อาร์คปีนกลับขึ้นไปยังภูเขาฮาลาล
เขาใช้ทักษะของเขาในการหาอาหารเพื่อรวบรวมผลไม้ใบหญ้าอัดแน่นจนเต็มถุงของเขา เพื่อที่จะใช้ทดสอบสกิลทำอาหารที่เขาเพิ่งได้เรียนรู้มาใหม่
เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ เมื่อกลับมาถึงถ้ำก็เจอพวกหนูที่เกิดใหม่
อาร์คจัดการพวกมันจนได้ค่าสถานะกลับคืนมา 2 จุดภายในเวลาเพียง 1 ชั่วโมง
แต่ค่าความอิ่มของเขาลดลงถึงครึ่งหนึ่งทำให้อัตราฟื้นคืนของพลังชีวิตช้าไปด้วย
มันเป็นช่วงเวลาเหมาะที่เขาจะได้ทดสอบทักษะการทำอาหารที่ได้เรียนรู้ใหม่
“เอาล่ะ...ฉันว่าจะใส่ไอ้นี่แล้วก็ไอ้นั่นเป็นส่วนผสมแล้วกัน”
อาร์คเอามือควานไปทั่วกระเป๋าแล้วหยิบเห็ดและหญ้าหน้าตาแปลกๆ
มาใส่ในหม้อ เนื่องจากมันเป็นหม้อที่ใช้ทำอาหารเพื่อความอยู่รอด
ดังนั้นมันจึงไม่จำเป็นต้องใช้ไฟ สิ่งที่ต้องทำทั้งหมดก็คือใส่ส่วนผสมและทุกๆ อย่างลงไปในหม้อแล้วมันก็จะร้อนขึ้นมาและทำอาหารเอง
อาร์คเติมน้ำลงไปและหลังจากนั้นราวๆ 1 นาที
ฉับพลันเสียงระเบิดก็ปะทุพวยพุ่งออกมาจากหม้อ
คุณล้มเหลวในการทำอาหารเพื่อความอยู่รอด
ส่วนผสมทั้งหมดจะหายไป
|
แม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะพยายามอีกครั้งและอีกครั้งในการใช้ส่วนผสมที่แตกต่างกัน
แต่เขาก็ยังคงได้รับข้อความแสดงความล้มเหลว
ในที่สุดความพยายามครั้งที่เจ็ดของเขาก็ประสบผลสำเร็จออกมาเป็นซุปที่แผ่กลิ่นหอมน่ากินเป็นอย่างมาก
คุณทำอาการเพื่อความอยู่รอดได้สำเร็จ อาหารจานนี้ทำด้วยผลไม้ในพื้นที่และคอแครน(?)
อย่างไรก็ตาม
หากไม่มีผู้ทดลองชิมก็ไม่มีทางที่จะบอกชนิดของอาหารจานนั้นได้
หลังจากยืนยันรสชาติ
สูตรและเทคนิคพิเศษของมันจะถูกบันทึกไว้โดยอัตโนมัติในตำราอาหาร
|
อาร์คซดน้ำซุปไปอึกใหญ่โดยไม่ต้องคิดเป็นครั้งที่สอง
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกลืนของแหลมคมเข้าไปในลำคอ
ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองเห็นภาพรอบๆ เป็นสีเหลือง
ความแข็งแรงราวกับถูกดูดออกไปจากร่างกาย
เขาเดินถอยหลังโซซัดโซเซคล้ายกับโลกหมุนบิดเบี้ยวก่อนจะล้มหัวฟาดพื้น
‘นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’
คุณได้รับพิษซึ่งเป็นพิษอัมพาต!
อาหารที่คุณทำโดยใช้ทักษาการทำอาหารเพื่อความอยู่รอด ทำให้เกิด ‘ซุปพิษหอมหวน’ ผลของพิษนี้คือการทำให้เป็นอัมพาตและค่าความอิ่มที่ลดลง
คุณไม่สามารถขยับตัวเป็นเวลา 10 นาที มันคงจะดีกว่าถ้าคุณไม่ปรุงซุปนี้ขึ้นมา
|
“เวรเอ๊ย! นี่มันหมายความว่าอันตรายโคตรๆ
เลยใช่มั้ยเนี่ย”
มันคงไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานหลังจากที่ลองทำอาหารแบบใหม่ทุกครั้งหรอกใช่มั้ย? โชคดีที่เขาจัดการพวกหมาป่ากับหนูแถวๆ นี้หมดแล้ว
แต่ถ้าเขาเผลอทำอาหารมั่วซั่วขึ้นมาแล้วกินมันลงไป
เขาก็อาจจะตายอยู่ที่นี่ไปแล้วก็ได้
หลังจากที่นอนครางและคร่ำครวญอยู่ประมาณ
10 นาที อาร์คก็สามารถลุกขึ้นมายืนได้ด้วยอาการสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย
เขารีบเอาขนมปังข้าวสาลีที่เตรียมเผื่อไว้มาฉีกกินทันที
“บ้าเอ๊ย! ไม่แปลกใจเลยที่เขาใจดีสอนให้ฉัน”
หลังจากนั้น
ชีวิตของเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
***
“ฉันควรจะทำยังไงกับหนูบ้าพวกนี้ดี?”
