แสงสว่างอันอ่อนโยนสว่างวาบขึ้นในหมู่บ้านเริ่มต้นอันเป็นสัญลักษณ์ของผู้เล่นที่ได้ถือกำเนิดในโลกใหม่
ตัวละครหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งปรากฏขึ้น ชื่อของเธอนั้นคือ 'โรโค่'
"ว้าวว
นี่น่ะเหรอที่เขาเรียกกันว่าเกมเสมือนจริงน่ะ"
โรโค่มองไปรอบๆ
ตัวเธอด้วยแววตาหลงใหล ทั้งท้องฟ้า ผืนดิน ภูเขา ทุ่งหญ้า
ทุกๆอย่างในโลกนี้นั้นเหมือนกับที่เธอได้ยินมาทุกอย่าง เผลอๆ
บางทีอาจจะสวยกว่าในความเป็นจริงซะอีก
ทั้งบ้านเรือนอาคารที่ทำจากหินและไม้รายล้อมอยู่รอบๆ
ดูแล้วคล้ายกับยุโรปยุคกลางมองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยต้นไม้ชวนผ่อนคลาย โรโค่ค่อยๆ
ขยับเท้าก้าวไปทีละนิดลงบนพื้นดินอย่างระมัดระวัง
ตอนนั้นเองใบหน้าของเธอก็ฉายแววประหลาดใจจนเผลออุทานออกมา
"นี่มันในเกมแน่เหรอ? มันแทบจะไม่ต่างจากความเป็นจริงเลยนะ? ไม่เคยคิดเลยว่าเกมแพงๆ
มันจะเจ๋งขนาดนี้ อ๊า...แล้วนี่หน้าตาเราเป็นยังไงบ้างเนี่ย"
โรโค่วิ่งไปทางซ้ายทีทางขวาทีเหมือนเด็กๆ
และเมื่อเธอมองไปยังกระจกหน้าต่างบานหนึ่งภาพสะท้อนของเธอในกระจกก็ปรากฏเป็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่สวยงามราวกับเป็นไอดอลที่เห็นบ่อยๆ
ในโทรทัศน์
เธอเผลอหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ฮิฮิ...ดูเหมือนว่าการปรับเปลี่ยนหน้าตาตัวละครของเราจะทำออกมาสมบูรณ์แบบมาก
เอาล่ะเราจะเริ่มทำอะไรในโลกที่เค้าเรียกกันว่า ‘โลกใหม่’ นี่ก่อนดีน้า...”
ถึงแม้เธอจะพูดออกมาราวกับมีเรื่องที่ต้องทำมากมาย
แต่ความเป็นจริงแล้วในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสับสนเป็นอย่างมาก
“ว่าแต่ฉันควรจะทำอะไรก่อนอ่า...”
ทันใดนั้นชายชราที่เฝ้ามองเธออยู่จากทางด้านหลังก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“เด็กน้อย...นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่นี่สินะ?”
เสียงปริศนาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้งพลางถอยหนีอย่างตกใจ
“อ่า...พูดกับหนูเหรอคะ?” โรโค่ถามอย่างงงๆ
ชายชราพยักหน้าของเขาเป็นการตอบรับ “ใช่แล้ว...ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่ เจ้ามีชื่อว่าอะไรอย่างนั้นรึ?”
“หนูชื่อว่าโรโค่ค่ะ”
“เด็กน้อยโรโค่
เจ้ามีอะไรจะให้ข้าช่วยหรือไม่?” ชายชราถาม
“ค่ะ...ถ้าอย่างนั้น ขอหนูถามอะไรหน่อยนะคะ
ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่หมู่บ้านฮารันรึเปล่าคะ?” หญิงสาวกล่าวขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“ถูกต้องแล้วที่เป็นหมู่บ้านฮารันแห่งราชอาณาจักรชูเดนเบิร์ก
ข้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านชื่อว่าแฮนแซน”
“อ๊า! คุณคือคุณปู่แฮนแซน!”
โรโค่ตบมือของเธอเสียงดังพลางกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ
จากนั้นเธอก็ทำท่าทางเดินเป็นวงกลมรอบตัวชายชราเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง
แฮนแซนที่ถูกหญิงสาวจ้องถึงกับพูดตะกุกตะกักออกมาอย่างเขินอาย
“ทำไมเจ้าต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นกัน?”
หญิงสาวที่ได้ยินคำพูดของชายชราเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอจ้องอีกฝ่ายมากเกินไป
“โอ๊ะ...หนูขอโทษค่ะ
หนูแค่ตกใจที่คุณปู่ชื่อแฮนแซนเหมือนกับที่มีคนเคยเล่าให้หนูฟังเลย...”
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องของข้าจากใครอย่างนั้นรึ?”
ชายชราถาม
“ใช่ค่ะคุณปู่ พี่ฮยอนอู...อา ไม่ใช่สิ
หนูได้ยินเรื่องคุณปู่มาจากพี่อาร์คค่ะ”
“อาร์คอย่างนั้นรึ! เจ้าเป็นคนรู้จักของอาร์คอย่างนั้นรึ?”
“ใช่ค่ะ! คุณปู่จำพี่อาร์คได้ด้วยเหรอคะ
หนูเคยได้ยินว่าพี่เค้าเคยมาที่นี่” โรโค่ถามด้วยความดีใจ
“แน่นอนข้าย่อมจำได้! ข้าจะลืมอาร์คได้อย่างไร
เขาเป็นคนหนุ่มที่ดีมีมารยาทรู้จักกาลเทศะและยังมีน้ำใจต่อผู้อื่น
นี่ช่างเป็นลักษณะที่แตกต่างจากผู้คนทั่วไปที่ข้าได้เห็นนัก”
“จริงเหรอคะ! จริงเหรอคะคุณปู่?”
หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“นอกจากนั้นความกล้าหาญของเขาก็ไม่เหมือนกับคนอื่น
เขาได้ใช้เวลาในการช่วยพวกเราให้รอดพ้นจากสถานการณ์อันเลวร้ายที่มักถูกละเลยจากคนอื่นๆ
ทุกเหตุการณ์เหล่านั้นข้ายังจำได้ดีเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เอง
อา...ว่าแต่เจ้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับอาร์คอย่างนั้นรึ?” คำถามของแฮนแซนทำเอาโรโค่ถึงกับทำท่าเขินอายพลางหัวเราะคิกคักไม่ยอมตอบคำถามนั้น
“ขอโทษนะคะ
แต่คุณปู่พอจะรู้มั้ยคะว่าพี่อาร์คเค้าอยู่ที่ไหน?”
“ข้าไม่ค่อยมั่นใจนัก...แต่ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นเขานั้นได้ข่าวว่าเขากำลังจะไปยังปราสาทแจ็คสัน
แต่เวลาก็ผ่านไปไม่น้อยแล้วข้าไม่มั่นใจว่าเขาจะยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่านะ
ว่าแต่เจ้าจะตามหาเขาไปทำไมรึ?”
“มันนานแล้วจริงๆ ค่ะที่หนูได้เห็นพี่เค้า อาทิตย์ที่แล้วพี่เขาก็ลาออกจาก*มาร์ทแล้วก็ไม่ได้กลับไปทำงานอีก
หนูคิดว่าอาจจะเจอพี่เค้าถ้าหนูมาที่นี่ค่ะ
แล้วหนูก็อยากจะมาที่นี่ซักครั้งเหมือนกันตอนที่หนูยังมีโอกาสน่ะค่ะ” โรโค่ตอบ
“มาร์ท? เจ้ากล่าวถึงสิ่งใดงั้นรึ?”
แฮนแซงเอียงศีรษะใช้ความคิดราวกับว่ามันเป็นคำที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
โรโค่ส่ายหัวของเธออย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณปู่ไม่ต้องสนใจหรอก
แต่ว่าหนูจะไปปราสาทแจ็คสันได้ยังไงคะ?”
“แน่นอนว่าตอนนี้เจ้ายังไม่สามารถไปยังที่นั่นได้”
ชายชรากล่าวช้าๆ
“ทำไมเหรอคะ ทำไมหนูถึงไปตอนนี้ไม่ได้?”
หญิงสาวสงสัย
“โฮ่ๆๆ ดูนี่สิเด็กน้อยโรโค่
ปราสาทแจ็คสันนั้นเป็นสถานที่ที่อยู่ห่างไกลออกไปมาก
เจ้าจะต้องเดินไม่หยุดจนกว่าจะถึงสถานที่แห่งนั้น
นอกจากถนนที่ขรุขระนั่นแล้วยังมีอันตรายนับไม่ถ้วนที่ซ่อนอยู่
พวกนักผจญภัยมือใหม่เช่นเจ้าจะกลายเป็นอาหารของหมาป่าเพียงแค่เดินออกจากหมู่บ้านไปไม่กี่ก้าว
แต่เพราะว่าเจ้าเป็นคนรู้จักของอาร์ค ข้าแนะนำเจ้าด้วยความหวังดี
ถ้าเจ้าจะไปยังปราสาทแจ็คสันเจ้าจะต้องมีประสบการณ์ที่มากพอเป็นอย่างแรก”
“แล้วหนูจะได้รับประสบการณ์ที่ว่านั่นได้ยังไงคะ?”
“ถ้าเจ้าต้องการ
ข้าจะแนะนำงานที่เหมาะสมให้” แฮนแซนกล่าว
‘อา...นี่คงเป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่าเควสต์!’ โรโค่คิดในใจ
โรโค่พยายามนึกถึงเรื่องราวของที่นี่ซึ่งเธอเคยได้ยินมาก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูจะทำมัน”
แต่หลังจากที่เธอได้ฟังคำพูดของผู้เฒ่าแฮนแซนความกล้าของเธอก็หายไปในทันที
เควสต์ที่แฮนแซนมอบให้เธอนั้นไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากการเอาชนะสิ่งที่เธอกลัวที่สุดซึ่งก็คือหนูนั่นเอง
โรโค่ที่เพียงแค่เห็นมันแปบเดียวก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว
หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงพยายามใช้ความกล้าที่มีข่มความกลัวให้หายไป
‘ชิส์...นี่ฉันบ้ารึเปล่าเนี่ย? ทำไมฉันต้องกลัวมันด้วย? ยังไงซะมันก็ไม่ใช่ความเป็นจริงซะหน่อย
นี่มันในเกมนะ...ถึงแม้พวกมันจะถูกเรียกว่าหนูแต่มันอาจจะมีลักษณะเหมือนมิกกี้เมาส์หรือปิกาจูก็ได้
ถึงมันอาจจะทำให้กระอักกระอ่วนนิดหน่อยตอนที่เจ้าฝูงสัตว์น่ารักพวกนั้นโผล่ออกมาเต็มไปหมดก็เถอะ
ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากเราต้องช่วยตัวเอง ท่องไว้นี่มันเป็นแค่เกมๆ’
“ตกลงค่ะคุณปู่ หนูพร้อมจะไปทำงานแล้วค่ะ”
โรโค่โค้งคำนับพลางยิ้มอย่างน่ารัก
เธอลาแฮนแซนแล้วเดินทางไปยังโรงแรม
“อ๊ายยยยย! อะไร...นี่มันอะไรกันเนี่ย?
หนูพวกนี้ดูตัวใหญ่แถมยังน่ากลัวมากกว่าความเป็นจริงอีก!”
ฝูงหนูที่ก่อนหน้านี้กำลังปีนป่ายอยู่รอบๆ
ห้องเก็บของต่างจ้องมาที่หญิงสาวเป็นจุดเดียว
โรโค่หน้าซีดเผือดก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
“ฉัน...ฉันทำไม่ได้! จะให้สู้กับหนูพวกนี้... ฉันทำไม่ได้! ฉันทำไม่ได้จริงๆ! คุณเครดอนฉันอยากออกไป! ได้โปรดเปิดประตูที!”
โรโค่เคาะประตูรัวๆ
อย่างรุนแรงจนกล่องที่วางกองอยู่เอียงไปเอียงมาแล้วล้มครืนลงขวางประตูทางออกโดยสิ้นเชิง
และตอนนั้นเองประกายแสงสีแดงแวววาวก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าของโร่โค่
คุณถูกหนูโจมตี พลังชีวิต -1
|
หญิงสาวถูกหนูตัวหนึ่งโจมตี เธอไม่ได้กังวลค่าเสียหายที่ได้รับแม้แต่น้อย
แต่ทว่าหนูตัวใหญ่ที่วิ่งไต่แขนเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนไปเกาะอยู่ตรงจมูกของเธอแล้วแยกเขี้ยวยิงฟันกลับทำให้เธอเสียขวัญมากกว่าค่าความเสียหายซะอีก
โรโค่ที่เห็นหนูในระยะเผาขนทำท่าเหมือนคนคล้ายจะเป็นลมพลางกรีดร้องโหยหวนก่อนจะรีบปีนขึ้นไปยืนอยู่บนกล่องที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
หลังจากที่ฝูงหนูต่างกำลังตกใจกับเสียงร้องดังสนั่น เธอก็พยายามวางแผนหาทางหนี
“อ้อ...ชะ-ใช่แล้ว นี่มันเป็นเกม
ฉันต้องล็อกเอ้าท์ ออกจากเกม!”
