้ามมาในอาณาเขตที่หมาป่าอาศัยอยู่
บูลม่าหันมาพูดกับเขาอย่างเป็นห่วง “นายจะหยุดตื่นตัวตลอดเวลาเพียงเพราะว่ามันอยู่ใกล้หมู่บ้านไม่ได้นะ
พวกมันแข็งแกร่งมาก ทันทีที่มันปรากฏตัวนายต้องรีบฆ่าพวกมันโดยการหลอกล่อเพื่อซื้อเวลา”
ขณะที่อันเดลผู้เงียบขรึมกำลังลากหมาป่าเข้ามาจนใกล้
คนตัวใหญ่ใช้ดาบฟันมันแล้วรีบหลบไปด้านหลัง
เขาอยู่ไกลพอที่จะไม่โดนตัวอื่นกระโดดเข้ามากัด ชายหนุ่มใช้ดาบยาวฟันใส่หมาป่าอย่างแรง
มันร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดในขณะที่โจมตีกลับ
ขณะเดียวกันอาร์คและบูลม่าต่างก็พุ่งเข้าไปโจมตีมัน
ยังไงก็ตามการต่อสู้จะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพวกเขา แล้วความกลัวของพวกเขาก็เป็นตัวตัดสินในการต่อสู้
บางคนอาจจะพูดว่านี่มันก็แค่เกมจะกลัวไปทำไม
แต่สำหรับในเกมที่มีหมาป่าซึ่งมีรายละเอียดถึงขนาดเห็นขนแต่ละเส้นของมันจนไม่ต่างจากความเป็นจริงแล้ว
อาร์คก็ต้องบอกว่าเขากลัวมันอยู่ดี
ในชีวิตจริงแม้จะต่อกรกับแมวเขาก็ยังไม่กล้า
ยิ่งไม่ต้องคิดถึงการสู้กับหมาตัวเป็นๆ เพียงคนเดียว
แค่มองเห็นเขี้ยวของพวกมันเขาก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกแล้ว ยิ่งมันเคลื่อนไหวอย่างน่ากลัวเขาก็ต้องเร็วยิ่งกว่า
อาร์คไม่สามารถฟันพวกมันได้แม้แต่ครั้งเดียว
“พระเจ้า...อาร์ค นายกำลังทำอะไรน่ะ”
“อืม เอ่อ...นะ...นี่มัน....”
อาร์คโดนกัดบริเวณต้นขาซึ่งเป็นผลมาจากการโจมตีของหมาป่า
เขาสูญเสียเลือดทันที 30 จุด
ในขณะที่เขากลัวและเริ่มถอย
อันเดลกับบูลม่าก็เข้าไปจู่โจมฝั่งทางด้านหลังซึ่งหมาพวกนั้นแทบจะไม่ถูกฆ่าเลยสักตัว
เมื่อหมาป่าตายพวกมันก็ดรอปหนังและเนื้อสัตว์
อันเดลเก็บทุกอย่างด้วยท่าทางอย่างเป็นธรรมชาติพลางมองอาร์คอย่างไม่พอใจ
“หรือว่านี่เป็นครั้งแรกที่นายเล่นเกมเสมือนจริง?” บูลม่าถาม
“ก็ไม่เชิง...”
มันเป็นครั้งแรกที่เขาเล่นเกมที่สมจริง
อันเดลจ้องบูลม่าด้วยสายตาเต็มไปด้วยความตำหนิ ทำไมเธอต้องพาผู้ชายประหลาดคนนี้มาด้วย?
ส่วนบลูม่าที่โดนตำหนิจากเพื่อนร่วมปาตี้พลันมองไปที่อาร์คอย่างไม่พอใจ
ใบหน้าของอาร์คกลายเป็นสีแดงเมื่อพวกเขาทำท่าปาดคอใส่เป็นเครื่องหมายว่า
แก-ตาย-แน่
มันไม่ใช่ความหมายที่ดีเลย
ที่มีการแสดงท่าทางเจาะจงที่เขาเพียงคนเดียว
พวกเขาฆ่าหมาป่าได้มากขึ้น
แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิมเช่นกัน
“อาร์ค! ฉันโจมตีไม่ได้ถ้านายเข้ามาใกล้เกินไป!”
“โอ้ย...จริงๆ แล้วนายจะแทงฉันใช่มั้ย?”