ในหัวของฮยอนอูเต็มไปด้วยเรื่องของปิศาจหนู
ผ่านไป 2 วันแล้ว
ตั้งแต่ที่เครดอนได้อัพเดตเควสต์ ในช่วงสองวันที่ผ่านมา
เขาเข้าไปในถ้ำหลายสิบครั้ง แต่กลับไม่ได้อะไรเลยนอกจากโครงสร้างถ้ำที่ซับซ้อน
สุดท้ายแล้วทางทุกสายก็ไปบรรจบที่เดียวกัน นั่นก็คือที่ซ่อนสกปรกโสมมของปิศาจหนู
เขายังคิดเกี่ยวกับการล่อปิศาจหนูเข้าไปในที่ต่างๆ
แต่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นก็ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียวจากรังนอนที่มันอาศัยอยู่
สุดท้ายแล้วเขาก็ใช้เวลาที่เหลือในการฟื้นฟูค่าสถานะที่เสียไปดีกว่าปล่อยทิ้งอย่างไร้ประโยชน์
‘หรือว่ามันไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้จริงๆ’ ฮยอนอูถอนหายใจเฮือก
เส้นตายของเขาคือบ่ายวันพรุ่งนี้
แต่เพราะเขาต้องไปทำงานในแต่ละวัน
ถ้าเขาไม่สามารถเคลียร์เควสต์ให้เสร็จภายในวันนี้ได้
เควสต์ที่ได้รับมาก็จะถูกยกเลิก พวกทหารก็เข้ามากำจัดปิศาจหนูแทนเขา และแล้วสิทธิ์ความเป็นเจ้าของถ้ำของฮยอนอูก็จะหายไป
ขณะที่เขาคิดสะระตะอยู่
เสียงกรีดร้องก็ดังออกมาจากภายในห้องเก็บสินค้า
“กรี๊ดดดด ยี๊~~ !”
มันเป็นเสียงของจองเฮซอน
นักศึกษามหาวิทยาลัยภาคกลางคืนที่ทำงานนอกเวลาร้านสะดวกซื้อเดียวกันกับเขา
แต่เธอฉลาดพอที่จะได้รับทุนการศึกษา
ส่วนเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเรียนภาคกลางคืนนั่นเป็นเพราะสถานการณ์ทางครอบครัว
เขาไม่เคยได้ยินรายละเอียด
แต่ดูเหมือนว่าเธอก็ลำบากอยู่ไม่น้อย
หลังจากที่เขาถูกปลุกให้ตื่นในโลกแห่งความเป็นจริง
ฮยอนอูก็กลายเป็นคนที่เหยียดหยามคนอื่น เขาเข้ากับเพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วยกันไม่ค่อยได้
หลายครั้งที่เขาถูกสาปแช่งถึงบุคลิกท่าทางการวางตัวของเขา แต่จริงๆ
แล้วเขาไม่ได้ทำแบบนั้นกับทุกคน มีไม่กี่คนที่เป็นห่วงเขาจริงๆ
ซึ่งฮยอนอูก็ปฏิบัติต่อคนกลุ่มนี้ด้วยความจริงใจ
หรือไม่มันก็อาจเป็นเพราะปฏิกิริยาของตัวเขาเองที่ตีตัวออกห่างจากทุกคนที่ไม่สามารถช่วยเขาเหลือได้? เขาสนใจว่าจะถูกเอาเปรียบแบบไหนมากกว่าตัวเองต้องการอะไรเสียอีก
ซึ่งในกรณีเดียวกันนี้
จองเฮซองก็กำลังทุกข์ทรมานมีชะตากรรมเหมือนเขาไม่มีผิด
หลังจากที่เขารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของเธอ
ชายหนุ่มก็ดูแลเธอราวกับว่ามันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ
เขาต้องรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของเธอ
มีบางครั้งที่เขาให้น้ำอัดลมเพราะเธอบอกว่าไม่ได้ซื้อและดื่มมันมานานหลายปี
ฮยอนอูรู้สึกว่าถ้าเขามีน้องสาวคนเล็กก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกันนี่แหละ
สติของเขากลับมากะทันหัน
ฮยอนอูรีบวิ่งไปยังห้องเก็บของที่เฮซอนร้องเสียงหลงอยู่ (รู้สึกตัวช้าไปมั้ย?)
“เฮซอนเกิดอะไรขึ้น?”
“หนู...หนู...”
เฮซอนที่ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นชี้ไปยังบริเวณที่เธอกลัวจนตัวสั่น
ชายหนุ่มหันไปมองตามก่อนจะเห็นลูกหนูตัวเล็กวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วระหว่างกล่องที่ตั้งอยู่
ฮยอนอูมองดูหนูด้วยสายตารำคาญและพึมพำเบาๆ
“ให้ตายเถอะ...พวกหนูนี่เป็นปัญหาจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นที่นี่หรือที่นั่น”
“อะไร? ที่บ้านพี่ก็มีหนูเหมือนกันเหรอ?” เฮซอนถาม
“ไม่หรอก ที่บ้านไม่มีหนูแบบนี้หรอก”
ฮยอนอูตอบก่อนจะจัดการยกกล่องออกไปจากช่องเพื่อหาหนูที่ซ่อนอยู่
เฮซอนที่ดูอยู่รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
“ไม่พี่...อย่าทำแบบนั้น
ถ้าหนูวิ่งออกมาอีกจะทำยังไงล่ะ?”
“ถ้ามันออกมาจะได้ตีมันไง” ชายหนุ่มตอบราวกับเป็นเรื่องปกติ
“พี่ไม่กลัวหนูเหรอ?” เฮซอนมองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“กลัว? หนูเนี่ยนะ?”