ไม่ว่ามันจะเป็นเกมหรือไม่ก็ตาม
เธอแค่ต้องการจะหนีออกจากห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยฝูงหนูยั้วเยี้ยพวกนี้
ทว่าหน้าต่างข้อมูลกลับแสดงข้อความสั้นๆ
ปรากฏขึ้นซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้ความหวังสุดท้ายของเธอหายวับไปในทันที
คุณไม่สามารถออกจากเกมในขณะต่อสู้ได้
โปรดลองใหม่อีกครั้งหลังการต่อสู้จบลง
|
“นี่มันบ้าไปแล้ว! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ! ช่วยฉันด้วย อึ้ก! ช่วยด้วยยยย อ๊ายยย!” โรโค่เบิกตากว้างแทบจะถลนเมื่อไม่สามารถจัดการกับหนูที่เริ่มปีนขึ้นมาตรงเท้าของเธอได้
น่าเสียดายที่ในเกมนี้ไม่มีใครที่สามารถช่วยเธอได้
แม้เธอจะร้องไห้อย่างหนักและร้องขอความช่วยเหลือก็ตาม
สุดท้ายแล้วโรโค่ก็ถูกขังอยู่ในห้องเก็บของโดยที่ไม่สามารถออกจากเกมหรือหนีไปไหนได้
เธอได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญจนตาปูดบวม
ไม่รู้ว่าเธอกรีดร้องไปกี่ชั่วโมง?
แต่สุดท้ายเธอก็เจ็บคอเกินกว่าจะส่งเสียงร้องอีกต่อไป
ทว่าตอนนั้นเองหน้าต่างข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น
คุณได้เรียนรู้ทักษะใหม่
เสียงคร่ำครวญของหญิงสาว
(ระดับเริ่มต้น : สกิลติดตัว)
เสียงครวญครางของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าซึ่งทำให้แม้แต่ศัตรูก็รู้สึกผิดไม่กล้าลงมือโจมตี
นอกจากนี้ยังทำให้ผู้เป็นพันธมิตรหรือฝ่ายเดียวกันมีความรู้สึกโอนอ่อนผ่อนตามตามมากพอที่จะยอมกระโดดเข้าไปในกองไฟเพื่อผลประโยชน์ของหญิงสาว
แต่อย่างใดก็ตามเมื่อสกิลนี้ถูกเรียกใช้จะสร้างความหวาดกลัวให้แก่ผู้เล่นเป็นอย่างมาก
ความเร็วในการโจมตี, ความเร็วในการเคลื่อนที่ และกำลังใจลดลง 20% เป็นเวลา
30 วินาที และความเร็วในการโจมตีของฝ่ายเดียวกัน, ความเร็วในการเคลื่อนที่, กำลังใจเพิ่มขึ้น 20% เป็นเวลา 30 วินาที
ใช้มานา :
20
|
***
ย้อนกลับมาอีกด้านหนึ่ง
อาร์คกำลังยิ้มน้อยๆ ขณะที่เดินไปตามถนนในแจ็คสัน
"ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแฮะ"
อาร์คพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อความคับข้องใจที่มีต่อการเล่นเกมในตอนแรกของเขานั้นได้หายไปด้วยการแก้แค้นที่สำเร็จอย่างงดงาม
เขาไม่เคยคิดจะให้อภัยคนที่เจตนาทำเรื่องเลวร้าย
ต่างจากคนส่วนใหญ่ที่มักจะให้อภัยคนที่ทำผิดได้อย่างรวดเร็วแม้ว่าพวกเขาเพิ่งจะทำเรื่องเลวร้ายลงไปก็ตาม
เพราะอย่างนั้นคนที่ผิดจึงไม่ได้รับบทเรียนจากสังคมอย่างแท้จริง
พวกคนชั่วจะต้องตอบแทนอย่างสาสม
ถ้าคุณทำผิดก็ต้องยอมรับผิดจึงจะยุติธรรม นั่นเป็นมุมมองการใช้ชีวิตของอาร์ค
ซึ่งในที่สุดเขาก็สามารถเรียกร้องความยุติธรรมของตัวเองได้สำเร็จ
ตั้งแต่ที่อาร์คเฝ้ารอให้อันเดลเข้าเกมมา
และอีกฝ่ายก็ไม่ได้เข้าเกมหลังจากผ่านไป 24
ชั่วโมงนั้นทำให้อาร์คไม่ได้แม้แต่จะงีบหลับเป็นเวลาถึงสองวันเต็ม
แต่เขาก็ไม่รู้สึกอ่อนเพลียหรือเหนื่อยเลย
เขากลับรู้สึกสดชื่นจนเหมือนแทบจะบินได้ซะด้วยซ้ำ
ความยุติธรรมเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมกว่าอะไรทั้งหมด
'ตอนนี้เราจะไปส่งเควสต์เลยดีมั้ยนะ?' ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะเดินทางไปยังบ้านของเรย์มอนด์ด้วยหน้าตาที่แจ่มใส
เมื่ออาร์คไปถึง
เรย์มอนด์ก็จ้องมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ "อา! นะ...นายกลับมาแล้ว
ไม่มีทาง....นายได้แร่กลับมารึเปล่า?"
อาร์คยิ้มเย็นพลางผงกศีรษะก่อนจะนำคริสตัลเลือดที่ดรอปออกมาวางไว้ที่โต๊ะเสียงดังกริ๊ก
ทันทีที่เห็นคริสตัลเลือดใบหน้าของเรย์มอนด์ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
"ดูคุณจะตกใจไม่น้อยนะ
หรือว่าจะผิดหวังที่ผมยังมีชีวิตอยู่ล่ะ?"
"มะ...ไม่ใช่นะ
ทะ-ทำไมข้าจะต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย?"
"ก็เพราะว่าคนที่คุณส่งไปเป็นอาหารของมอนสเตอร์นั่นดันปลอดภัยแล้วกลับมาพูดได้แบบนี้น่ะสิ"
"เจ้าพูดถึงอะไร? อาหารของมอนสเตอร์อะไรกัน?" เรย์มอนด์ปฏิเสธพลางส่ายหัวไปมาอย่างแรง
แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนความกังวลที่ปรากฏฉายชัดในแววตาของเขาได้
แต่ก็ไม่ต้องรีบร้อนไป...
อาร์คเริ่มต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมด้วยสีหน้าสบายๆ
"คุณบอกผมเองว่าคุณเข้าไปในถ้ำนั่นบ่อยๆ
ซึ่งถ้ามันเป็นแบบนั้นคุณก็ต้องรู้ถึงการมีอยู่ของโกเลมนั่น
แต่ผมที่ได้รับไหว้วานให้เข้าไปในถ้ำผมกลับไม่เคยได้ยินเรื่องโกเลมจากคุณเลยซักนิด
นอกจากนั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าการจัดการกับโกเลมที่แข็งแกร่งนั่นมันยากเย็นขนาดไหนแต่คุณกลับไม่บอกผมเลย
ก็หมายความว่าคุณส่งผมเข้าไปเพราะคิดว่าผมคงเอาชนะมันไม่ได้แน่ๆ
ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าคุณถึงส่งผมไปเป็นอาหารของเจ้าโกเลมตัวนั้นก็เพื่อคริสตัลเลือดที่อยู่ข้างในตัวมันยังไงล่ะ"
เรย์มอนด์ที่กำลังตกใจถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินคำว่า 'คริสตัลเลือด' ขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"ขะ...ข้าไม่เห็นจะเคยได้ยินเกี่ยวกับคริสตัลเลือดในโลกแห่งนี้มาก่อนเลย...?" เรย์มอนด์รีบหลบตาอาร์คอย่างรวดเร็วพลางพูดตะกุกตะกักอย่างเปลี่ยนประเด็น “ขะ...ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร”
“เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ?” อาร์คยักไหล่พลางหันไปมองรอบๆ “เข้าใจล่ะ...ดูเหมือนว่าผมคงต้องไปลองถามเรื่องนี้กับท่านลอร์ดดู”
“ดะ...เดี๋ยวรอก่อน!” เรย์มอนด์รีบคว้าแขนของอาร์คไว้ด้วยความตกใจ “จะ...เจ้าต้องการอะไร?”
“สรุปแล้วคุณต้องการคริสตัลนี่จริงๆ สินะ?”
อาร์คฉีกยิ้มชั่วร้ายราวกับเป็นการตอกย้ำอีกฝ่าย
เรย์มอนด์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยืนไหล่ตกเหมือนคนสิ้นหวัง
“นั่นเพราะว่าตัวข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยซักอย่าง
หากเจ้ารู้เรื่องราวเกี่ยวกับคริสตัลเลือด
เจ้าคงจะรู้ว่ามันไม่ได้เป็นเพียงแค่ก้อนแร่เท่านั้น เดิมทีแล้วคริสตัลเลือดนี้เป็นผลึกแร่ที่มีพลังอำนาจอันแข็งแกร่งด้วยการดูดซับพลังงานเป็นระยะเวลายาวนาน
ตัวข้านั้นได้พบเจอมันโดยบังเอิญ
พลังอำนาจแสนวิเศษของมันทำให้ข้าตกตะลึงอย่างเสียมิได้
ท้ายที่สุดแล้วด้วยความที่ข้าอยากรู้เกี่ยวกับมันให้มากขึ้นจึงได้ฝังเศษคริสตัลเลือดนั่นไว้ในร่างกายของโกเลม
แล้วก็อาศัยคนแปลกหน้าเช่นเจ้าเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงคริสตัลนั่น
อา...แต่ว่ามันคงจบลงแล้ว สุดท้ายแล้วก็มีคนรู้เรื่องคริสตัลเลือดนี้เข้าจนได้...”
เรย์มอนด์สารภาพทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือก
‘ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยฉลาดซักเท่าไหร่’ อาร์คส่ายหัวไปมาราวกับปฏิเสธความคิดของตัวเอง
ทันใดนั้นอาร์คก็ได้ยินเสียงไอดังออกมาจากห้องของเรย์มอนด์
ด้วยความตกใจเรย์มอนด์แทบจะกระโจนเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วทันที
ชายหนุ่มเดินตามเรย์มอนด์เข้าไปก่อนจะเห็นเด็กคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงขนาดเล็กกำลังไอไม่ยอมหยุด
แค่มองดูอาร์คก็รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังป่วยหนัก
เรย์มอนด์จับมือของเด็กน้อยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“โอ้... ลูกรัก พ่ออยู่ที่นี่แล้ว”
“ทะ...ท่านพ่อ...แค่กๆ!” เด็กน้อยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไอออกมาอย่างรุนแรง
ในขณะที่อาร์คมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา
พลันเขาก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง “หรือว่าบางที...”
“ได้โปรดอย่าถามอะไรอีกเลย
ที่ข้าได้เล่าไปคือเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
เพราะเจ้าจัดการโกเลมนั่นเลยทำให้คริสตัลเลือดอยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์
ซึ่งข้าไม่มั่นใจเลยว่าคริสตัลนี้จะเอาไปใช้รักษาอาการป่วยของลูกข้าได้หายดีหรือไม่
ข้าไม่ได้โกรธเคืองเจ้าหรอกนะ แต่ขอเวลาให้ข้าซักสองสามวันเถอะ
แล้วข้าจะไปมอบตัวกับทหารเอง นี่เป็นคำขอร้องของข้า
ได้โปรดให้พ่อที่สิ้นหวังคนนี้ได้อยู่ดูแลลูกที่ป่วยหนักจนถึงวาระสุดท้ายด้วยเถอะ”
เรย์มอนด์พูดอ้อนวอนขณะที่เขามองไปยังอาร์ค
ชายหนุ่มคิดไม่ถึงเลยว่าทำไมเขาถึงตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
อันที่จริงเขาก็เข้าใจความรู้สึกของเรย์มอนด์
มันก็เหมือนกับเขาที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อหาเงินมาจ่ายค่ารักษาของแม่
ถ้าเขาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเรย์มอนด์เขาก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน
แต่ยังไงซะเรย์มอนด์ก็เป็นแค่ NPC แล้วลูกชายที่ใกล้ตายของเขาก็เป็นแค่ NPC เช่นเดียวกัน
เขารู้...รู้ว่าเมื่อทุกอย่างจบลง
สเควสต์ก็จะเสร็จสิ้นแล้วเขาก็จะได้รับของรางวัล
แต่ทำไมเขากลับรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้?
ทำไมเขาถึงเห็นภาพของแม่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียง
ทำไมตัวเขาเองถึงทำได้แค่เดินวนเวียนไปมาอย่างร้อนใจแล้วสุดท้ายก็ต้องไปมอบตัวกับทหาร?
‘บ้าเอ๊ย…!’