“ฉันอยากให้นายถอยไปอยู่ตรงนั้น
ทำไมฉันต้องมาเดาการโจมตีของนายด้วยวะ?” อันเดลมีสีหน้ารำคาญในขณะที่เขาบ่น
อาร์คทำเสียงเอะอะจนทำให้หมาป่าเอาแต่ไล่ล่าเขาทำให้อันเดลกับบูลม่าต้องฆ่าหมาพวกนั้นเองทั้งหมด
นับตั้งแต่ที่เขาเข้าร่วมปาตี้
อาร์คยังไม่สามารถใช้มีดของเขาแทงอะไรได้สักอย่าง เขาจึงไม่ได้รับค่าประสบการณ์
แม้แต่หนังและเนื้อสัตว์ที่ดรอปอันเดลก็เก็บไปจนหมด ขณะที่บูลม่าไม่ได้พูดอะไร
อาร์คที่เป็นคนที่ก่อให้เกิดปัญหายิ่งไม่สามารถแม้แต่จะบ่น
ไม่สิ
เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจเลยต่างหาก
“นายใช้เวลาซักแปบเพื่อดูสิ่งที่พวกเราทำจากด้านหลังเถอะ” บูลม่าหันไปบอกอาร์ค
“แม่งเอ๊ย! ฉันเตะมันออกจากตี้ตอนนี้เลยได้มั้ย?”
อาร์คยิ่งกระสับกระส่ายเมื่อได้ยินเสียงห้วนของอันเดล
ตอนนี้เขาเหลือขนมปัง 4 แผ่นในมือ
แถมชุดของเขาก็ขาดหลุดลุ่ยราวกับว่ามันจะขาดกระจุยในช่วงเวลาใดก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคงไม่มีปาตี้ไหนจะรับผู้เล่นที่โดนเตะออกอย่างอาร์คแน่ๆ
ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นแต่ละวันของเขาคงจะหมดไปกับการล่าหนู
เพื่อขนมปังข้าวสาลี 10 แผ่นและค่าประสบการณ์ 1 จุดไปเรื่อยๆ
นอกจากนี้ความสัมพันธ์ในเกมก็มีความสำคัญเอามากๆ ถ้ามีผู้เล่นในเกมคนไหนที่รู้ถึงเรื่องแย่ๆ
แบบนี้แล้ว ผู้เล่นคนอื่นๆ ก็จะรู้ตามไปด้วย แค่คิดเขาก็หวั่นใจแล้ว
‘ขอบคุณมาก แต่ตอนนี้
ฉันอยากโดนโจมตีแล้วก็ตายๆไปซะ จะไม่เสียใจเลยซักนิด’ อาร์คตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
ทันใดนั้นหมาป่าตัวหนึ่งที่ถูกอันเดลล่อมาก็วิ่งมาถึงตัวเขา
อาร์คไม่ได้ฟังคำแนะนำของอันเดล
หลังจากที่เขาเผชิญหน้ากับมัน เขาก็ใช้มีดของเขาเหวี่ยงแทงหมาป่าพวกนั้น
อาร์คต่อสู้อย่างราวกับเดิมพันชีวิตไว้กับมัน
เจ้าหมาดุร้ายตัวนั้นย่อตัวลงและหดหัวแว้งกลับมากัดเขา
มันเป็นครั้งแรกที่มีดของเขาสามารถแทงโดนหมาป่า
และในขณะเดียวกันมันก็พุ่งเข้ามาโจมตีอาร์ค
|
คุณถูกหมาป่าโจมตี ได้รับความเสียหาย 50 จุด
|
อาร์ครู้สึกตาลาย เดินโงนเงนไปรอบๆ
ก่อนจะหงายหลังล้มลง
“ไม่ใช่ทางนั้น!”
บลูม่าตะโกนขึ้น
ไม่ใช่เพราะเธอเป็นห่วงอาร์คแต่เพราะเธอรู้สึกประหลาดใจที่พวกหมาป่าก้าวไปตรงที่อาร์คนอน
ก่อนจะรวมตัวกันเป็นกลุ่ม
ใบหน้าของบูลม่าและอันเดลซีดขาวด้วยความหวาดกลัว
ถึงแม้ว่าเลเวลของหมาป่าจะพอๆ
กับพวกเขาแต่ด้วยจำนวนมากมายของพวกมันนั้นมีมากกว่าพวกเขาถึง 5 เท่า
“ให้ตายเถอะ นี่มันจบแล้ว”
“นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมนายต้องอยู่ข้างหลัง!”