ฮยอนอูหัวเราะ ในอดีตที่ผ่านมาเขาอาจจะกลัวมันนิดหน่อยเพราะมีโอกาสไม่เยอะที่จะเห็นหนูพวกนี้
แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าหนูกับแมลงวันก็ไม่ได้แตกต่างกันเลยซักนิด
ใน
New world ที่มีฝูงหนูมากกว่าในโลกแห่งความเป็นจริง
เขาฆ่าหนูในหมู่บ้านไปนับหมื่นตัว ยังไม่รวมถึงฝูงหนูที่อยู่ในถ้ำที่เขาเพิ่งฆ่าพวกมันไปตอนเช้าเป็นพันตัวอีกด้วย
นอกจากนี้เขาก็ยังหาโอกาสที่จะกำจัดปิศาจหนู
แค่จัดการลูกหนูตัวเดียวยิ่งไม่ใช่ปัญหาเข้าไปใหญ่
“รอแปบนึงนะ
เดี๋ยวผมจะจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่ได้...อย่าทำมันเลยพี่
ฉันไม่อยากจะเห็นมันอีกครั้ง ไม่มีอะไรในโลกนี้น่ากลัวยิ่งกว่าหนูอีกแล้ว
แค่คิดว่ามีหนูอยู่ที่นี่ฉันก็กลัวจะแย่แล้ว
ฉันคิดว่าคงต้องบอกเจ้าของร้านทันทีอย่างน้อยจะได้โรยยาเบื่อหนู”
ตอนนั้นเอง
ฮยอนอูที่กำลังเคลียร์กล่องกระดาษที่วางอยู่ถึงกับสะดุ้งขึ้นมา
เฮซอนที่เห็นท่าทางของชายหนุ่มก็ตกใจจนถามด้วยเสียงสั่นๆ “มีอะไรผิดปกติเหรอ? หรือว่าหนูมันวิ่งออกมา?”
“เฮซอน เธอพูดว่าอะไรนะ?”
“อะไรเหรอ? ที่เราต้องทำคือหายาเบื่อหนูไง...?”
“แค่นี้เอง!” ฮยอนอูตะโกนพลางตบมือของเขา “ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะ ถ้าทำแบบนั้นมันต้องง่ายแน่ๆ”
ฮยอนอูหันไปคว้ามือเฮซอนไว้แน่นก่อนจะเขย่าขึ้นลงอย่างกระตือรือร้น “ขอบคุณนะเฮซอน ขอบคุณมากๆ ในที่สุดฉันก็หาวิธีที่จะแก้ปัญหานี้ได้แล้ว!”
“อะไร? อะไรเหรอ?” เฮซอนร้องถามอย่างสงสัย ขณะที่ฮยอนอูคว้ามือเธอไปเขย่า
ใบหน้าของเฮซอนก็แดงราวกับมะเขือเทศ
***
“หุหุหุ ถึงวาระของแกแล้วไอ้หนูบ้า วันนี้จะเป็นวันตายของแก” อาร์คยิ้มอย่างพอใจขณะที่เขามองไปยังหม้อต้มที่เดือดพล่าน
กลิ่นหอมของอาหารน่าอร่อยเป็นอย่างมากนั้นเป็นผลงานชิ้นเอกของอาร์ค ‘ซุปพิษหอมหวน’ นั่นเอง
อาร์คเก็บน้ำซุปลงไปในกระเป๋าของเขาแล้วเดินเข้าไปภายในถ้ำ
ต้องขอบคุณที่เขาโจมตีพวกหมาป่ากับฝูงหนูไปอีกรอบก่อนหน้านี้ทำให้แทบไม่มีพวกหนูเหลืออยู่เลย
ชายหนุ่มเดินเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดที่ปิศาจหนูอาศัยอยู่
พวกหนูจำนวนมากวิ่งตรงดิ่งมาที่เขาพลางทำส่งเสียงน่ากลัว
อาร์คสู้กับพวกหนูด้วยดาบก่อนจะเดินเข้าไปด้านในถ้ำ
“กรรรรรรรรร”
ภายในความมืดนั้นปรากฏประกายแสงสีแดงที่เขาได้เห็นมันบ่อยๆ
เลยเริ่มรู้สึกรำคาญมากกว่าน่ากลัว
ชายหนุ่มกระพริบตาอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่าปิศาจหนูอยู่ตรงนั้นจริงๆ
เมื่อคิดว่าไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้เป็นอุปสรรคมาตลอด เขาก็ก้าวเข้าไปข้างหน้า
“อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ วันนี้ฉันเอาของขวัญมาฝากเลยนะ”
อาร์คเดินอย่างมั่นใจไปหาปีศาจหนู
หลังจากนั้นก็คว้ากระเป๋าโยนใส่มัน
ปิศาจหนูใช้อุ้งเท้าหน้าของมันตวัดฉีกกระเป๋าเป็นรูขนาดใหญ่โดยอัตโนมัติ
รอยขาดของกระเป๋าทำให้ซุปพิษหอมหวนไหลออกมาจากรูรั่ว
ปิศาจหนูลังเลเล็กน้อย
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามหนูก็ยังคงเป็นหนู สุดท้ายแล้วมันก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติได้
หลังจากที่มันใช้จมูกย่นของมันดมกลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งในอากาศมันก็พุ่งตัวออกมาเลียซุปที่หกบนพื้น
ที่ด้านนอกนั้นเห็ดมีพิษจะดูสวยงาม
ขณะที่ซุปพิษหอมหวนมองถ้าแบบผ่านๆ ภายนอกก็ดูไม่เป็นอันตรายแต่อย่างใด
แถมกลิ่นของมันก็ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ส่วนรสชาติก็พอกล้อมแกล้มไปตามทางของมัน
ดูเหมือนว่าปิศาจหนูจะชื่นชอบซุปนี้อยู่ไม่น้อยเพราะหลังจากกินไปครั้งหนึ่ง
มันก็แทบจะเลียพื้นจนสะอาด ส่วนหนูตัวอื่นๆ
ก็ตกหลุมรักซุปที่ภายนอกดูเหมือนไม่มีอันตรายนี้พวกมันต่างล้อมรอบมากินซุปที่หกอย่างเอร็ดอร่อย
“อย่างนั้นแหละ...กินเข้าไปเยอะๆ” อาร์คโยนน้ำซุปส่วนที่เหลือในถุงให้พวกมันด้วยสีหน้าพอใจ
หลังจากนั้นไม่นาน
ซุปพิษหอมหวนก็แสดงผลของมันออกมา หนูตัวเล็กที่กินอย่างตะกละตะกลามก็เริ่มชักและหงายท้อง
ปีศาจหนูเองก็คงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมันถึงร้องเสียงแหลมออกมา
แต่มันก็สายไปแล้ว...