“เขยิบไปสิ” อาร์คดันตัวเรย์มอนด์ที่นั่งขวางอยู่ก่อนจะเอื้อมไปจับมือของเด็กชาย
“นายจะไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าหนู
นายจะหายป่วยเหมือนอย่างที่พ่อของนายหวังเอาไว้
นายจะได้ออกไปเล่นข้างนอกแล้วก็ทำงานเหมือนเด็กคนอื่นๆ
พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ถูกซ่อนเอาไว้อยู่ในใจของนาย”
หลังจากนั้นอาร์คก็ใช้สกิลพยาบาลใส่ร่างของเด็กน้อย
คริสตัลเลือดที่อยู่ในมือของเขากลายเป็นฝุ่นละอองแล้วหายไป
ขณะที่ร่างของเด็กชายปรากฏแสงเป็นประกายเมื่อละอองคริสตัลถูกดูดซับเข้าไป
พริบตานั้นร่างกายของเด็กชายก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก
ร่างเล็กหยุดไอในทันทีพร้อมกลับใบหน้าที่ซีดเผือดในตอนแรกค่อยๆ
ปรากฏเป็นสีแดงระเรื่อ
การพยาบาลแห่งปาฏิหาริย์ได้ประสบความสำเร็จ
คุณได้ถ่ายทอดความจริงใจที่เกิดจากความเชื่อมั่นว่าผู้ป่วยที่ได้รับการพยาบาลจากคุณนั้นจะหายป่วยได้อย่างแท้จริง
บางครั้งอาการเจ็บป่วยหรือสิ่งที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้จากยาวิเศษหรือเวทมนตร์ใดๆ
กลับสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยความจริงใจ
ตอนนี้เด็กที่ได้รับการพยาบาลจากคุณสามารถฟื้นตัวจากอาการเจ็บป่วยได้อย่างสมบูรณ์ ; ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณหวังว่าเขาจะมีชีวิตรอดต่อไป
อาจจะพูดได้ว่าคุณเป็นผู้มีพระคุณต่อพวกเขาและได้ทำความดีกับคนจำนวนมาก (TL: หมายถึงช่วยไม่ให้คนอื่นกลายเป็นเหยื่อของโกเลมเพื่อสร้างคริสตัลเลือด)
|
*ด้วยทักษะการพยาบาลแห่งปาฏิหาริย์ ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่ม
1 จุด (All Status+1)
|
*คุณได้รับค่าสถานะใหม่ ‘มิตรภาพ(+10)’
ค่าสถานะนี้จะช่วยเพิ่มอัตราความสำเร็จและผลจากการกระทำทั้งหมดที่จำเป็นต้องใช้ความเป็นมิตรเป็นค่าเชิงตัวเลข
ไม่สามารถอัพค่าสถานะนี้ได้(กรณีมีพ้อยจากการอัพเลเวล) แต่จะเพิ่มขึ้นได้เมื่อคุณทำความดีเมื่อได้พูดคุยกับคนอื่นๆ
อย่างเพียงพอ
|
*ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50 จุด
*คะแนนลำดับของคุณเพิ่มสูงขึ้น 50 จุด
|
เนื่องจากคุณประสบความสำเร็จในการพยาบาลแห่งปาฏิหาริย์
คุณจะได้รับฉายา ‘ผู้ดูแล (Caretaker)’
ในฐานะที่เป็นผู้ดูแล เมื่อคุณได้รับการชื่นชมจากผู้ป่วยค่าชื่อเสียงของคุณจะเพิ่มขึ้น
*โบนัสจากฉายา ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่ม 1
จุด (All Status+1)
*ค่าเชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50 จุด
|
“จะ...เจ้าทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ!” เรย์มอนด์จ้องมองอาร์คด้วยใบหน้าที่งุนงง
ทว่าความจริงแล้วคนที่สับสนนั้นกลับกลายเป็นอาร์ค
ชายหนุ่มใช้สกิลพยาบาลเพียงครั้งเดียวเพราะเขารู้สึกเสียใจที่ทำได้แต่เพียงเฝ้าดูเด็กน้อยที่เจ็บป่วย
แต่เขาไม่ได้รู้เลยว่าผลลัพธ์ของมันจะออกมาเป็นแบบนี้
หลังจากจ้องมองเด็กชายที่ยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่
อาร์คก็รู้สึกเริ่มกระอักกระอ่วนใจที่จะมองเรย์มอนด์ที่กำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ผมจะไปแล้ว
คุณอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองหรืออยากเดินไปมอบตัวกับทหารก็เลือกเอาเองเถอะ
อยากทำอะไรก็ทำ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้าย
ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
‘บ้าเอ๊ย! เรายอมแพ้เควสต์ที่ใกล้จะเสร็จแล้วเนี่ยนะ
ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ’
ถ้าให้พูดตามตรงอาร์คก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจสักเท่าไหร่
แต่เมื่อคิดถึงความใจอ่อนของตัวเองอาร์คก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา
การทำเควสต์เพื่อหาเงินนั้นเป็นสิ่งที่ยากลำบาก
ถ้าหากเขานำเรื่องนี้ไปบอกให้ทหารรู้ เขาอาจจะได้รับของรางวัลจำนวนมากก็ได้ แต่ว่าอาร์คไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะได้รับสิ่งตอบแทนเป็นค่าสถานะทั้งหมดที่เพิ่มมา
2 จุด! ตั้งแต่ที่เขาถูกหลอกจนค่าสถานะหายไปจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีเควสต์แบบนี้โผล่มาให้เห็นมาก่อนเลย
‘เวรเอ๊ย...แล้วแบบนี้ต้องทำยังไงต่อ
หรือต้องลบเควสต์ทิ้ง?’
“ดะ...ได้โปรดรอก่อน!”
ขณะที่อาร์คเดินออกจากบ้าน
เรย์มอนด์ก็รีบเดินตามเขามาก่อนจะคว้ามือของอาร์คไว้แน่นพลางหยิบสิ่งของออกมามอบให้กับเขา
หนึ่งในนั้นก็คือผงไอลาร์ดที่เป็นส่วนประกอบที่ใช้สร้างกล่องเครื่องมือ
และก็ยังมีของอย่างอื่นอีก ซึ่งมันก็คือหนังสือเล่มเล็กที่ส่องแสงสลัวรอบๆ
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะต้องการผงไอลาร์ดใช่มั้ย ? ส่วนหนังสือเล่มนี้เป็นสิ่งที่ครอบครัวของข้าได้รับเป็นมรดกสืบทอดต่อกันมา
ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่ถ้าเป็นเจ้าคงเข้าใจมันได้อย่างแน่นอน
ข้าต้องขอโทษด้วยที่ไม่อาจหาสิ่งของตอบแทนเจ้ามากกว่านี้ เพราะอย่างนั้นแล้วได้โปรดรับหนังสือเล่มนี้ไว้ด้วยเถอะ”
อาร์คเป็นคนที่ไม่เคยปฏิเสธกับของฟรีแบบนี้
เมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับหนังสือและดึงมันออกไป
เรย์มอนด์ก็พูดขึ้นในขณะที่เขาโค้งคำนับอยู่
“ข้าต้องขอบคุณที่เจ้ายอมรับหนังสือเล่มนี้
นอกจากนี้ถ้าลูกชายของข้าหายดีแล้วข้าจะไปมอบตัวกับทหารดังเช่นที่ได้สัญญากับเจ้าไว้
แต่ไม่ใช่เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะหาว่าข้าเป็นคนไม่ทำตามคำพูดหรอกนะ
แต่เพราะข้าต้องการจะเป็นพ่อที่มีศักดิ์ศรีให้กับลูกของข้าเท่านั้นเอง
ดังนั้นแล้วเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องของข้าหรอก”
ตื่อ-ตือ-ตึ้ง! หน้าต่างสเควสต์ข้อมูลแสดงขึ้นมาในทันที
เควสต์ความลับของคริสตัลเลือดได้เสร็จสิ้น
คุณได้ค้นพบตอนจบที่ซ่อนอยู่ของเควสต์คำขอร้องจากนักเล่นแร่แปรธาตุเรย์มอนด์
นักเล่นแร่แปรธาตุเรย์มอนด์ได้สารภาพอย่างจริงใจต่อบาปที่เขาได้กระทำลงไป
อีกทั้งรักษาสัญญาที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองและยอมมอบตัวกับทางการเพื่อยอมรับผิด
ของรางวัลพิเศษ : ค่าประการณ์ 5,000 จุด (EXP+5000) , หนังสือลับของเรย์มอนด์ (Rare)
, ค่าชื่อเสียง +50 แต้ม
|
ด้วยหนังสือลับของเรย์มอนด์ (Rare) คุณได้เรียนรู้ทักษะใหม่
เวทมนตร์แห่งการฟื้นฟู (ทักษะพิเศษ, ระดับเริ่มต้น : สกิลใช้งาน) สามารถใช้มานาเพื่อฟื้นฟูสภาพของไอเท็มทุกชนิดให้มีประสิทธิภาพสูงสุดตามเดิม
แต่อย่างไรก็ตามหากผู้ใช้เป็นระดับฝึกหัดและเรียกใช้งาน
ความทนทานสูงสุดของไอเท็มจะถูกลดลง โดยหัก 10% ในใช้สกิลในการใช้งานแต่ละครั้ง
ความทนทานที่ลดลงจะหยุดก็ต่อเมื่อทักษะนี้มีระดับที่สูงขึ้น
มีความเป็นไปได้ว่าไอเท็มจะถูกฟื้นฟูกลับมาจนเต็มและสามารถซ่อมแซมไอเท็มเวทมนตร์ที่มีเลเวลสูงได้
การใช้มานา :
10
|
‘ตอนจบที่ซ่อนอยู่!’
อาร์คหุบปากที่เผลออ้าค้างอยู่ลง
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีตอนจบซ่อนอยู่
แต่ดูเหมือนว่าตอนที่เสียงไอของลูกชายเรย์มอนด์ดังขึ้นนั่นอาจเป็นจุดที่สำคัญของเควสต์
ซึ่งถือว่าเขาโชคดีมากที่ได้เจอตอนจบแบบนี้
อาร์คที่เพิ่งอัพเลเวลจึงได้เรียนรู้ทักษะซ่อมแซม
ถ้าเกิดเขาพลาดไม่ได้สกิลนี้คงต้องเสียใจสุดๆ ไปเลยแน่ๆ
แม้ว่าจะมีโทษความทนทานซึ่งแตกต่างจากการซ่อมแซมปกติ
แต่คำอธิบายที่ว่าเมื่อทักษะมีระดับที่สูงขึ้นจะสามารถซ่อมแซมไอเท็มกลับมามีประสิทธิภาพตามเดิมตามที่ระบุไว้นั้น
ก็หมายความว่าเขาสามารถเรียนรู้ทักษะที่มีเพียงสายวอริเออร์เท่านั้นที่เรียนรู้ได้
สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดได้รับผลตอบแทนกลับมาแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น
อาร์คยังไม่ได้รับรางวัลที่แท้จริงจากเควสต์ต่อเนื่องเลย
เมื่ออาร์คนำผงไอลาร์ดกลับไปนอร์ตันก็ชื่นชมเขาอย่างยินดี
“โอ้...เจ้าได้มันมาจริงๆ ด้วย
ข้าต้องขอขอบคุณเจ้ามาก
ถ้าเป็นแบบนี้ข้าสามารถส่งกล่องเครื่องมือและกล่องเครื่องมือเวทมนต์อย่างละ 100
กล่อง ให้กับท่านลอร์ดได้แล้ว ข้าจะรีบส่งมันทันทีไม่ต้องกังวลไป
ส่วนนี่เป็นส่วนแบ่งของเจ้า ส่วนลด 8% ที่ได้ตกลงกันไว้มันช่วยให้เจ้าประหยัดไปถึง
200 เหรียญทองเลยนะ แล้วยังมีกล่องเวทมนต์ที่เหลือจากครั้งก่อนอีก 2 กล่อง
สรุปแล้วเจ้าจะได้กล่องเครื่องมือเวทมนต์ทั้งหมดถึง 11 กล่อง”
แล้วอาร์คผู้มีความจำเป็นที่จะต้องใช้กล่องเครื่องมือก็ได้รับกล่องเครื่องมือแบบเวทมนต์ไปใช้ตั้งแต่มีระดับเป็นแค่ผู้เล่นเริ่มต้นเท่านั้นเอง
ชายหนุ่มเก็บกล่องเครื่องมือไว้ในกระเป๋าของเขาและมุ่งหน้าไปยังลานกว้างซึ่งเป็นสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน
***
ที่ลานกว้างเต็มไปด้วยกระดานข่าวที่ติดไปด้วยใบปลิวแทบนับไม่ถ้วน
มีทั้งประกาศรับสมัครคนเข้ากิล...และใบปลิวที่เขาต้องการก็อยู่ที่นั่น
ถ้าหากมีผู้เล่นที่ก่อความไม่สงบสร้างความวุ่นวาย
ท่านลอร์ดหรือหัวหน้าทหาร NPC ก็จะมาติดประกาศไว้ที่นี่เช่นกัน
ตามปกติแล้วบรรดา NPC จะเป็นผู้ดูแลความสงบ
แต่ก็ยังมีผู้เล่นที่มีความเชี่ยวชาญในการล่าตัวพวกที่ทำผิดอยู่เหมือนกัน
เพราะว่ามันทำให้พวกเขาได้รับไอเท็มเวทมนต์ได้ง่ายกว่าการไปจัดการกับพวกมอนสเตอร์ระดับบอส
ยังไงก็ตามใบปลิวที่อาร์คกำลังตามหาอยู่นั้นเป็นอะไรที่แตกต่างออกไป
จดหมายแจ้งข่าว : มันเป็นใบปลิวที่คล้ายกับหนังสือพิมพ์ในแต่ละดินแดนของโลกใหม่
พื้นที่ใหม่ที่เพิ่งถูกค้นพบนั้นบางทีจะมีข้อมูลสั้นๆ
เกี่ยวกับดันเจี้ยนหรือสถานที่หรือสถานที่จัดอีเว้นท์ในหมู่บ้านต่างๆ
ซึ่งได้ถูกเขียนบอกเอาไว้
อาร์คคิดว่าเขาคงจะอยู่ที่แจ็คสันเก็บระดับอีกเพียงแค่
1 หรือ 2 เลเวลเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็วางแผนที่จะเลือกไปยังที่อื่นๆ
เพื่อออกไปผจญภัย ตั้งแต่ที่เขาไม่ได้รับเควสต์เพิ่มเติมอะไรอีก
แต่เขาก็ยังไม่ค่อยมั่นใจกับการตัดสินใจเลือกจุดหมายที่จะไปนัก
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้อง “ว้าววว” ออกมาจากด้านหนึ่งของหมู่บ้าน
และเมื่อเขาหันไปมองก็เห็นคนกลุ่มใหญ่รวมตัวกันอยู่ที่ลานกว้าง
“ว้าวว! คนพวกนั้นใช่พวกที่จะเดินทางไปลงเรดส์เขาวงกตแห่งทาร์ช่า
ใช่มั้ยน่ะ?”