อาร์คเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
‘บ้าเอ๊ย! มีวิธีไหนบ้างที่ฉันจะออกจากปาตี้ได้’ อาร์คกำหมัดของเขาแน่นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างดันตัวลุกขึ้น
“ฉันจะขวางพวกมันไว้ ส่วนพวกนายก็หนีไป”
“งั้นเหรอ อ่า แต่แล้ว...” บลูม่ายังดูงุนงงก่อนที่อันเดลจะลากเธอออกไปขณะที่เธอพยายามสะบัดตัวออก
โดยไม่ต้องหันกลับไปมอง
อาร์คดึงมีดของเขาขึ้นมาแล้วฟันมันไปแบบสุ่มๆ
หมาป่าสองตัวพากันวิ่งไล่ล่าเขา
ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เห็นไฟสีแดงกระพริบแจ้งเตือนมาจากทุกทิศทาง
เมื่อเขาได้ยินสามหรือสี่ข้อความของระบบบอกว่าเขาได้รับความเสียหาย
ดวงตาทั้งสองของเขาเริ่มที่จะมืดดับลง หลังจากนั้นไม่นานอาร์คล้มลง ส่วนหมาป่าพวกนั้นก็ถอยกลับไปยังตำแหน่งเดิมของพวกมัน
นี่เป็นการตายครั้งแรกของเขา
***
ในขณะที่เขาลืมตาขึ้น
เขาเห็นสิ่งของบางอย่างวางอยู่ใกล้กับประตูปราสาท
|
คุณได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง
โชคดีที่คุณรอดชีวิตอย่างหวุดหวิดและได้รับรักษาในสถานที่พักพื้น
พลังชีวิตจะฟื้นคืนเป็นปกติ อย่างไรก็ตาม
เนื่องจากคุณได้ต่อสู้อย่างเสี่ยงอันตราย
คุณจะได้รับบทลงโทษและถูกหักค่าประสบการณ์
กรุณาตรวจสอบข้อมูลจากหน้าต่างข้อมูลตัวละคร
|
“นายเป็นยังไงบ้าง”
ข้อความของระบบถูกซ้อนทับด้วยเสียงของบูลม่าที่ติดต่อมาหาเขาพอดี
อาร์ครู้สึกอายเลยทำเป็นเกาหัวแก้เขิน
“ผมต้องขอโทษด้วย
เธอเกือบจะตายเพราะการกระทำโง่ๆ ของผม”
“ไม่เป็นไร ฉันสิต้องขอบคุณนาย เพราะนายทำให้ฉันถึงรอดชีวิต
แต่ว่านาย...”
ชายหนุ่มพอจะรู้ได้ว่าหญิงสาวกังวลเรื่องอะไร
เขาจึงรีบตอบ “ไม่มีปัญหาอะไรหรอก
ค่าประสบการณ์ของผมมีไม่ถึง 1% ด้วยซ้ำ”
อาร์คไม่คิดว่าการตายของเขาจะเป็นเรื่องสลักสำคัญอะไรนัก
โดยปกติแล้วตามความรู้สึกของคนทั่วไป
การตายในเกมจะทำให้ค่าประสบการณ์ลดลงและในบางครั้งมันก็ทำให้พวกเขาสูญเสียของที่อยู่ในตัวไป
ด้วยสาเหตุนั้นจึงทำให้หลายๆ คนต่างพยายามที่จะไม่ถูกฆ่า
แต่อาร์คนั้นแตกต่างออกไป
เขาไม่สนใจที่ต้องเสียค่าประการณ์เพราะเขาเพิ่งเริ่มเล่นเกมนี้ มิหนำซ้ำชายหนุ่มไม่มีของอะไรในตัวให้ตกจากการตายอีก
ดังนั้นเขาจึงเป็นผู้เล่นเพียงคนเดียวที่ไม่กลัวความตายเพราะเขาเพิ่งเลเวล 1
อาร์คเอียงคอมองอย่างสงสัยเมื่อปฏิกิริยาของบูลม่า
“ใช่แล้ว? ค่าประสบการณ์อะไรนะ? เมื่อกี้ฉันพูดว่า...”
อันเดลเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งอย่างกะทันหัน...สิ่งที่ทำให้เขากับบูลม่ารู้สึกเหมือนมีอะไรมาปิดกั้นโดยตลอด
“อ่า...ใช่
ฉันลืมนึกไปว่าอาร์คเพิ่งเริ่มเล่นเกมเมื่อเร็วๆ นี้”
ดวงตาของอันเดลเป็นประกายเมื่อเขาเสนอความคิด
“แล้วถ้าเราจะทำแบบนี้ล่ะ? ถ้าพวกเราล่าบางสิ่งบางอย่างที่แข็งแกร่งกว่าไวลดด๊อกอย่างหมาป่าล่ะ
ถ้าเป็นหมาป่าฉันมั่นใจว่าสามารถจะล้มมันได้
ฉันเคยได้ยินว่าถ้ามีคนในปาตี้ฆ่าหมาป่าตาย พวกหมาป่าตัวอื่นๆ ก็จะมารวมตัวกันรอบๆ
คนที่ฆ่าพวกมัน ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะล่าหมาป่าพวกนี้
แต่ถ้าเราให้อาร์คเป็นคนหลอกล่อพวกมันแล้วเราก็ฆ่าตัวที่อยู่ในเขตของเราล่ะ? มันคุ้มค่าที่จะลองนะ...ถึงอาร์คจะไม่ได้ค่าประสบการณ์แต่เราจะแบ่งของที่ดรอปจากหมาป่าให้
ไอเทมสำหรับผู้เล่นเริ่มต้นสามารถขายเป็นเงินได้จำนวนมาก” อันเดลอธิบายความคิดของเขาอย่างละเอียด
“แต่อันเดล...” บูลม่ามองอันเดลด้วยสีหน้าประหลาดใจ
เธอส่งสายตาให้เขาว่าเขาขอมากเกินไป
แต่อาร์คกลับพยักหน้าของเขาโดยไม่ต้องคิดเป็นครั้งที่สอง
“นายแน่ใจแล้วเหรอ ทำไมล่ะ?” บูลม่าถามด้วยความเป็นห่วง
อาร์คคิดว่าวิธีที่อันเดลเสนอออกมาไม่เลวเลย
ถึงแม้ว่าเขาออกจากปาตี้ไป แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ดี
ดังนั้นมันจะมีประโยชน์มากกว่าถ้าเขาสามารถเผชิญหน้ากับหมาป่าและหาวิธีต่อสู้กับพวกมันได้
ตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
นอกจากยอมตายเพราะหนีไม่พ้น
มันเป็นข้อตกลงที่ดี
แต่เขาก็ยังจะไม่ได้รับไอเทมถ้าหมาป่ายังไม่ปรากฏตัวออกมา
“มันเป็นเรื่องที่ดีมากที่มีอาร์คอยู่ด้วย”
อันเดลนำทางพวกเขาไปยังจุดหมายด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น
ชายหนุ่มตัวโตเปลี่ยนท่าทีที่มีต่ออาร์คราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ
เขายอมจ่ายเงิน 30 ทองแดงเป็นค่าซ่อมแซมอุปกรณ์ให้อาร์ค
และในสถานการณ์ที่อันตรายเขาก็เข้ามาช่วยเหลือไม่ให้อาร์คตาย
หลังจากที่ซ่อมแซมไอเทมเสร็จ พวกเขาก็เดินผ่านฝูงของไวลดด๊อกไปยังสถานที่ซึ่งเป็นศูนย์รวมหมาป่า
***
พวกหมาป่าแข็งแกร่งกว่าพวกไวลดด๊อกอย่างไม่ต้องสงสัย
ในครั้งหนึ่งพวกมันจะปรากฏตัวออกมาเป็นสิบๆ ตัว
พวกมันเป็นศัตรูที่คุณแทบจะไม่สามารถเอาชนะได้เพียงลำพัง
“บรู๋วววว!”
หมาป่าหลายตัวถูกจับและโดนกับดักตาย
พวกมันส่งเสียงร้องโหยหวนดังก้องขึ้นไปบนท้องฟ้า
นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่า
ทำไมหมาป่าตัวอื่นๆ ที่อยู่ตั้งห่างไกลถึงวิ่งพล่านมารุมสกัมพวกเขา
และแล้วก็เป็นหน้าที่ของเลเวล 1
ที่ต้องขัดขวางพวกมันด้วยความกล้าหาญ...
“ไอ้พวกหมาบ้า พวกแกทุกตัวมาหาฉันนี่!”