การปรุงอาหารที่เป็นไพ่ตายของเขา
แม้แต่กระเพาะของปีศาจหนูก็ยังทนไม่ไหว!
บอสหนูที่น่าเกรงขามสะดุดและล้มแผละลงกับพื้น
มันนอนหงายท้องขึ้นขณะที่ขาทั้งสี่ชี้ขึ้นฟ้าแล้วเริ่มสั่นไปทั้งตัว
“คึคึคึ ไอ้หนูเวรแกอาจจะสูงส่งและยิ่งใหญ่
แต่แกคิดผิดแล้วที่มาลองดีกับฉัน ไหนดูซิแกซ่อนอะไรเอาไว้? ไม่สิ...ฉันควรจะแก้แค้นเพราะแกทำให้ฉันเดือดร้อนมาตั้งแต่แรกใช่มั้ยล่ะ?”
อาร์คฮัมเพลงให้กับตัวเองในขณะที่เดินเข้าไปใกล้ปีศาจหนู
พริบตานั้นสายตาของเขาก็เห็นกรงเล็บที่น่ากลัวตวัดพุ่งมาที่เขา อาร์คดึงดาบขึ้นมาป้องกันโดยสัญชาตญาณ
ความรุนแรงของการโจมตีทำให้มือของเขาถึงกับสั่น
“อะไรเนี่ย...มันเป็นไปได้เหรอ!”
ชายหนุ่มหน้าซีด เขาคิดว่าปีศาจหนูน่าจะเป็นอัมพาตแต่มันกลับตวัดอุ้งเท้ามาโจมตีเขาได้
มีบางอย่างผิดพลาด! อาร์ครีบขยับตัววิ่งหนี แต่บอสหนูก็ใช้ร่างกายของมันขวางทางออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง
“บ้าเอ๊ย! หรือฉันต้องตายอีกครั้งเนี่ย?”
ใบหน้าของอาร์คเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
แต่ขณะเดียวกันเสียงลมหายใจหอบต่ำพร้อมกับท่าทางโซเซไม่มีเรี่ยวแรงของปิศาจหนูที่ก้าวมาหานั้นทำให้เขาคิดได้
‘ไม่ใช่สิ ซุปได้ผลแน่นอน แต่เพราะร่างกายของเจ้านี่มันใหญ่เกินไปพอรวมกับปริมาณซุปที่กินเข้าไปแค่นิดเดียว
ผลของซุปเลยไม่ค่อยแสดงผลงั้นสินะ’ อาร์คคิดอย่างรวดเร็วก่อนที่ดวงตาของเขาจะเป็นประกาย
New world นั้นไม่ได้เป็นเกมที่คุณสามารถตีหรือฟันได้อย่างง่ายๆ
วิธีที่ใช้รับมือในการต่อสู้ก็เป็นสิ่งสำคัญ
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมอาร์คถึงไม่สามารถจัดการกับปิศาจหนูที่กินซุปของเขาจนติดสถานะอัมพาตและร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของมันได้
นอกจากนี้อาร์คก็ยังมีระดับแค่เลเวล 10 เท่านั้น
“เอาล่ะ...ถึงฉันจะตาย ฉันก็อยากจะเห็นมันจบซะที!” อาร์คกวัดแกว่งดาบของเขาและเริ่มโจมตีหนู
บางทีมันอาจจะผลของระดับเลเวลที่เพิ่มขึ้นของเขาหรือเพราะพิษอัมพาตจากซุป
แต่การโจมตีของเขานั้นแตกต่างจากครั้งก่อนๆ ทุกครั้งที่อาร์คเหวี่ยงดาบของเขา
เลือดของหนูก็จะพุ่งออกมา ยังไงก็ตามอาร์คไม่ได้รีบร้อนที่จะโจมตี
‘ผลของซุปพิษนั่นออกฤทธิ์ประมาณ 10 นาที
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรีบ’
อาร์ควนรอบบอสหนูและใช้ดาบของเขาแทงใส่มันไม่ได้หยุดหย่อน
ปีศาจหนูตวัดอุ้งเท้าของมันโจมตีอยู่หลายครั้งแต่มันก็ยังไม่มีเรี่ยวแรงเหมือนแต่ก่อน
อาร์คเลยหลบการโจมตีนั้นได้ไม่ยากเท่าใดนัก
แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่ระบบจะตั้งค่าให้หลบการโจมตีได้ทุกครั้ง
เมื่อเวลาผ่านไป บาดแผลบนร่างกายอาร์คก็มีมากขึ้น พลังชีวิตของเขาเริ่มลดลง
หลังจากที่อาร์คโจมตีไปราว 5 นาที ร่างของปีศาจหนูก็กลายเป็นสีแดง
‘มันกำลังอยู่ในช่วงวิกฤต
ฉันเห็นจุดจบสุดท้ายของมันแล้ว’
(ช่วงวิกฤต คือ
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากพลังชีวิตลดลงเหลือจาก 1/10)
อาร์ครุกเข้าใส่ปีศาจหนูด้วยกำลังใจที่มีมากขึ้น
แต่ขณะที่เขามั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ
ปิศาจหนูก็แผดเสียงร้องออกมาพลางใช้เท้าของมันกระโดดพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วเหมือนก่อนจะโดนพิษไม่มีผิด
“อะไรวะเนี่ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?” อาร์คแทบจะป้องกันการโจมตีของปีศาจหนูเอาไว้ไม่ได้
เขามองไปที่เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นด้วยอารมณ์อยากจะฆ่ามันให้ตาย
ยังเหลือเวลาอีก 3
นาทีจากเวลาทั้งหมด 10 นาที แต่อาการอัมพาตที่แสดงผลอย่างเต็มที่ค่อยๆ
ลดประสิทธิภาพลง สังเกตได้จากปีศาจหนูที่พุ่งเข้ามาโจมตีเขาด้วยความเร็วเต็มที่
ชั่วพริบตาหนึ่ง
อาร์คก็ถูกบังคับให้ต้องมาป้องกัน
มันมากเกินไปที่จะให้ป้องกันการโจมตีและต่อสู้กับบอสหนูด้วยตัวคนเดียว
เขาเห็นค่าพลังชีวิตของตัวเองลดทุกครั้งที่ป้องกันการโจมตีเอาไว้ หลังจากบล็อคการโจมตีไปได้ประมาณสิบครั้ง
ดาบของเขาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
Rusty Iron
Sword มีค่าความทนทานเป็น 0 และได้หักลง
|
‘ปัดโธ่เว้ย!’