“นายเคยได้ยินรึเปล่าว่าระดับความยากของเควสต์นั่นเป็น C++ เลยนะ?”
“แม่งบ้าไปแล้ว! ฉันยังไม่เคยได้รับเควสต์แรงค์ E เลยนะโว้ย”
“แต่เราถ้าเราได้รับเควสต์แบบนั้น
ก็ทำมันไม่ได้หรอก เลเวลของเรามันต่างกันเกินไป”
“ดูที่เครื่องมือพวกนั้นสิ
นั่นมันไอเท็มเวทย์มนต์กับแรร์ทั้งนั้นเลย”
“เฮ้อ...เมื่อไหร่ฉันจะเป็นคนที่อยู่ในกลุ่มพวกนั้นบ้าง”
“ดูสินั่นก็คือเซอร์อลัน!”
ผู้คนต่างให้ความสนใจไปอีกด้านหนึ่งในทันที
คนที่ถูกพูดถึงอย่างสนใจนั้นเป็นอัศวินที่กำลังขี่ม้าตัวสีขาวเข้ามา
เขาเป็นอัศวินที่มีรูปร่างกำยำล่ำสัน
ผมของเขาสีทองเป็นประกายและสวมใส่ชุดเกราะหนาเงาวาววับซึ่งมองเห็นก็สามารถรู้ได้ทันทีว่านั่นต้องเป็นแรร์ไอเท็มอย่างแน่นอน
การปรากฏตัวของเขานั้นทำให้ทุกคนถูกสะกดจนแทบลืมหายใจ
“ฉันว่าเซอร์อลันต้องเปลี่ยนคลาสเป็น ‘อัศวินศักดิ์สิทธิ์’ ที่เป็นอาชีพลับแน่ๆ”
อัศวินศักดิ์สิทธิ์เป็นหนึ่งในอาชีพลับที่ทุกคนต่างรู้จักมัน
“เพราะแบบนั้นไง เขาถึงมีทหารที่เหมือนกับ NPC ตั้งเยอะแยะ”
“โอ้วว...ดูที่ไอเท็มนั่นดิ
ดูเหมือนว่าไอเท็มพวกนั้นเพิ่งเปิดตัวในโลกใหม่ไม่นานมานี้เองไม่ใช่เรอะ?”
“พวกเขาบอกว่าเล่นหลังจากเกมเปิดช้ากว่าเราเป็นเดือนเลยนะ”
“อาวุธของพวกแนวร่วมในปาร์ตี้เดียวกับเขานั่นก็ไม่ตลกเลยนะ”
เรดส์นั้นเป็นการรวมตัวจากหลายปาร์ตี้เพื่อที่จะทำเควสต์ที่มีระดับความยาก++
ให้สำเร็จซึ่งไม่อาจทำสำเร็จได้ด้วยปาร์ตี้เดียว
ส่วนใหญ่แล้วปาร์ตี้แบบนี้มักจะมีแต่ผู้เล่นเท่านั้น
แต่ด้วยเนื้อหาของเควสต์ทำให้บางครั้งก็มี NPC เข้ามามีส่วนร่วมด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตัวละครที่มีชื่อเสียงอย่างอัศวินศักดิ์สิทธิ์จึงทำให้มี NPC เข้ามาร่วมปาร์ตี้ด้วยไม่ยากนัก
‘นั่นต้องเป็นข่าวลือของอัศวินศักดิ์สิทธิ์แน่ๆ’
แม้ว่าอาร์คจะเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเขาว่าอยู่ที่นี่
แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นเขา ขณะที่อาร์คเริ่มมีความรู้สึกดีกับอาชีพดาร์ควอล์คเกอร์ที่เป็นอาชีพปัจจุบันของตัวเองก็ตาม
แต่ในตอนแรกนั้นอาร์คอยากจะเลือกอาชีพลับที่เกี่ยวกับสายต่อสู้อย่างวอริเออร์มากกว่า
แต่ว่ามันก็ไม่มีทางที่จะหาเควสต์ลับที่ใช้เปลี่ยนอาชีพที่ต้องการได้เลย
มันก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรนั่นแหละ
ในขณะที่อาร์คกำลังจ้องมองอัศวินคนนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่าก็มีใครบางคนเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาหาเขา
คนๆ
นั้นเป็นนักเวทย์ที่สวมผ้าคลุมสีดำใส่ฮูคดึงลงมาต่ำจนปิดถึงปลายคาง
“ดูเหมือนว่าคุณจะเปลี่ยนไปไม่น้อยเลยนะคะ
คุณคิมฮยอนอู?”
ใบหน้าของอาร์คเต็มไปด้วยความตกตะลึงและแปลกใจ
เขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่เรียกเขาด้วยชื่อจริงในเกม
ซึ่งมันก็ไม่น่าจะมีคนรู้นอกจากตัวของเขาเอง
นอกจากนี้ยังเป็นผู้หญิง?
เขาคิดไม่ออกเลยว่าเธอเป็นใครกัน?
“ใช่ผมเอง...แต่ว่าคุณเป็นใครงั้นเหรอ?”
“อ่า...ใช่จริงๆ ด้วย ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคุณเพราะมีใบหน้าเหมือนกันเลย”
“คุณรู้จักผมด้วยเหรอ?”
นักเวทย์สาวดึงฮูคที่ปกปิดใบหน้าของเธอออก
อาร์คหรี่ตามองคนตรงหน้า
นักเวทย์สาวตรงหน้าเป็นเผ่าเอล์ฟ
แน่นอนว่าเขาเห็นตัวละครแบบนี้เป็นครั้งแรกแต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย
ความทรงจำของเขาเริ่มสั่นไหวอย่างเลือนรางระหว่างจำได้กับจำไม่ได้
“อ่า...ดูเหมือนว่าคุณจะจำฉันไม่ได้แฮะ
ดูท่าแล้วฉันคงจะปรับเปลี่ยนหน้าของฉันมากไป?”
ในที่สุดอาร์คก็นึกออกจนได้หลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“อา! คุณเป็นคนที่ผมเจอตอนสัมภาษณ์งานใช่มั้ย?”
“ใช่แล้วค่ะ ฉันคังมิซู ตอนนี้ใช้ชื่อว่า ‘ลาเรียท’ จ้า”
“งั้นเหรอ ตอนนี้ผมใช้ชื่อว่าอาร์คล่ะ”
เขาพูดอย่างรวดเร็วพลางโค้งทักทายเธอ
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงจำหน้าเธอไม่ได้ในทันที
ความจริงแล้วอาร์คคิดอยู่หลายครั้งว่าเธอนั้นแตกต่างและห่างไกลจากเขามาก
แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย เขากลับคิดถึงเธออยู่บ่อยๆ
มันเป็นธรรมชาติที่จะรู้สึกดีที่มีผู้หญิงคนหนึ่งแสดงความสนใจต่อตัวเขาในสถานที่ไม่คุ้นเคยและยังให้กำลังใจแก่เขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามและโดดเด่นราวกับไอดอล
แต่ว่ามันก็เท่านั้น...เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเธออีกครั้งหลังจากจบการประชุมในครั้งนั้น
แต่เขากลับได้พบเธอที่นี่อีกครั้งโดยบังเอิญ
และเธอยังเป็นคนรู้จักคนแรกที่เข้ามาทักทายพูดคุยกับเขาทำให้เขามีความสุขมาก...
“ตอนเริ่มเกมเธอเลือกเป็นเอล์ฟสินะ?”
“ใช่แล้วค่ะ มันดูแปลกไปเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“ก็ไม่นี่ ดูเหมาะกับเธอดีนะ”
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก
มีไม่กี่คนที่เหมาะกับเอล์ฟมากขนาดนี้
ขณะที่อาร์คพูดชม
ลาเรียทก็จับหูของเธอเล่นพร้อมกับใบหน้าที่แดงเรื่อ
“แต่ว่า...ดูเหมือนว่าคุณกำลังจะไปเข้าร่วมกับการลงเรดส์ครั้งนี้สินะ”
“ใช่แล้วค่ะ
ถึงเลเวลของฉันจะไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ แต่พอดีมีคนรู้จักชวนน่ะค่ะ”
“เธอเลเวลเท่าไหร่งั้นเหรอ?”
“พอดีฉันได้รับความช่วยเหลือจากหลายๆ
คนน่ะค่ะ แต่ว่าก็ยังมีเลเวลแค่ 50 เอง” ลาเรียทตอบอย่างอายๆ
อาร์คแทบจะสำลักทันทีที่ได้ยินคำตอบ
“หะ...ห้าสิบ?”
“ใช่แล้วค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“อ้อ...ไม่หรอก เลเวลของคุณสูงกว่าผมซะอีก”
“แล้วเลเวลของอาร์คเท่าไหร่เหรอ?”
“ตอนนี้ผมเลเวล 35...” อาร์คตอบเสียงเบาเท่ากับมดคลานอยู่บนพื้นดิน
ลาเรียทแสดงท่าทางค่อยข้างประหลาดใจก่อนจะส่ายหัวของเธอไปมาด้วยสีหน้าผิดหวัง
“ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันพูดอะไรแบบนี้
แต่อาร์คถือว่าเลเวลน้อยมากเลยนะคะในเซิฟนี้
อันที่จริงในบรรดาผู้สมัครเลเวลของฉันค่อนข้างต่ำ คนส่วนใหญ่มีเลเวลอยู่ประมาณ 70
ส่วนหัวหน้าปาร์ตี้อย่างอลันเองก็เป็นผู้สมัคร แต่ตอนนี้เขาน่าจะเลเวลสูงกว่า 75
แล้ว แต่เลเวลของอาร์ค...”
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินส่วนที่เหลือแต่เขาก็เดาได้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
มันอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะผ่านการทดสอบของ Global
Exos เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติ
แต่ทันทีที่ได้ยินจากคนตรงหน้าก็เหมือนมีอะไรดูดพลังงานในตัวเขาออกมาจนหมด
ทั้งคู่พูดคุยกันได้เพียงแค่นั้น
อัศวันที่ขี่ม้าขาวก็เดินเข้ามาทางด้านหลังของลาเรียท
เขาก็คืออลันผู้ที่เป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง
“ลาเรียท คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่น่ะ?”
“ฉันมาพบคนรู้จักน่ะค่ะ
แล้วเราก็คุยกันนิดหน่อย”
“ใครกันที่คุณรู้จัก?” อลันมองอาร์คตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างตรวจสอบ
ดวงตาของเขาส่อแววอึดอัดอย่างปิดไม่มิด
“อาร์คก็เป็นผู้สมัคร”
“ถ้าอย่างนั้นเลเวลของคุณคงไม่ได้แย่มากเท่าไหร่
เควสต์ที่พวกเราจะทำเป็นมีระดับความยากมาก
ดังนั้นพวกเราเลยไม่ค่อยรับคนที่มีเลเวลต่ำซักเท่าไหร่ ก็ถือว่าเหมาะพอดี
นายอยากจะลงเรดส์มั้ยล่ะ?”
“ไม่นะคะ อาร์คยัง...” ลาเรียทสังเกตอารมณ์ของอาร์คก่อนเธอจะกระซิบกระซาบกับอลัน
ทันทีที่เธอทำแบบนั้นสายตาแสดงความเยาะเย้ยก็ปรากฏในดวงตาของอลัน...