เป็นธรรมชาติของมันที่จะใช้กรงเล็บและกัดอย่างเมามันทันทีเมื่อพวกเขาล้มตัวนอนบนพื้น
อาร์คพยายามหลับตาปี๋
‘หุหุหุ ฉันอยากฆ่าพวกมันๆๆ
ตอนนี้ฉันดูน่าสมเพชจนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว’
อาร์คลุกขึ้นมาเหมือนผีดิบหลังจากไปโผล่ที่สถานพักฟื้นแล้วเขาก็ออกไปล่าหมาป่าอีกครั้ง
หลังจากที่เขาเสียชีวิตไปประมาณสิบครั้งหน้าต่างข้อมูลของเขาก็กระเด้งขึ้นมาพร้อมกับเสียงและไฟส่องแสง
|
คุณได้เรียนรู้สกิลใหม่ ‘ทรหด’
(ระดับผู้เริ่มต้น : สกิลติดตัว)
คุณอดทนต่อความยากลำบากนับไม่ถ้วนและเสียชีวิตลง ; ความคิดของคุณผ่านการขัดเกลาและเต็มไปด้วยความกล้าหาญ
ขณะที่อยู่ในสภาวะวิกฤต
ศัตรูของคุณจะถูกโจมตีไปยังจุดศูนย์กลางส่วนที่อ่อนแอที่สุดอย่างเฉียบคมและยังช่วยให้คุณฟื้นพลังได้อย่างรวดเร็วกว่าคนอื่น
ในช่วงเวลาวิกฤต
+30% Critical
Rate.
+5% Recovery
Rate.
|
‘อะฮ้า…นี่มันเป็นของขวัญจากสวรรค์ใช่มั้ย?”
ความอนาถาของเขาได้นำสิ่งนี้มาใช่หรือไม่? ถึงแม้ว่าเขาจะตายมาหลายครั้ง แต่อาร์คไม่เคยคิดว่าจะได้รับทักษะใหม่เลย
อาร์คที่เกิดใหม่รีบกลับไปยังฝูงหมาป่าในทันที
แล้วเขาก็ตายอย่างรวดเร็วเช่นเดิม
บรรดาผู้คนที่เฝ้าดูการล่าของอาร์คเริ่มแสดงความคิดเห็นออกมา
“ว้าวววว เขาดูเหมือนไม่เหนื่อยเลยนะนั่น”
“เขาเป็นนักรบที่กล้าหาญ
เป็นทหารผู้เชี่ยวชาญระดับ 1”
“นั่นเป็นสิ่งที่ออกมาจากความคิดของเขา? หรือเขาจะไม่รู้วิธีเล่นเกมนี้?”
เขาได้ยินถ้อยคำเยาะเย้ยหรือเรื่องอื่นๆ
เพียงครั้งเดียว แต่ในบางครั้งเขาก็ได้ยินคำพูดที่ดูเป็นกังวล
‘หืม...ดูเหมือนว่าคนพวกเขาจะไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไร...’
ยังไงก็ตาม
อาร์คไม่ได้สนใจคำพูดของคนพวกนั้น ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าของเขาและแอบมอง
ด้านในเต็มไปด้วยหนังของหมาป่าและเนื้อสัตว์ สิ่งที่เห็นนี้ทำให้เขายิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเอง
ตอนระดับ 1
เขาได้รับการฝึกฝนกับไวลดด๊อกและหมาป่า ขณะที่ยังได้รับไอเท็มที่ตกจากพวกมัน
แล้วอะไรคือปัญหา? แม้อันเดลและบูลม่าต่างมีระดับที่สูงขึ้นแต่อาร์คก็ไม่ได้เสียเปรียบเลย
ในมุมมองของคนอื่น
อาร์คอาจจะดูเหมือนเขาเป็นนักล่าที่มุทะลุ แต่ความเป็นจริงแล้วเขาได้รับความรู้เป็นอย่างมาก
อันเดลและบูลม่าไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ในการเล่นเกมเสมือนจริงเช่นนี้มาก่อน
ตอนนี้ทั้งสองคนต่างมีระดับ 3 แล้ว
แต่เดิมพวกเขามีความคิดว่าพวกหมาป่านั้นมีจำนวนมากยากที่จะจัดการ
แต่ในขณะนี้หลังจากที่พวกเขาตัดสินใจทำข้อตกลงกับอาร์คแล้ว ด้วยการนำของชายหนุ่ม
พวกเขาไม่ลังเลที่จะแกว่งอาวุธและโจมตีพวกมันเลย พวกเขารู้สึกขอบคุณผู้เล่นระดับ 1
ที่ทำให้พวกเขาสามารถล่าหมาป่าได้อย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง
“อืมมม นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น?” อาร์คเคยมีประสบการณ์อะไรแปลกๆ
อย่างใดก็ตามชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อยๆ
เมื่อเวลาผ่านไป เขารู้สึกเหมือนจะหมดลมหายใจ ขนาดจะควงมีดก็ยังไม่มีแรง
มันเหมือนกับว่ามีลูกตะกั่วถ่วงอยู่ที่แขนและขาของเขา
บูลม่าที่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่ช้าลงของอาร์ค
ก็แสดงออกถึงการขอโทษบนใบหน้าของเธอ
อย่างไรก็ตามอันเดลที่ยืนดูอยู่นิ่งๆ
ได้พูดขึ้นมา
“บางทีเขาอาจจะทำมันต่อไม่ไหวแล้ว
ตั้งแต่ที่เรารู้ว่าเขาไม่คุ้นเคยกับเกมเสมือนจริง เราก็อยู่กับเขามาเป็นวันๆ
พวกเราอยู่ในพื้นที่ล่าสัตว์อาจจะตกอยู่อันตรายได้ถ้าเขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว”
“ฉันก็คิดแบบนั้น” บูลม่ารู้สึกเห็นด้วย
“ฉันต้องขอบคุณนายมากที่ทำให้เราล่าหมาป่าได้ง่ายขึ้น
แล้วฉันจะติดต่อนายมาใหม่นะ”
“เอ่อ...ฉันเพิ่มนายเป็นเพื่อนได้มั้ย?”
“พวกเราจะติดต่อนายในครั้งต่อไป”
ในท้ายที่สุดอันเดลรีบตัดบทก่อนที่เขาจะทันพูดอะไรอีก
บูลม่าเดินเข้ามาหาอาร์คอย่างลังเลก่อนจะเอาดาบออกจากกระเป๋าของเธอและถือไปให้เขา
“เอานี่ไปสิ มันเป็นอาวุธที่ไม่เลวเลย
โดยเฉพาะในช่วงเริ่มต้นของเกม”
“อา...ขอบคุณนะ”
อาร์ครับอาวุธมาและตรวจสอบมันจากหน้าต่างข้อมูล
|
Rusty
Iron Sword (ดาบเหล็กที่เป็นสนิม)
|
|||
|
ประเภทอาวุธ
|
ดาบมือเดียว
|
||
|
พลังโจมตี
|
5 ~ 8
|
ความทนทาน
|
30/30
|
|
น้ำหนัก
|
15
|
การจำกัด
|
ไม่มี
|
|
อาวุธนี้มีความทนทานต่ำและสนิมที่เกาะทำให้มันโจมตีได้ไม่รุนแรง
การวางใจใช้ดาบนี้ต่อสู้ในสนามรบจะนำไปสู่ความตาย
|
|||
อาร์คใช้มีดที่มีค่าความเสียหายแค่ 1~3 ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีชื่อและดูไร้ค่าเกินกว่าจะเอามาเปรียบเทียบกับดาบเหล็กเพราะเป็นแค่มีดระดับ
1 อย่างไรก็ตามชายหนุ่มก็รู้สึกขอบคุณมันมาก
นอกจากนี้กระเป๋าของเขายังเต็มไปด้วยหนังของหมาป่าและเนื้อสัตว์ที่อัดแน่นจนแทบจะระเบิด
ยิ่งไปกว่านั้นความเชี่ยวชาญทักษะของเขาก็เพิ่มมากขึ้น
ในขณะที่ระดับของเขายังอยู่เท่าเดิม
ความคืบหน้าสำหรับวันแรกถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากแล้ว
อย่างไรก็ตามบูลม่ามีสีหน้าค่อนข้างเสียใจบนใบหน้าของเธอ
“ฉันขอโทษ
ถึงแม้ว่านายจะได้รับความเดือดร้อนมามาก แต่ฉันก็ไม่มีอะไรจะมอบให้นายเลย
นอกจากดาบเล่มนี้”
“ไม่เลย ฉันรู้สึกขอบคุณเธออย่างแท้จริง”
แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรผิดปกติกับการเลือกที่จะมองแต่ส่วนที่ดีของผู้อื่น
อะไรจะก็ดีขึ้นเล็กน้อยหากเอาใจผู้เล่นที่อยู่ในระดับสูงกว่าคุณ
ไม่มีวิธีที่จะได้รับไอเท็มจากการต่อรองเป็นของอย่างอื่น
เขารู้สึกถึงความสุขที่เบ่งบานขึ้นในจิตใจของเขา
อาร์คสิ้นสุดวันแรกของการเล่นเกม
***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น