สุดท้ายแล้วแม้แต่ดาบที่เขาเชื่อมั่นก็ถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี
อาร์คเหลือพลังชีวิตเพียง 23 จุด
เขารีบหยิบขวดยาฟื้นพลังของมากระดกเข้าปาก แต่ปีศาจหนูไม่พลาดโอกาสที่เขาชะงักอยู่นี้
มันพุ่งตัวออกมาใช้อุ้งเท้าตบกระแทกเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่ม
โชคดีที่เขาใช้ยาฟื้นพลังชีวิตพอดี
อาร์ครักษาชีวิตเอาไว้ได้แต่สถานการณ์เลวร้ายเป็นอย่างมาก อาร์คเข้าสู่ช่วงวิกฤต
ทั่วร่างกายของเขากลายเป็นสีแดงเหมือนปีศาจหนูไม่มีผิด
‘บ้าจริง...นี่มันเกิดอะไรขึ้น...’
ขณะที่เขาหลบอุ้งเท้าของมันที่พุ่งมาโจมตีเขา
อาร์คก็ระเบิดความโกรธออกมา ตอนนี้เขาทำได้แค่อดทนรับการโจมตีของมันทีละครั้ง
ถ้ามันเกิดโจมตีซักสองครั้งออกมามีหวังเขาได้ปลิวออกไปหัวกระแทกพื้นนอนตายแน่ๆ
‘ไม่! มันต้องไม่เกิดขึ้น! ถ้าฉันยอมแพ้ตอนนี้ ฉันก็ต้องล้มเลิกดันเจี้ยนนี้! ต่อให้ฉันต้องตายถึงไม่มีอาวุธฉันก็จะกัดแกให้พรุนเป็นรังผึ้งไปเลย
ไอ้หนูชั่ว! ยังไงแกก็ต้องตายพร้อมกับฉันนี่แหละ!’
อาร์คพุ่งตัวไปหาปีศาจหนู มันใช้ขาหน้าตบเข้าที่หน้าอกของเขาแต่อาร์คไม่ได้หนี
เขาใช้พละกำลังทั้งหมดรวบรวมไปที่กำปั้นแล้วชกสวนกลับเข้าที่หน้าผากของบอสหนูอย่างรุนแรงทันที
ขณะนั้นร่างของปิศาจหนูก็หยุดการเคลื่อนไหวลงพร้อมกับข้อความที่กระพริบขึ้นมา
ด้วยความไม่ย่อท้อของคุณทำให้คุณได้ค้นพบจุดอ่อนของปิศาจหนู
คุณได้โจมตีอย่างรุนแรงจนจัดการมันได้สำเร็จ
|
สุดท้ายร่างของปีศาจหนูก็ล้มลง
มันหายใจหอบหนักจนเป็นไอ แขนกับขาของมันค่อยๆ
เหยียดกางออกก่อนที่ส่วนศีรษะจะเอียงตกห้อยและทั่วร่างของมันก็โปร่งใส
มันคือชัยชนะของอาร์ค!
“นี่มัน...ฉันชนะใช่มั้ย?”
ราวกับจะยืนยันความคิดของเขา
เสียงซาวน์เอฟเฟคที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเลเวลที่เพิ่มขึ้น 1 ระดับ
ขาของอาร์คเริ่มสั่นคล้ายกับจะเป็นตะคริว
ชายหนุ่มพยายามเงยหน้าขึ้นมาเพื่อดูค่าพลังชีวิตที่เหลือแค่ 2 จุด
ขณะที่ใกล้ตายและในช่วงที่อยู่ในภาวะวิกฤตนั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังโจมตีและค่าคริติคอลที่เพิ่มมากขึ้นในการต่อสู้จนมันทำให้เขาสามารถโจมตีเข้าที่จุดตายของปิศาจหนูได้
นอกจากนี้ทักษะการต่อสู้มือเปล่าในระยะปะชิดก็ช่วยให้เขาหลบความเสียหายที่เกิดขึ้นจนได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุด
เขาเลยโจมตีกลับได้อย่างรุนแรงและเอาชนะปีศาจหนูมาได้อย่างน่าอัศจรรย์
“อ่า...นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมายืนอยู่นิ่งๆ” อาร์คที่เผลอจ้องมองร่างของบอสหนูอย่างเหม่อลอยไปชั่วขณะ
รีบสะบัดหัวเรียกสติกลับมาทันที
มีหนูนับร้อยตัวที่ยังเหลืออยู่ในถ้ำ
ถ้าฤทธิ์อัมพาตเกิดหมดตอนที่พลังชีวิตของเขาต่ำถึงขีดสุดแบบนี้มันต้องโคตรซวยแน่ๆ
เขาต้องรีบจัดการให้มันเสร็จๆ ไป
เมื่อคิดได้แบบนี้อาร์คก็เริ่มจัดการหนูอย่างดุเดือด
“เฮ้! เจ้าหนูน้อยเอ๊ย...