“ก็นะ...แต่ละคนก็มีสถานการณ์ไม่เหมือนกัน
ขอโทษด้วยแล้วกัน” อลันหันไปมองที่ม้าของเขาเหมือนไม่มีอะไรให้มอง
“เอาล่ะ...ลาเรียท ตอนนี้เราควรจะออกเดินทางได้แล้วนะ”
“อ่า...ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ
เรื่องเก็บเลเวลก็สู้ๆ นะ” ลาเรียทจ้องมองมาที่อาร์คด้วยสายตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก่อนจะหันกลับไป
อาร์ครู้สึกว่างเปล่าขณะที่มองแผ่นหลังของเธอ
เขารู้สึกเหมือนว่าความหวังของเขาได้หายไปพร้อมกับเธอ
ความจริงแล้วอาร์ครู้สึกพอใจกับตัวเองในเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมานี้
เขาพัฒนาตัวเองด้วยการเลือกอาชีพดาร์ควอล์คเกอร์และจัดการกับอันเดลได้ก็คิดว่าตัวเองมาไกลจากเดิมมากแล้ว
และยังไม่นานมานี้เขาก็ได้พบแม้กระทั่งตอนจบลับของเควสต์และได้รับรางวัลตามที่หวังเอาไว้จนดูเหมือนว่าทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบลื่นจนแทบจะเกินไป
เขาเคยคิดแม้กระทั่งว่าตัวเองอาจจะมีโอกาสที่จะผ่านการทดสอบของ Global
Exos ด้วยซ้ำ
แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นแค่ความเข้าใจผิดของเขาเอง
คู่แข่งของเขา ผู้สมัครคนอื่นๆ
กำลังจะทำเควสต์ระดับ C++ ซึ่งเป็นความยากระดับที่สูงมาก
ความแตกต่างระหว่างอาร์คกับพวกเขานั้นเป็นสิ่งที่เขาได้เพียงแค่คาดเดาอย่างเลือนราง
ก็ใช่...แต่เขาคาดหวังว่ามันจะมีขอบเขตความแข็งแกร่ง
แต่อาร์คก็แตกต่างจากพวกเขาจนเกินไป
วันนั้นชายหนุ่มไม่มีสมาธิในการเล่นเกมไปทั้งวัน
เป็นเพราะช่วงเวลาที่ได้ผ่านไปนั้นได้สร้างความแตกต่างในการเติบโตของตัวละคร
นอกจากนี้อาร์คยังเสียเวลาไปถึงสองอาทิตย์ในหมู่บ้านฮารัน
ดังนั้นแล้วนี่จึงอาจเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความแตกต่างจากผู้สมัครคนอื่นๆ
เป็นอย่างมาก
เขารู้อยู่แล้ว รู้แล้ว แต่ว่า...
‘บ้าชิบ ฉันรู้สึกน่าสมเพชจริงๆ’
ความรู้สึกเหลือทนกับตัวเองได้เพิ่มมากขึ้นจนเอ่อล้นออกมาจากเบื้องลึกของจิตใจ
มันไม่ใช่เพราะว่าเขากำลังตกอยู่ในสภาพตามหลังคนอื่น
แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยของอลันและลาเรียทได้ติดตาเขามาเหมือนเงาตามตัว
เมื่อเขามองกลับมาที่ต้นเหตุ
อาร์ครู้สึกเหมือนกับว่าได้สูญเสียลาเรียทให้กับอลัน
มันอาจจะเป็นแค่บางอย่างภายในเกม
แต่ว่าโลกใหม่เป็นเกมที่สมจริงยิ่งกว่าความเป็นจริง
ดังนั้นเขาจึงรู้สึกถึงรสชาติของความพ่ายแพ้มากกว่าในโลกจริงซะอีก
เขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียอีกต่อไป
ไม่ว่ายังไงก็ตาม!
***
‘ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ๆ’
หลังจากที่เห็นเซอร์อลันพาปาร์ตี้ออกไปต่อสู้
ฮยอนอูไม่สามารถสลัดมันออกจากความคิดได้เลย
ตอนที่ผู้อำนวยการฮามยองอูพูดในที่ห้องประชุมสัมภาษณ์งาน
เขาก็บอกว่าพวกเขานั้นไม่ได้ดูแค่เลเวล
แต่ยังไงก็ตาม...เลเวลนั้นเป็นตัวเลขชี้วัดที่แน่นอนในเกม
ผู้เล่นเลเวลสูงสามารถจัดการมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งได้
เป็นธรรมชาติที่เขาจะได้รับไอเท็มที่ดีกว่าและยังสามารถบุกเบิกไปยังพื้นที่ใหม่ๆได้
เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงได้รับเควสต์ที่มีความยากระดับสูง
สุดท้ายแล้วเลเวลจึงเป็นตัวเลขที่แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งในเกมโดยแท้จริง
คนที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังก็เหมือนสอบตกจากการทดสอบ
ซึ่งมันก็คงจะประกาศผลในอีกไม่นานอย่างแน่นอน
เขาจะต้องตามให้ทัน
มันเป็นวิธีเดียวที่จะไม่ถูกเขี่ยทิ้งจากการทดสอบ
‘มีวิธีไหนที่จะเพิ่มเวลาเล่นเกมของฉันได้บ้างนะ?’
ปัญหาเรื่องเวลานั้นเป็นปัญหาสำคัญของฮยอนอูมาโดยตลอด
เขามั่นใจว่าสามารถเก็บเลเวลตามคนพวกนั้นได้ทัน
ถ้าเขาได้เล่นเกมอย่างจริงจังด้วยเงื่อนไขเงินและเวลาที่เท่ากับผู้สมัครคนอื่นๆ
แต่ฮยอนอูนั้นมีเวลาเล่นเกมเพียงแค่ 6 ชั่วโมงใน 1 วัน
เขาจะต้องลดเวลานอนลงขณะเดียวกันก็ต้องต่อสู้กับความเหนื่อยล้าเพื่อให้มีเวลาเล่นเกมพอที่จะตามคนอื่นได้ทัน
ถ้าหากพูดกันตามตรงฮยอนอูไม่ได้หวังว่าจะผ่านการทดสอบของ Global
Exos แล้ว
ตอนนี้ชายหนุ่มคิดเพียงแค่ว่า
ถ้าเขาไม่ผ่านการทดสอบเขาก็จะไม่ได้เล่นเกมโลกใหม่นี้อีกต่อไป
ฮยอนอูไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นใน 1 เดือนหรือ 2 เดือน แต่สุดท้ายแล้วมันก็จะจบลง
เขาจะไม่มีวันได้กลายเป็นอาร์คอีก
มันกลายเป็นตัวละครที่เขารู้สึกผูกพันมากขึ้นเรื่อยๆ
อุตส่าห์ปลุกปั้นมาไกลถึงขนาดนี้เขาจะไม่ยอมให้มันสูญเปล่าอย่างแน่นอน
‘แล้วก็อลัน!’
ฮยอนอูไม่อาจยอมรับที่ถูกอลันมองข้ามราวเขากับไร้ตัวตนได้
อาร์คก็คือฮยอนอู การที่เจ้านั่นดูถูกอาร์คก็เท่ากับดูถูกฮยอนอู
ถ้าเขาต้องการ
เขาก็สามารถอัพเลเวลอย่างเป็นบ้าเป็นหลังแล้วก็โค่นอลันเหมือนกับอันเดลได้
หลังจากนั้นเขาจะหัวเราะให้สาสมใจไปเลย
ดังนั้นแล้ว...เขาจะไม่ยอมแพ้เพียงเพราะว่ามันเป็นเกม
แม้ว่าเงินที่ Global
Exos จ่ายให้จะเพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตของฮยอนอูแต่มันก็ยังไม่พอที่จะจ่ายค่าโรงพยาบาลของผู้เป็นแม่ถ้าหากเขาไม่ทำงาน
แม้แต่ตอนนี้ที่มีค่าจ้างจากการทำงานที่มาร์ทบวกกับงานพาร์ทไทม์อีกสามแห่งและเงินจาก Global
Exos มันก็ยังแทบจะไม่พอใช้อยู่ดี?
‘เพราะอย่างนั้นฉันไม่อาจมีหนี้สินเพิ่มได้อีก…’
มันเป็นสถานการณ์อันยากลำบากที่เขาไม่สามารถจะทำอะไรได้เลยไม่ว่าจะพยายามขนาดไหนก็ตาม
‘ครึ่งปี! ไม่สิ...แค่ไม่กี่เดือนก็ยังดี
มีวิธีไหนที่จะทำให้ฉันเล่นเกมอย่างจริงจังได้บ้าง?’
ตอนนั้นเอง...ภาพของข่าวไม่กี่วันก่อนหน้านี้ได้ผุดขึ้นในหัวของเขา
มันเป็นข่าวที่เกี่ยวกับการซื้อขายไอเท็มในเกม
ตอนนี้เขาเริ่มนึกออกแล้ว
ชายหนุ่มจำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคนจำนวนหนึ่งที่ได้เงินจำนวนมากจากการขายไอเท็มในเกม
ในปัจจุบันนี้การซื้อขายไอเท็มเป็นสิ่งที่ถูกต้องตามกฎหมาย
ทุกคนสามารถซื้อขายแลกเปลี่ยนไอเท็มผ่านเว็บไซต์ซึ่งเรียกว่าตลาดประมูลสินค้าได้
ฮยอนอูจำได้ว่าสมัยที่เขายังเรียนอยู่เขาสามารถหาเงินก้อนหนึ่งได้จากการขายไอเท็มในเกมออนไลน์
ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่พอกับค่าใช้จ่าย
แต่ต้องมีไอเท็มบางอย่างที่ขายเป็นเงินได้อย่างแน่นอน
แล้วยิ่งสำหรับเกมอย่างโลกใหม่
แค่มีไอเท็มดีๆ ก็ขายได้ราคาแพงแน่ๆ
‘บางทีฉันอาจจะขายไอเท็มเพื่อเอาเงินมาจ่ายค่ารักษาโรงพยาบาลของแม่ได้นะ?
ดีล่ะ...ลองดูช่วงเลเวลของฉันแล้วกัน
ถึงไอเท็มที่มีอาจจะขายไม่ได้ราคาแพงซักเท่าไหร่
แต่ว่า...เกมโลกใหม่มันก็เพิ่งเปิดมาได้ไม่นานแฮะ ต้องมีคนที่อยากได้ไอเท็มเลเวลประมาณเราบ้างแหละ
ไหนลองเอาขึ้นประมูลซักชิ้นสิ’
ฮยอนอูหาเว็บไซต์ประมูลไอเท็มที่เขาเคยใช้งานในสมัยเด็กก่อนจะกดเข้าไป
ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิด
ไอเท็มของเกมโลกใหม่นั้นมีการประมูลที่ดุเดือดมาก
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังกวาดตามองลิสต์รายการไอเท็ม
เขาที่เหลือบไปเห็นราคาตลาดก็ทำเอาถึงกับอ้าปากค้าง
“นะ-นี่มันอะไรกัน? นี่มันใช่ราคาไอเท็มในเกมแน่เรอะ?”
ไอเท็มของเกมโลกใหม่นั้นถูกขายด้วยราคาที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
เมื่อตอนที่ฮยอนอูเคยเล่นเกมออนไลน์
ไอเท็มที่เขาขายนั้นมีมูลค่าตั้งแต่หนึ่งร้อยวอนจนไปถึงล้านวอน
แต่มันก็เป็นไอเท็มสำหรับผู้เล่นระดับสูงเท่านั้น
แต่ยังไงก็ตามเกมโลกใหม่นั้นเป็นระดับที่ต่างกันจากเกมอื่นๆทั้งหมด
ราคาของหนึ่งเหรียญทองนั้นเท่ากับ 10,000 วอน (~10 USD) ส่วนดาบเวทมนต์เลเวล
20-30 นั้นก็ถูกขายด้วยราคาอย่างน้อยถึงหนึ่งร้อยล้านวอน (~1,000 USD)
ถ้าเป็นแรร์ไอเท็มหรือยูนิคไอเท็มก็จะขึ้นอยู่กับค่าสเตตัส
ซึ่งมันก็ขายได้หลายแสนวอนหรืออย่างน้อยอาจจะถึงหนึ่งร้อยล้านวอนเลยทีเดียว
สำหรับในโลกแห่งความเป็นจริงแล้วไอเท็มราคาแพงพวกนี้
ฮยอนอูสามารถเอาเงินพวกนั้นมาซื้อข้าวกินในโลกแห่งความเป็นจริงราคาหลายพันวอนได้หลายมื้อเลยทีเดียว
ซึ่งมันเกินความคาดเดาของเขาไปมาก
‘1 เหรียญทองเท่ากับ 10,000 วอน...
ถ้าอย่างนั้นกล่องเครื่องมือที่เราได้มาในวันนี้ก็มีราคาเป็นสองล้านวอนเลยเหรอ!’
ชายหนุ่มตกใจกับราคาของมันจริงๆ
‘บางทีฉันอาจจะมีไอเท็มที่พอขายได้ราคาแพงๆก็ได้?’
หลังจากที่เขากำลังปวดหัวกับปัญหาที่หาทางออกไม่ได้
ฮยอนอูก็โพสต์เสื้อคลุมสีแดงเลือดแห่งความฝันที่เขาหวงแหนลงประมูล
มันเป็นยูนิคไอเท็มเลเวล 20 ที่มีข้อดีสำหรับการใช้ต่อสู้กับผู้เล่นด้วยกัน
มันเป็นสมบัติที่ฮยอนอูทั้งรักทั้งหวง
แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นเพราะนอกจากไอเท็มชิ้นนี้
เขาก็ไม่มีไอเท็มอย่างอื่นที่เอาไปขายแล้วคุ้มค่ากับเงินที่จะได้รับอีกแล้ว
ทว่าหลังจากที่เขาโพสต์ประมูลไปก็คล้ายกับไฟลามทุ่ง
ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีก็เกิดสงครามการเสนอราคาระหว่างผู้ประมูลนับร้อยคน
หลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งชั่วโมงราคาของมันก็พุ่งสูงถึง 4 ล้านวอน (~4,000
USD)
มันเท่ากับเงินเดือน 2
เดือนของฮยอนอูแล้วก็เป็นค่าใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลถึงเดือนครึ่งเลยทีเดียว
นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว
‘แม้เจ้าโว้ย...ถ้าเป็นแบบนี้เราก็เล่นเกมได้ตลอดเวลาเลยน่ะสิ?’
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไอเท็มเฉพาะที่มีข้อจำกัด
แถมยังเป็นไอเท็มที่มีเลเวลแค่ 20 และยังไม่รวมถึงคำสาปเมื่อใช้งานอีก
แต่กลับมีคนสนใจซื้อมันในราคา 4 ล้านวอนในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง! เขาไม่เคยคิดเลยว่าไอเท็มแค่ชิ้นเดียวจะมีราคาแพงมากมายขนาดนี้
แต่อย่างไรก็ตามฮยอนอูยังไม่ได้รู้ความจริง
ที่ไอเท็มระดับเริ่มต้นของเกมโลกใหม่มีราคาแพงขนาดนี้เพราะมีสาเหตุมาจากผู้สมัคร Global
Exos นั่นเอง ซึ่งความจริงแล้วมันไม่น่าแพงถึงขนาดนี้
แต่ผู้สมัครพวกนั้นใช้เงินในกระเป๋าเหมือนละลายน้ำเลยทำให้ราคาของไอเท็มที่มีเลเวลต่ำๆ
พุ่งสูงขึ้นภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
อันเดลเองก็เหมือนกัน
ไม่มีใครดื่มโพชั่นเพิ่มเลือดเหมือนกับน้ำเปล่าได้ถ้าใช้เงินในเกมตามปกติ
แต่เพราะอำนาจจากเงินภายนอกเกมถึงทำให้สามารถใช้ซื้อของฟุ่มเฟือยพวกนั้นได้
สำหรับฮยอนอูนั้นสิ่งเหล่านี้ก็เหมือนแสงสว่างแห่งความรอดของเขา
‘นี่มัน...มันเป็นไปได้!’
วิธีที่ทำให้เขาสามารถเล่นเกมได้อย่างจริงจัง!
“ฉันหาเงินจากเกมได้!”
ในที่สุดหลังจากที่ขบคิดหาวิธีแก้ไขปัญหามานานเขาก็พบกับทางออก
ฮยอนอูรู้สึกโมโหตัวเองที่ทำไมถึงคิดไม่ออกมาจนถึงตอนนี้
สุดท้ายแล้วราคาประมูลของเสื้อคลุมฯแห่งความฝันก็ขายไปที่
4,500,000 วอน
นอกจากนี้เขายังเปิดประมูลชุดเกราะทั้งเซตของอันเดลเพิ่มไปด้วย
ถึงแม้ว่ามันจะมีค่าป้องกันที่ถือว่าดีแต่ก็มีข้อเสียสำหรับผู้เล่นที่ไม่ใช่สายวอริเออร์
อีกทั้งยังเป็นแค่เซตเกราะธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังขายไปได้ในราคาถึง 2,500,000 วอน
ถึงชายหนุ่มจะรู้สึกเสียดายที่ต้องขายไอเท็มพวกนั้นไปแต่เมื่อคิดว่าพวกมันจะกลายเป็นเงินลงทุนเขาก็ไม่ได้คิดเสียดายอะไรอีก
ด้วยการขายเสื้อคลุมฯแห่งความฝันและชุดเกราะของอันเดลทำให้เขาได้เงินค่ารักษาโรงพยาบาลถึง
2 เดือนเลยทีเดียว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มากมายอะไร
แต่มันก็หมายความว่าฮยอนอูสามารถเล่นเกมโดยไม่ต้องมีเรื่องให้กังวลใจได้ถึง 2
เดือนเต็มๆ แล้วถ้าเขายังขายของแบบนี้ได้อีก
เขาก็อาจจะซื้อเครื่องเล่นเกมได้เองในวันใดวันหนึ่ง
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ผ่านการทดสอบแต่เขาก็ยังสามารถเล่นโลกใหม่ได้ถ้าเขามีเงินพอ
‘เอาแบบนี้ล่ะ ฉันจะลองทำดู!’
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮยอนอูก้าวเข้าสู่เส้นทางของการเป็นผู้เล่นมืออาชีพ
วันถัดมาเงินจำนวน 7,000,000 วอน (~7,000 USD) ก็โอนเข้าสู่ธนาคารของเขา
ทันทีที่ฮยอนอูได้รับการยืนยันยอดเงินคงเหลือในบัญชี
ชายหนุ่มก็มุ่งหน้าไปยังมาร์ทที่เขาทำงานอยู่ เจ้าของร้านต่างแช่งชักหักกระดูกที่เขาหายตัวไปถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ
ใบหน้าของฮยอนอูเต็มไปด้วยความสุภาพขณะที่ขอลาออกไม่เหมือนคนที่โดดงานแต่อย่างใด
ที่นั่นไม่มีใครเป็นมิตรกับฮยอนอูเลยซักคน
เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย
ถ้าจะมีก็มีเพียงคนเดียวที่รู้สึกใจหายกับการลาออกของเขา
เพื่อนร่วมงานคนนั้นก็คือเฮซอนนั่นเอง
เฮซอนผู้ที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาแม้จะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นเดียวกับฮยอนอู
ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากคนอื่นๆ สักเท่าไหร่
แต่คนพวกนั้นก็มองเธอเหมือนเป็นน้องสาวคนเล็ก
ถึงชายหนุ่มจะไม่ได้บอกเรื่องของเขาอย่างละเอียดนัก
แต่ฮยอนอูก็อยากจะบอกสาเหตุที่ทำให้เขาเลือกออกจากงานกับเธอ
“มันคงฟังดูน่าหัวเราะใช่มั้ยถ้าผมจะบอกกับเธอว่าที่ผมออกจากงานเพราะว่าผมจะไปเล่นเกมน่ะ
แต่ว่าจริงๆ แล้วมันสำคัญกับผมมากเลยนะ”
“แต่ว่านี่มันกะทันหัน...” เฮซอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ต้องเศร้าไปหรอก
โรงพยาบาลของแม่ผมอยู่ใกล้ๆ นี่เอง
เอาเป็นว่าทุกครั้งที่ผมมาเยี่ยมท่านจะแวะมาเลี้ยงน้ำเธอก็แล้วกัน
ถ้าเกิดมีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดนะ
ไม่ว่าจะเป็นหนูหรือตัวอะไรผมจะรีบมาจับให้เธอทันทีเลย”
“หนูเหรอ...” เฮซอนเผลอหัวเราะคิกคักออกมาขณะที่พึมพำกับตัวเอง
“จะเป็นสัตว์อื่นหรือตัวอะไร...ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็สบายมาก”
เฮซอนมองชายหนุ่มอยู่ห่างๆ
ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็คงเลิกกังวลไปได้หน่อยนึงล่ะนะ
“ว่าแต่ที่พี่บอกจะหายไปเล่นเกมเนี่ย
พี่จะไปเล่นเกมโลกใหม่ใช่มั้ย?”
“ใช่...เกมนั้นล่ะ” ฮยอนอูตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีนะคะ
แล้วเจอกันในนั้นก็แล้วกัน”
“อะไรนะ? เธอเริ่มเล่นโลกใหม่แล้วเหรอ?
ใช้ชื่อในเกมว่าอะไรน่ะ?”
“ความลับ.
ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหนฉันจะหาตัวพี่ให้เจอเร็วๆ นี้แหละ” เฮซอนตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน
***
“ฮุๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะชวนหลอนคล้ายกับภูตผีดังก้องในชาโดวฟอเรสต์
คนผู้หนึ่งที่มีค้างคาวกับหัวกะโหลกอยู่ข้างๆ
กำลังแผ่ออร่าความโลภออกมานั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาร์ค
มันไม่เหมือนกับเมื่อวานนี้
ความมุ่งมั่นที่จะพยายามทำให้สุดความสามารถของเขานั้นปรากฏฉายชัดอยู่บนใบหน้าของอาร์ค
มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปชายหนุ่มได้ถือกำเนิดใหม่ในฐานะนักเล่นเกมมืออาชีพ
“นายท่าน...ทำไมถึงทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น?
มันน่ากลัวออกนะ?” ค้างคาวที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของอาร์คถึงกับกลัวจนตัวสั่น
“หุบปาก! ถ้าแกพร้อมแล้วก็ไปสำรวจที่นี่ห้ามพักเด็ดขาดเลยเจ้าค้างคาว
ส่วนกระโหลกนายไปดูรอบๆ หาที่ๆ มีมอนสเตอร์รวมตัวกันอยู่เยอะๆ เข้าใจมั้ย”
“ดะ....ได้เลย ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ค้าวคาวรับคำก่อนที่มันและกะโหลกจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ทันที
อาร์คยกดาบของเขาขึ้นมาพลางเหวี่ยงดาบไปมาในป่าชาโดวฟอเรสต์ไม่ยอมหยุดราวกับคนบ้า
“รอฉันก่อนเถอะอลัน! ซักวันฉันจะทำให้แกต้องมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉันให้ได้!”
ตอนแรกที่อาร์คเข้ามาในชาโดวฟอเรสต์นั้น
เขารีบหนีไปก็เพราะนึกว่ามอนสเตอร์อาจจะรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ตอนนี้เขากลับค้นหาจุดที่มอสเตอร์พวกนั้นรวมตัวกันอยู่แทน
และเมื่อเขาค้นพบสถานที่นั้นแห่งหนึ่ง
นัยน์ตาของเขาก็เป็นประกายขณะที่รีบเดินทางไปยังที่แห่งนั้นทันที
เขาไม่ได้บ้าหรือว่าอะไร
แต่ด้วยความโลภจนเกินเยียวยา ชายหนุ่มเหวี่ยงดาบฟันซอมบี้และจัดการผีกูลจนหมด นอกจากนั้นอาร์คยังเก็บส่วนผสมอาหารที่หาได้จากแถวนั้นไปวางไว้ในที่ๆ
มีอากาศเย็นเพื่อรักษาคุณภาพของส่วนผสมพวกนั้นเอาไว้
‘จะมามัวโวยวายเรื่องอาชีพไม่ได้แล้ว
ตั้งแต่ที่เราเลือกอาชีพนี้ก็หมายความว่ามันเป็นอาชีพที่ยอดเยี่ยมและมันก็ต้องเป็นอาชีพดีที่สุด
เราจะดึงความสามารถของอาชีพลับนี้ออกมาใช้ให้เต็มที่ 100 % เลยคอยดู’
อาร์คไม่ยอมหยุดพักแม้แต่นาทีเดียว
เวลาที่เขาว่างจากการฟื้นฟูพลังชีวิตให้กลับมาเต็มอีกครั้ง
เขาก็ปรุงอาหารสูตรใหม่ๆ ให้ข้ารับใช้พวกนั้นเป็นหนูทดลอง
“ชะ-ช่วยพวกข้าด้วย! ได้โปรดหยุดทีเถอะ!”
ค้างคาวและกะโหลกถึงกับกรีดร้องโหยหวน
แต่มันก็ไม่มีผลอะไรกับอาร์คที่ไม่เคยมีความเมตตาปรานีใครอยู่แล้ว
นั่นก็เพราะว่ายิ่งข้ารับใช้มีค่าสถานะสูงมากแค่ไหนก็หมายความว่าอาร์คก็จะแข็งแกร่งตามไปด้วย
เมื่อไหร่ที่อุปกรณ์ของเขาใกล้จะพังจากการโหมฆ่ามอนสเตอร์
อาร์คก็จะซ่อมแซมมันไปเรื่อยๆ จนค่าความทนทานของมันลดลงเหลือแค่ 1 จุด
ด้วยทักษะเวทมนตร์แห่งการฟื้นฟูนี้ก็ทำให้เขาประหยัดเงินไปจำนวนมากเลยทีเดียว
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสกิลที่มีความจำเป็นกับคนที่เพิ่งเริ่มเล่นเหมือนกับทักษะอื่นๆ
เช่นเดียวกัน
ไม่ว่าจะเป็นทักษะอะไรแต่ถ้ามันช่วยทำให้เขาแข็งแกร่งหรือประหยัดเงินได้เขาก็จะพยายามฝึกฝนพัฒนามันต่อไป
ซึ่งนั่นก็เป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตของอาร์ค
“เอาค่าประสบการณ์มาให้ฉัน! เอาเงินมาให้ฉัน! มอบไอเท็มให้กับฉัน!”