ฉันจะให้พวกแกต้องจ่ายสำหรับความทุกข์ทรมานที่พวกแกทำให้ฉันอย่างคุ้มค่าเลย”
ดวงตาของพวกหนูเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่นระริก...
***
“ตอนนี้ฉันจะดูของรางวัลได้จากที่ไหน”
อาร์คที่ยืนเหยียบอยู่บนซากหนูนับร้อยตัวกล่าวขึ้นพลางมองหาของที่ดรอปจากปีศาจหนู
แต่หลังจากที่เขากวาดตามองอย่างรวดเร็วแล้วก็ต้องรู้สึกผิดหวัง
ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วถึงเขาจะฆ่าปิศาจหนูจนได้รับบาดเจ็บหวิดจะตายหลายหนมันก็ยังไม่ดรอปของดีๆ
ที่เขาหวังไว้แม้แต่ชิ้นเดียว
มีเพียงหนังหนาๆ กับดาบเก่าๆ
ที่ตกอยู่บนพื้น
แผ่นหนังของ Black Bear Mouse (ส่วนผสม)
หนังของปีศาจหนูที่ดูหนากว่าหนูทั่วๆ ไปที่อาศัยอยู่ภายในถ้ำลึกลับ
มันแข็งแรงพอที่จะป้องกันดาบดีๆ และสามารถป้องกันความหนาวเย็นได้เป็นเลิศ แต่มันก็ไม่สามารถนำมาใช้ได้โดยง่าย
หากมันผ่านขั้นตอนการตัดเย็บที่ดีก็จะได้ชุดเกราะที่มีคุณภาพ
|
“ชุดเกราะเหรอ...ฟังดูน่าจะมีประโยชน์ดีนะ?
Corroded
Sword (ดาบผุขึ้นสนิม)
|
|||
ประเภทอาวุธ
|
ดาบมือเดียว
|
||
พลังโจมตี
|
1~4
|
ความทนทาน
|
20/20
|
น้ำหนัก
|
15
|
การจำกัด
|
ไม่มี
|
ดาบของใครสักคนที่ถูกปีศาจหนูกินเข้าไป
ใบดาบจึงสึกกร่อนจากรูปแบบเดิม
จนยากจะแยกแยะได้
มันยากเหลือเกินที่จะคาดหวังถึงพลังโจมตีจากดาบเล่มนี้
|
|||
“ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะใช้ได้นะ”
อาร์คสั่นศีรษะของเขาด้วยท่าทางเศร้าซึม
ขนาดดาบเหล็กขึ้นสนิมยังมีพลังโจมตีตั้ง 5~8 เลย แต่ดาบผุที่วางอยู่ตรงหน้ากลับด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด
(ขึ้นสนิมเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมมันต่างกันแบบนี้)
แต่บางทีมันอาจเร็วไปที่จะผิดหวัง
ยังมีสมบัติที่ปีศาจหนูคุ้มครองเอาไว้อยู่
อาร์ครู้สึกมีความหวังขึ้นมาก่อนจะเดินไปด้านหลังถ้ำ ยังไงก็ตามแม้เขาจะเดินมาจนถึงทางตันก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของอะไรสักอย่างที่คุ้มค่าเลยสักนิด
“อะไร...นี่คืออะไร? มันไม่ได้มีแค่นี้ใช่มั้ย???” อาร์คบ่นพึมพำด้วยใบหน้าที่อึ้งจนแทบพูดไม่ออก
ตอนนั้นเองขณะที่เขาหมุนตัวกลับอย่างหดหู่
เท้าของเขาก็เตะโดนอะไรบางอย่าง
อาร์คก้มลงมองดูก็เห็นเป็นกระดานชนวนอันหนึ่งตรงมุมมีรอยบิ่นเล็กน้อย
ชายหนุ่มยกกระดานอันนั้นขึ้นมายังไม่ทันจะดูอย่างละเอียด
หน้าต่างข้อมูลก็กระเด้งขึ้นมา
คุณได้รับกระดานชนวนปริศนา
|
หลังจากนั้นหน้าต่างข้อมูลของเควสต์ก็อัพเดตตามขึ้นมาทันที
ความลับของกระดานชนวนปริศนา
คุณได้รับกระดานชนวนที่ปีศาจหนูเฝ้ารักษาไว้ภายในถ้ำ
มันเป็นกระดานชนวนปริศนาที่มีความลึกลับ
บนผิวของกระดานเต็มไปด้วยตัวอักษรที่ไม่รู้จัก
ไอเท็มชิ้นนี้ได้แสดงถึงรายชื่อของคนที่เดินทางสู่ความตาย
มันจะดีกว่าหากมอบให้แก่ใครก็ตามที่ต้องการมัน
ระดับความยาก : F
|
‘นี่มันเป็นไอเท็มเควสต์! อย่าบอกว่ามันเป็นเควสต์ต่อเนื่อง?’
ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดก็ยังถือว่าไม่ได้จบแบบเลวร้ายจนเกินไปนัก
ถ้ามันเป็นเควสต์ที่เชื่อมต่อกับเควสต์หลัก งานอย่างเดียวของเขาก็คือการเชื่อมโยงเควสต์ทั้งหมดเข้าด้วยกันถึงแม้ว่ามันอาจจะต้องใช้เวลาและความพยายามเป็นอย่างมาก
แต่ก็มีตัวอย่างของคนที่แก้ปัญหาพวกนี้จนจบและได้รับไอเท็มระดับสูง
ยังเร็วเกินไปที่จะทิ้งความหวังที่จะทำให้เขารวยอย่างรวดเร็ว
***
“จะ...เจ้าบอกว่าอะไรนะ? เจ้าบอกว่ากำจัดปีศาจหนูได้แล้วงั้นเหรอ?” เครดอนมองอาร์คพลางถามอย่างประหลาดใจ
ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างวางภูมิและแสดงหนังของปีศาจหนูให้เครดอนดู
“ถ้ามันมีขนาดใหญ่แบบนี้ต้องเป็นหนังของปีศาจหนูอย่างแน่นอน
ข้ารู้สึกประทับใจจริงๆ”
คุณกำจัดปีศาจหนูได้สำเร็จ! เควสต์เสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว
|
เสียงตีกลองที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตดังขึ้นเมื่อระบบรายงานว่าเขาผ่านเควสต์นี้โดยสมบูรณ์
ระดับของคุณได้เพิ่มขึ้น
|
ระดับของเขาเพิ่มขึ้นทีเดียว 2 เลเวล
ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขามีเลเวลอยู่ที่ระดับ 13 ตั้งแต่ที่เขาทำเควสต์ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้เล่นที่มีระดับแค่
10 เขาก็ได้รับสิ่งตอบแทนมากขึ้น แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด
เครดอนยังมอบเงินให้เขาอีก 10 เหรียญทองและบอกให้เขากลับไปหาผู้เฒ่าแฮนแซนอีกครั้ง
ทันทีที่ผู้เฒ่าแฮนแซนเห็นอาร์ค
เขาก็รีบเข้ามากล่าวแสดงความยินดีจนน้ำลายแทบกระเด็นโดนตัวชายหนุ่ม
“ข้าได้ยินข่าวเกี่ยวกับเจ้า
เจ้าประสบความเร็จยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง! ตั้งแต่ที่เจ้าได้ยืนอยู่อย่างกล้าหาญและสู้กับปีศาจหนูยักษ์จนมันล้มลงได้อย่างปลอดภัย
ข้าสามารถเรียกเจ้าได้ว่า จ้าวแห่งหนู”
คุณได้รับฉายา ‘จ้าวแห่งหนู (Mouse
Master)’ จากผู้เฒ่าแฮนแซนแห่งหมู่บ้านฮารัน
ตอนนี้คุณได้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการจัดการกับหนู
เมื่อต้องต่อสู้กับพวกหนู พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% ในการเผชิญหน้ามีโอกาสที่จะโจมตีคริติคอลเพิ่มขึ้น 40% เพราะว่าคุณเป็นจ้าวแห่งการต่อสู้กับหนูแล้ว โอกาสในการหลบการโจมตีเพิ่มขึ้น
40%
*ฉายานี้เพิ่มค่าสถานะทั้งหมด 1 จุด (+1 All
status)
*ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 100 แต้ม
|
ในฐานะที่คุณเป็น ‘จ้าวแห่งหนู’ ทักษะจิตวิญญาณแห่งแมวจึงเพิ่มขึ้นเป็นระดับกลาง
จิตวิญญาณแห่งแมว (ระดับกลาง : สกิลใช้งาน)
เสียงคำรามและแสงจากการกระพริบตาของมันมีความรุนแรงมากขึ้น
ส่งผลให้หนูและสัตว์อื่นๆ
ที่มีขนาดเล็กตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและเป็นอัมพาตเป็นเวลา 1 นาที การโจมตี
ป้องกันและกำลังใจในการต่อสู้ลดลง 20% (สำหรับหนูทั้งหมด และแสดงผล 50% เมื่อใช้กับมอนสเตอร์ที่มีขนาดเล็ก)
ใช้มานา : 100
|
มันเป็นโบนัสเพิ่มเติมที่น่ากลัวพอจะทำให้อาร์คถึงกับเป็นลมล้มทั้งยืนได้
การที่จะสำเร็จเควสต์ด้วยวิธีปกติ
ผู้เล่นต้องมีระดับอย่างน้อยที่เลเวล 15 แต่เขากลับเป็นผู้เล่นที่มีระดับแค่เลเวล
10 ก็สามารถทำเควสต์จนจบได้ มันเลยทำให้เขาได้รับของรางวัลมากกว่าปกติถึงแม้ว่าเควสต์ที่ทำไปจะเป็นเควสต์ต่อเนื่องก็ตาม
นี่คือความหมายของคำว่าโอกาส
‘หุหุหุ ฉันอาจจะต้องขอบคุณอันเดลกับบูลม่า’
ถ้าเขาไม่ได้ถูกอันเดลกับบูลม่าหลอกใช้
อาร์คคงไม่ได้คิดที่จะทำเควสต์ล่าหนูถึง 300 ครั้งแน่ๆ ต้องขอบคุณที่เขาทนฟื้นฟูค่าสถานะที่สูญเสียไปทีละจุดที่ได้เปิดโอกาสให้เขามีวันนี้
แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะขอบคุณทั้งสองคนนั้นจริงๆ
แต่อย่างใด สิ่งที่เขาได้รับมาในตอนนี้ล้วนเป็นผลมาจากความพยายามของเขาเองทั้งนั้น
ความปรารถนาที่จะแก้แค้นคนพวกนั้นที่เขาเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด
ผู้เฒ่าแฮนแซนที่มอบฉายาใหม่ให้อาร์คเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะยื่นสิ่งหนึ่งให้แก่ชายหนุ่ม
“เอานี่ไปด้วย” ชายชรากล่าวขึ้น
“นั่นมันอะไรน่ะ?” อาร์คมองด้วยความสงสัย
“ยายโจแฮนสันที่เจ้ามักจะไปดูแลบ่อยๆ
เพิ่งเสียไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง แต่ก่อนที่เธอจะตาย เธอได้โชคลาภเล็กๆ
น้อยๆ ก้อนหนึ่งมา นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอมีและเธอบอกว่าอยากจะมอบมันให้แก่เจ้า
ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นเงินประมาณ 30 เหรียญทอง”
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็น NPC แต่เมื่ออาร์คได้ยินว่าคนที่เขาคอยดูแลได้ตายจากไปแล้วก็ทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง
แน่นอนว่าอาร์คไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับเงินก้อนนั้น
มันเป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำเพื่อตอบรับความหวังดีของคนที่ได้จากไปแล้ว
ยังไงก็ตามสำหรับตอนนี้อาร์คได้รับค่าโบนัสสถานะมา
12 จุดขณะที่เขามีเลเวลอยู่ที่ 13
นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะอยู่ในระดับที่ควรได้แค่เงินเหรียญทองแดงเป็นของตอบแทน
แต่เขากลับได้รับเงินจำนวนมากมายอย่างใจกว้าง
หลังจากที่ชายหนุ่มเก็บเงินเข้าประเป๋าเรียบร้อยแล้ว
อาร์คก็คิดถึงกระดานชนวนอันนั้นเลยเอ่ยถามผู้เฒ่าแฮนแซน
“ปู่รู้มั้ยว่าใครคือไวเคานต์ที่ชื่อฮาเวสไตน์?”