ขณะที่อาร์คกำลังไล่ฆ่ามอนสเตอร์อย่างบ้าคลั่ง
บรรดามอนสเตอร์พวกอันเดดก็เหมือนกับกำลังพยายามหลบหนีเขา
ทำเอาอาร์คที่กำลังมีไฟด้วยแรงใจที่เต็มเปี่ยมแทบไม่เจอพวกมันแม้แต่ตัวเดียวราวกับมันรู้ว่าอาร์คเป็นศัตรูที่อันตรายมากจนทำให้อาร์คแทบจะระเบิดความโกรธออกมา
หลังจากที่อาร์คเริ่มล่ามอนเตอร์ด้วยวิธีการนี้
ผ่านไปไม่กี่วันมอนสเตอร์ที่น่ากลัวก็ปรากฏตัวขึ้น
มันเป็นบอสระดับกลางที่จะปรากฏตัวเมื่อกำจัดมอนสเตอร์อันเดดไปได้จำนวนหนึ่ง
และบอสตัวนั้นก็คือยมทูตนั่นเอง
ร่างของมันสวมใส่ผ้าคลุมสีดำดูเลือนรางแต่กลับเหวี่ยงเคียวโจมตีออกมาด้วยพลังมหาศาล
“แกกล้าสร้างความวุ่นวายในดินแดนของข้า!”
เสียงแหบต่ำราวกับเสียงร้องไห้โหยหวนดังขึ้นในชาโดวฟอเรสต์
ถึงมันจะดูน่ากลัวก็จริง
แต่ดูเหมือนว่าในสายตาของอาร์คมันก็เป็นแค่ก้อนประสบการณ์ที่รอให้เขาไปเก็บเกี่ยวเท่านั้นเอง
อาร์คที่ล่ามอนสเตอร์ในชาโดวฟอเรสต์ไปมากมายตอนนี้เขามีเลเวลอยู่ที่
39 แล้ว ด้วยโบนัสสถานะที่เพิ่มขึ้น 20 % เมื่ออยู่ในที่มืดทำให้เขาไม่ต่างจากผู้เล่นที่มีเลเวลเกือบจะ 50
เลยด้วยซ้ำ
นอกจากนี้เขาได้พยายามพัฒนาทักษะ
จนตอนนี้ทักษะการโจมตีด้วยมือและดาบของเขาก็ได้เลื่อนมาเป็นขั้นกลางแล้ว
ดังนั้นถึงยมทูตจะเป็นมอนสเตอร์เลเวล
50 แต่เขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวมันเลย
“ฉันไม่มีเวลาคุยเล่นกับแกหรอกนะ
รีบเข้ามาเร็วๆ เข้า!”
“คุคุคุ
เจ้าคงไม่รู้สินะว่าข้าเป็นถึงหัวหน้ายมทูตแห่งโลกวิญญาณไอ้เด็กสารเลว!” ยมภูตพุ่งตัวไปทางอาร์คก่อนที่มันจะเหวี่ยงเคียวออกมาโจมตี
อาร์คเบี่ยงตัวหลบในระยะประชิดอย่างรวดเร็วพลางใช้ดาร์คเบลดสวนกลับบอสตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
เสียงตูมดังก้อง
ร่างของยมภูตถูกกระแทกถอยหลังออกมา
ค้างคาวกับกะโหลกที่รอจังหวะอยู่แล้วพุ่งเข้ากระแทกร่างของมันจากทั้งสองด้านในทันที
ที่ค้างคาวและหัวกะโหลกต่างพากันโจมตีอย่างไม่คิดชีวิต
นั่นก็เป็นเพราะอาร์คขู่พวกมันเรื่องปริมาณอาหารที่ต้องกินหลังจากต่อสู้จบนั่นเอง
“ฮว๊ากก
นี่มันก็แค่การโจมตีขี้ปะติ๋วเท่านั้น…!”
ยมทูตที่ยังคงโซเซเอ่ยขึ้น
ขณะที่อาร์คไม่เว้นช่วงให้พักเรียกใช้สกิลนัยน์ตาแห่งแมวต่อเนื่องทันที
ด้วยอำนาจของทักษะทำให้ชายหนุ่มเห็นค่าพลังชีวิตของยมภูตปรากฏขึ้นเหนือหัวของมันพร้อมกับจุดสีแดงที่แสดงอยู่บนร่างกาย
ตูม-ตูม-ตูม-ตูม!
ทุกครั้งที่อาร์คโจมตีที่จุดสีแดง
พลังชีวิตของยมทูตก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด
จนเมื่อค่าพลังชีวิตของมันลดลงถึงครึ่งหนึ่ง ออร่าสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของยมทูต
“รู้สึกถึงความหวาดกลัวต่อความตายซะสิ!”
ค้างคาวและหัวกะโหลกถูกโจมตีด้วยออร่าอันสยดสยองทำให้พวกมันถึงกับตัวแข็งทื่ออย่างกะทันหัน
ยมทูตตวัดเคียวโจมตีอาร์คหมายจะโจมตีปิดฉากครั้งสุดท้าย
แต่ทว่าเคียวใหญ่กลับถูกหยุดไว้ด้วยการฟันดาบกลับของอาร์คจนมันถึงกับเซถอยหลังออกไป
นัยน์ตาของยมทูตเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
“จะ...เจ้าทำได้ยังไง? มนุษย์เอาชนะความกลัวตายได้ยังไงกัน?”
“ฉันกลัวความยากจนมากกว่าความตายซะอีก!”
อาร์คตอบอย่างเย็นชาก่อนจะพุ่งตัวออกไปขณะที่ควงดาบเตรียมโจมตีศัตรูไปด้วย
อาชีพดาร์ควอล์คเกอร์นั้นมีความต้านทานความกลัวถึง
50% และมันยังเพิ่มขึ้นอีก 20 % เมื่ออยู่ในที่มืด
ดังนั้นแล้วเขาจะไม่มีทางรู้สึกกลัวมอนสเตอร์ที่มีเลเวลต่างกันไม่มาก
เพราะอย่างนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกกลัวเพราะสกิลของมันได้เลย
หลังจากที่ความกลัวไม่มีผลต่ออาร์ค
ยมทูตก็ทำท่าเจี๋ยมเจี้ยมหมดความกร่างทำให้อาร์คกลายเป็นคนควบคุมการต่อสู้ทั้งหมดไปในบัดดล
ชายหนุ่มโจมตียมทูตด้วยมือและดาบราวกับพายุ
การโจมตีที่ติดคริติคอลทำให้เลือดของมันลดลงอย่างรวดเร็ว
ยมทูตไม่สามารถรับมืออาร์คได้อีกต่อไปมันพยายามหนีจากการต่อสู้อย่างน่าอดสู
“อ๊ากกก! ระ...ระก่อนเถอะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน!”
“แกคิดว่าจะรอดไปได้งั้นเรอะ?! ดาร์คเบลด!”
อาร์คย่นระยะทางในพริบตาเดียวและเรียกใช้สกิลดาร์คเบลดฟันเข้าใส่ด้านหลังของยมฑูตที่เต็มไปด้วยจุดอ่อนสีแดง
ต้องขอบคุณที่เขาใส่หมวกโกเลมคริสตัลด้วยทำให้มานาของเขาเพิ่มขึ้น
100 จุด
อาร์คที่เรียกใช้สกิลดาร์คเบลดไปสามครั้งก็เรียกใช้สกิลนัยน์ตาแห่งแมวต่อในทันที
หนึ่ง สอง สาม!
การโจมตีอย่างรวดเร็วที่ติดคริติคอลได้ลดค่าพลังชีวิตของยมฑูตที่เหลือเพียงก้นหลอดจนหมดไป
ก่อนที่มันจะกรีดร้องด้วยโหยหวน
“อ๊ากกกก ข้าพ่ายแพ้มนุษย์อย่างเจ้างั้นหรือเนี่ย...!”
ฉับพลันนั้นร่างกายของมันที่เลือนรางก็หายไปพร้อมกับการระเบิดเป็นฝุ่นผงอย่างรุนแรง
อาร์คไม่สนใจคำพูดที่คล้ายกับคำสั่งเสียของยมทูตเลยสักนิด
สิ่งเดียวที่อาร์คสนใจก็คือเคียวอันใหญ่ของยมทูตที่ตกลงอยู่บนพื้น
“หน้าต่างข้อมูล!”
เคียวยมทูต
(เวทมนตร์)
|
|||
ประเภทอาวุธ
|
เคียว
(มีการแก้ไข
ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ไม่มีหน้าต่างข้อมูลสำหรับเคียวนี้)
|
||
พลังโจมตี
|
15~20
|
ความทนทาน
|
50/50
|
น้ำหนัก
|
45
|
การจำกัด
|
อาชีพวอริเออร์
เลเวล 38
|
เคียวอันน่าขนลุกซึ่งเป็นอาวุธของยมทูตผู้เก็บพลังชีวิตแห่งโลกวิญญาณ
ยมทูตจะใช้เคียวนี้ดึงวิญญาณออกจากร่างและพาพวกเขาไปยังโลกแห่งความตาย
มีเพียงแค่คนตายเท่านั้นที่จะกลัวเพียงแค่จ้องมองมัน
Option: พลังโจมตีต่อศัตรูประเภทอันเดดเพิ่มขึ้น
150% , ศัตรูประเภทผี มีโอกาสจะทำให้มันเกิดความกลัว
|
|||
มันเป็นอาวุธอันที่สองที่แข็งแกร่งกว่าดาบประกายแสงที่อาร์คใช้อยู่
เมื่อดูจากที่มันเป็นอาวุธสองมือ
จะเห็นได้ว่าพลังโจมตีของมันสูงมาก
นอกจากนี้มันยังมีออฟชั่นที่ดีจนแทบจะเกินไป
เพราะมีหลายครั้งที่เขาต้องสู้กับพวกอันเดดตอนที่มีเลเวลต่ำกว่า 40
ถึงแม้ว่าอาร์คจะใช้มันไม่ได้เพราะมันเป็นอาวุธของวอริเออร์แต่เขาก็ยังยิ้มอย่างพอใจ
‘มันน่าจะขายได้ราคาดีเพราะมีคนเล่นสายวอริเออร์เยอะ’
ยมทูตเป็นมอนสเตอร์ที่มีอัตราดรอปไอเท็มที่ต่ำมาก
ไอเท็มชิ้นนี้จึงเรียกว่าเป็นขุมทรัพย์เลยทีเดียว
ด้วยค่าประสบการณ์ที่ถึงมี 80% ทันทีที่เขาจัดการยมทูตได้เลเวลก็อัพทันที
‘ในที่สุดก็เลเวล 40! ทีนี้เราก็เป้าหมายในป่าชาโดวฟอเรสต์ก็เสร็จซะที’
อาร์ครีบเปิดหน้าต่างสถานะของเขาขึ้นมาแล้วกระจายค่าสถานะอย่างรวดเร็ว
ชื่อตัวละคร
|
อาร์ค (Ark)
|
เผ่าพันธุ์
|
มนุษย์
|
อันดับ
|
ความดี+50
|
||
ชื่อเสียง
|
480
|
ระดับ
|
40
|
อาชีพ
|
ดาร์ควอล์คเกอร์
|
||
ฉายา
|
อัศวินแมว, ผู้ดูแล
|
||
เลือด
|
905
|
มานา
|
300 (+110)
|
โจมตีกายภาพ
|
79
(+5)
|
โจมตีกายภาพ
|
136
|
คล่องแคล่ว
|
186
(+17)
|
พลังกาย
|
156
|
ป้องกันเวทย์
|
25
|
โจมตีเวทย์
|
61
|
โชค
|
36
|
ยืดหยุ่น
|
10
|
ศิลปะในการพูด
|
5
|
มิตรภาพ
|
10
|
ค่าสถานะพิเศษ : ความรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณ
|
10
|
||
เอฟเฟคของอุปกรณ์สวมใส่
|
|||
ดาบแสงประกาย : ความเร็วในการโจมตี+5
ชุดเกราะหนัง Black
Bear Mouse : ความคล่องแคล่ว+2, ความต้านทานความหนาวเย็น+20
กรงเล็บแมว : ความเร็วในการโจมตี+10%, คล่องแคล่ว+15, อัตราการเกิดคริติคอล+10%
หมวกโกเลมคริสตัล : มานา+100
|
|||
*ความสามารถทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 20% เมื่ออยู่ในความมืด
*ความสามารถในการหลบซ่อนตัวในที่มืดถือกำเนิดขึ้น
(ใช้ได้ 10 นาที เมื่อต่อสู้จะถูกยกเลิก)
*ความต้านทานต่อความหวาดกลัว,ความมืด,สถานะตาบอด,และมนต์เสน่ห์เพิ่มขึ้น 50%
*คุณสามารถใช้ความสามารถที่แท้จริงได้กับอาวุธทุกประเภท
|
|||
สกิลติดตัว
การโจมตีด้วยมือและดาบ (ระดับกลาง : 113/300) ใช้มือและดาบต่อสู้เพื่อเพิ่มพลังต่อสู้โดยรวม
|
การทำอาหารเพื่อความอยู่รอด
(ระดับเริ่มต้น : 92/100)
คุณสามารถทำอาหารด้วยส่วนผสมที่ได้จากธรรมชาติ
|
ทรหด (ระดับเริ่มต้น : 68/100)
เมื่ออยู่ในภาวะวิกฤต พลังโจมตี, อัตราการเกิดคริติคอล
และความเร็วในฟื้นฟูเพิ่มขึ้น
|
ร่างกายที่ไม่ย่อท้อ
(ระดับเริ่มต้น : 61/100)
เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายค่าป้องกัน,โจมตีคริติคอล,หลบหลีก,และความเร็วในฟื้นฟูเพิ่มขึ้น
|
หาอาหาร (ระดับเริ่มต้น : 82/100)
สามารถรวบรวมส่วนผสมที่ใช้ทำอาหารจากธรรมชาติได้
|
ระบุส่วนผสม (ระดับเริ่มต้น : 71/100)
สามารถยืนยันคุณสมบัติของส่วนผสมได้
|
ขับขี่ (ระดับเริ่มต้น : 3/100) เมื่อมีระดับที่เพิ่มขึ้นจะสามารถขี่ม้าได้อย่างคล่องแคล่ว
|
สกิลเรียกใช้
พยาบาล (ระดับกลาง :149/300) ให้ความหวัง พลังงาน
และความกล้าหาญแก่ผู้ป่วย
ใช้มานา : 10
|
จิตวิญญาณแห่งแมว (ขั้นสูง : 374/500) สร้างความหวาดกลัวให้มอนสเตอร์ขนาดเล็กและทำให้เป็นอัมพาต
พลังโจมตีและพลังป้องกัน กำลังใจในการต่อสู้ลดลงอย่างรวดเร็ว
ใช้มานา : 120
|
นัยน์ตาแห่งแมว (ระดับเริ่มต้น : 88/100)
มองผ่านความมืดแลพจุดอ่อนได้ด้วยสายตาที่เฉียบคม
ใช้มานา : 50
|
เวทมนต์แห่งการฟื้นฟู
(ระดับเริ่มต้น : 59/100) ฟื้นคืนไอเท็มกลับคืนสู่สภานพเดิม
ใช้มานา : 10
|
สกิลประจำอาชีพ
Dark Blade (ระดับเริ่มต้น : 42/100)
โจมตีอย่างรุนแรง 1 ครั้งไปยังจุดอ่อนของศัตรู
ใช้มานา : 100
|
อัญเชิญปีศาจ (ระดับเริ่มต้น :
24/100) สามารถเรียกปีศาจ 3 ตัวจากนรก
ใช้มานา : 100
|
ด้วยความมุ่งมั่น อาร์คต้องเร่งพัฒนาทักษะของเขามากมาย
ถ้าเขาใส่พลังงานเล็กน้อยไปในการโจมตีด้วยดาบแต่ละครั้ง
เมื่อเขาใช้ทักษะโจมตีด้วยดาบและมือแล้วทุ่มเทจิตวิญญาณในการโจมตีมันน่าจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม
และถ้าเขาทำแบบนี้หลายๆ ครั้ง ทักษะของเขาต้องสามารถพัฒนาเร็วเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน
นี่เป็นความจริงที่เขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ขณะที่ใช้สกิลพยาบาลรักษาลอร์ดฮาเวสไตน์
แต่อย่างไรก็ตามอาร์คไม่ได้ใช้ความรู้ที่ถูกต้องจนถึงตอนนี้
คุณไม่ได้ทำเพียงแค่สิ่งหนึ่งในเกม
การล่ามอนสเตอร์ การหาอาหาร พักผ่อน ทำอาหารหรือซื้อขาย ฯลฯ งานที่ทำมีมากมายเท่าภูเขา
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะใส่ใจและจิตวิญญาณเข้าไปในการกระทำทุกอย่างเหล่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับอาร์ค คนที่ยอมอดหลับอดนอนเพื่อเล่นเกม
แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว
อาร์คที่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคนหนึ่งที่หาเงินด้วยการเล่นเกม
‘โลกใหม่เป็นทางเดียวที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่ไปได้! ฉันจะต้องแข็งแกร่งเพื่อที่จะได้อยู่รอดต่อไป!’
ดูเหมือนว่าค่าสถานะและทักษะของเขาสะท้อนให้เห็นถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้าภายในระยะเวลาที่ผ่านมาในไม่กี่วัน
ยิ่งไปกว่านั้นมีเพียงไม่กี่ทักษะของเขาที่พัฒนาจากเริ่มต้นไปเป็นระดับกลาง
อาร์คต้องเร่งพัฒนาทักษะพวกนี้จนกว่าจะเป็นระดับกลางจนหมด
นอกจากนี้ค่าสถานะของข้ารับใช้ก็เริ่มเพิ่มขึ้นในแต่ละครั้ง
ดังนั้นในตอนนี้พวกมันจึงมีประโยชน์มาก
‘ถ้าตอนนี้เราอัพเลเวลซัก 1 หรือ 2 เลเวล
ด้วยทักษะของเราน่าจะล่ามอนสเตอร์ระดับ 50 ได้ ถึงจะลำบากนิดหน่อยก็เถอะ’
ยังไงก็ตามชายหนุ่มรู้สึกเหมือนว่ายังขาดอะไรบางอย่างอยู่
ถึงแม้ว่าเขาจะจัดการมอนสเตอร์อย่างยมทูตที่มีระดับ
50 ได้โดยไม่ยากนัก แต่ที่มันเป็นไปได้ก็เพราะเขาได้รับค่าโบนัสจากการอยู่ในที่มืด
ถ้าพูดกันตามจริงแล้วมันก็ยังยากเกินไปที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับ 50
ซึ่งนั่น...เขาคงจะต้องใช้ทุกทักษะเลยทีเดียว
‘ใช่แล้ว...เราไม่ควรพอใจอยู่แค่นี้
หนทางยังอีกยาวไกลกว่าที่เราจะตามอลันทัน’
การทดสอบเพื่อจ้างงานของ Global
Exos และการล่าไอเท็มเพื่อเงิน
ทั้งสองสิ่งนี้เป็นเป้าหมายหลักสำหรับการเล่นเกมของเขาในโลกใหม่
ส่วนการจัดการกับอลันนั้นก็เป็นเป้าหมายที่เขาต้องทำให้สำเร็จเช่นเดียวกัน
ซึ่งเป้าหมายนี้นั้นเพิ่งเกิดขึ้นตอนที่เขาถูกเหยียดหยามต่อหน้าลาเรียทนั่นเอง...
‘ยังไงก็เถอะ
ตอนนี้เราจัดการยมทูตไปแล้วก็คงจะได้เวลาย้ายออกไปล่ามอนสเตอร์ที่อื่นแล้ว’
แต่อาร์คก็คิดได้เพียงเท่านั้น
ทันใดนั้นหน้าต่างข้อมูลของเขาก็เปิดขึ้นมาตรงหน้าเขาโดยไม่คาดคิด
ไอค่อนรูปกระเป๋าที่อยู่ตรงกลางแถวล้อมรอบด้วยไอค่อนอื่นเรียงรายกระพริบเตือนขึ้นมา
ชายหนุ่มเอียงคอมันอย่างสงสัยก่อนจะสัมผัสมันเพื่อเปิดกระเป๋า
กระจกประดับอัญมณีที่เขาได้รับจากการเอาชนะเดบร้ากำลังสั่นอยู่
“ใช่แล้ว...กระจกนี่เป็นไอเท็มเริ่มต้นเควสต์เลเวล
40!”
อาร์คเอามือแตะกระจกบานนั้น
คุณได้รับประการณ์มาอย่างมากมาย
แต่ถ้าคุณไม่ลองทำดูก็จะไม่ได้รับความรู้ต่างๆ ที่ได้จากการเดินทางไปในโลกกว้าง
การหายใจ การพูด หรือแม้แต่การตั้งใจฟัง
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นกุญแจที่นำคุณไปสู่การผจญภัย
นี่เป็นไอเท็มที่เป็นหนึ่งในสมบัติลับจำนวนนับไม่ถ้วน
กระจกซึ่งถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษได้ตกไปอยู่ในมือคุณผ่านการผจญภัย
ด้วยทักษะความรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณทำได้สามารถตรวจสอบกระจกนี้ได้อย่างละเอียด
คุณสามารถรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่ามีความทรงจำของใครบางคนถูกปิดผนึกไว้ภายในด้วยอำนาจโบราณ
โบนัสจากความรู้ที่ได้รับจากการสังเกตกระจกถือประดับอัญมณี : ความรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณ+5 , โจมตีเวทย์+2 และค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 20 จุด
เมื่อคุณพร้อมที่จะท้าทายการผจญภัยใหม่ กระจกจะรับรู้การตัดสินใจของคุณและจะนำทางคุณไปสู่การผจญภัยใหม่
แต่ไม่มีใครรู้ว่าคำแนะนำของมันจะนำความโชคดีหรือโชคร้ายมากันแน่?
*ในขณะที่คุณมีเลเวล 40
กระจกถือประดับอัญมณีจะสามารถหยิบขึ้นมาถือได้
คุณต้องการจะเปิดผนึกหรือไม่?
|
ไม่มีอะไรที่จะลังเลเกี่ยวกับมันเลยสักนิด
“เปิดผนึก!”
แว่บบบบบ…!
ทันใดนั้นเองก็มีแสงสว่างก็ปรากฏออกมาจากกระจกประดับอัญมณี
ราวกับเป็นภาพยนตร์พวกหนังเวทมนต์ที่มีฉากหลังเป็นป่าชาโดวฟอเรสต์อยู่ในฉาก
มันดูเป็นภาพยนตร์อย่างเห็นได้ชัด
แต่อย่างไรก็ตามส่วนที่ถูกลบเลือนเป็นภาพจางๆ
นั้นให้ความรู้สึกเหมือนกันว่ามันเป็นฉากที่มาจากส่วนหนึ่งของหนังสือเก่าแก่
ฉากในกระจกนั้นเป็นชายหาดที่มีประภาคารสวยงาม
สายลมอ่อนพัดโชยท่ามกลางหมู่เมฆที่เคลื่อนตัวคล้อยต่ำลงมา
ขณะที่คลื่นซัดกระเซ็นกลายเป็นฟองสีขาว เสียงร้องเพลงดังแว่วลอยตามลมคลอมาบนชายหาดอันเงียบสงบ
ความคิดถึงของคริสติน...
เสียงกระซิบของกระจกลึกลับ
ภายในกระจกได้ปรากฏภาพลึกลับซึ่งเป็นสิ่งยืนยันการปรากฏตัวของเดบราบนชาดหาดที่ไม่รู้จัก
มันเป็นการบอกเล่าการเดินทางอันแสนยาวนานและห่างไกล
เมื่อคุณพร้อมที่จะเดินทางไปยังชาดหาดที่ไม่รู้จักและแก้ไขปัญหาของกระจกลึกลับได้
กระจกจะทำหน้าที่เป็นเครื่องนำทางและนำพาคุณไปสู่ประภาคาร
ภาพยนตร์ที่แสดงภาพชายหาดซึ่งไม่สามารถตีความหมายได้ปรากฏออกมาจากกระจกที่ได้มาจากเดบรา
นี่อาจจะเป็นคำเตือนบางอย่างสำหรับการเดินทางที่ยาวนานและห่างไกล
หากคุณกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทาง
คุณจะต้องหาชายหาดให้เจอและแก้ความลับของกระจก
เช่นเดียวกับแสงสว่างจากประภาคารที่ส่องนำทางให้กับเรือ กระจกก็จะนำทางให้แก่คุณ
ระดับความยาก :
F
ข้อจำกัดเควสต์ : ต้องมีความรู้เรื่องวัตถุโบราณ
|
“มันเป็นเควสต์!”
อาร์คที่เพิ่งได้สติหลังจากได้ยินเสียงเพลงอันมืดมนกำลังเบิกตากว้างอย่างเป็นประกาย
มีเควสต์ก็หมายความว่าต้องมีของรางวัล
มันเป็นเหมือนสามัญสำนึกว่าแทนที่จะจัดการมอนสเตอร์ธรรมดาสักร้อยตัว
สู้ทำเควสต์สักอย่างให้เสร็จแล้วได้รับรางวัลดีๆ กับค่าประสบการณ์เยอะๆ แล้วก็เงินจะดีกว่า
นอกจากนี้มันยังเป็นเควสต์ที่ได้รับมาจากไอเท็มที่ดรอปจากเดบรา ที่มีความยากระดับ+E เลยทีเดียว
และมันก็เป็นเควสต์ที่ไม่ได้จบลงเพียงแค่รางวัลที่เป็นเหรียญทองจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น
อาร์ครับเควสต์โดยไม่ลังเล
ทันใดนั้นกระจกก็ส่องแสงสว่างออกไปทางทิศเหนือภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน
“มันคงคล้ายกับประภาคารที่ส่องแสงบอกเรือ...นี่คงเป็นความหมายที่มันพูดถึง”
แสงสว่างที่ฉายส่องออกมานั้นจะเป็นสิ่งที่ชี้นำให้เขาไปยังชายหาดที่มันแสดงให้เขาเห็น
อาร์คจับหัวกะโหลกพาดไว้ที่หลังของเขาก่อนจะจ้องมองค้างคาวที่บินวนไปมาอยู่รอบตัวเขา
“ไปกันกะโหลก ค้างคาว
เราจะตามแสงสว่างนี้ไปทำเควสต์”
“ก็ได้นายท่าน...มันจะดีมากถ้าท่านไม่ให้พวกข้ากินอาหารอีก”
“กั่กๆๆๆๆ” หัวกะโหลกขบฟันของมันไปมาอย่างเห็นด้วยกับค้างคาว
ด้วยเหตุนั้นอาร์คกับข้ารับใช้ทั้งสองจึงได้ออกเดินทางไปตามแสงสว่างที่สาดส่องนำทาง
การผจญภัยของอาร์คเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น
***
End of Vol.1***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น