“แน่นอน...ไวเคานต์ฮาเวสไตน์จะเป็นใครนอกจากท่านลอร์ดแจ็คสันที่ปกครองอยู่เขตนี้น่ะสิ
ว่าแต่เจ้าถามข้าแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?” ชายชราถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกปู่ ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะ” อาร์คพูดก่อนจะกล่าวลาชายชราแล้วเดินจากมา
‘ไม่ยากแฮะ
แค่นี้ฉันก็ได้ข้อมูลสำหรับเควสต์ต่อไปแล้ว...แต่ตอนนี้ฉันต้องเตรียมความพร้อมในการเดินทางซะก่อน’
อาร์คไปพบสมิธด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นเขาก็กางหนังของปีศาจหนูออกและขอให้อีกฝ่ายช่วยทำเกราะหนังให้
นอกจากนี้เขายังทิ้งดาบผุขึ้นสนิมไว้ให้สมิธช่วยทำให้ด้วยเพราะว่าเขาไม่มีอะไรจะใช้แทนดาบเหล็กที่หักไปแล้ว
หลังจากวางข้าวของที่ต้องซ่อมไว้ให้สมิธช่วยดูแล้ว
เขาก็รอประมาณวันหนึ่งก่อนจะกลับไปรับชุดเกราะที่ซ่อมแซมและดาบที่เสร็จสมบูรณ์กลับ
อาร์คตรวจสอบสิ่งของทั้งสองอย่างก่อนที่ความผิดหวังในตอนแรกจะกลายมาเป็นสิ่งที่เขาเกินจะคาดคิด
สมิธผู้เป็นเจ้าของโรงหล่อพูดด้วยสีหน้าที่โอ้อวด
“ในเมื่อมันเป็นคำขอของเจ้า
ข้าเลยทำมันอย่างสุดความสามารถ”
ชุดเกราะหนัง Black
Bear Mouse (Enchanted)
|
|||
ประเภทชุดเกราะ
|
เกราะหนัง
|
||
พลังป้องกัน
|
40
|
ความทนทาน
|
90/90
|
น้ำหนัก
|
20
|
การจำกัด
|
ไม่มี
|
ชุดเกราะที่ทำจากหนังของปีศาจหนูที่เฝ้าถ้ำลึกลับ สิ่งที่โดดเด่นของมันคือความยืดหยุ่นเพราะชุดเกราะนี้ถูกปกคลุมด้วยขนหยาบที่มีความแข็งแรงและยังใช้ป้องกันได้เป็นอย่างดี
นอกจากนี้มันยังใช้ป้องกันความหนาวเย็นได้ดีเป็นอย่างยิ่ง
ดังนั้นมันจึงเป็นเกราะที่ดีที่สุดสำหรับนักเดินทางในช่วงฤดูหนาว
Option : ความคล่องแคล่ว +2 , ความต้านทานความหนาวเย็น +20
|
|||
ดาบแสงประกาย (Enchanted)
|
|||
ประเภทอาวุธ
|
ดาบมือเดียว
|
||
พลังโจมตี
|
8~12
|
ความทนทาน
|
20/20
|
น้ำหนัก
|
15
|
การจำกัด
|
ไม่มี
|
ดาบที่สร้างขึ้นจากการลับคมดาบที่สึกกร่อน แม้ความทนทานจะลดลง
แต่ตัวดาบมีความคมมากและสะดวกในการใช้งานเพราะมีน้ำหนักเบา
มันเป็นอาวุธที่ดีสำหรับมือใหม่มากกว่าการใช้ดาบยาว
Option : ความเร็วในการโจมตี+5
|
|||
ถึงแม้ว่าพวกมันจะสั้นลงนิดหน่อยจากการเอาเกราะหนังและดาบยาวไปหลอม
แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่าที่ข้อมูลแสดงออกมา
ถ้าคุณพิจารณาถึงราคารวมของค่าใช้จ่ายจำนวนมากที่
NPC เรียกร้อง
ไม่ว่าผู้เล่นจะประหยัดเงินแค่ไหนแต่พวกเขาจะต้องมีเลเวลไม่ต่ำกว่า 20~25 จึงจะสามารถซื้อของทั้งหมดนั้นได้
ขณะที่อาร์คกลับได้รับอุปกรณ์ที่ถูกสร้างขึ้นในระดับเลเวลแค่ 13 นั่นบ่งบอกได้ว่าเขารวยมากแค่ไหน
นอกจากนี้เขายังได้รับมรดกจากยายโจแฮนสันและยังมีเงินที่เขาได้รับค่านายหน้าจากการรับฝากซ่อมแซมอุปกรณ์ให้กับผู้เล่นคนอื่นๆ
อีก เขาจึงทำเงิน 60 เหรียญทองโดยใช้เวลาเพียง 25 วันขณะอยู่ที่หมู่บ้านฮารันได้
เมื่อเทียบกับตอนแรกที่เพิ่งเริ่มต้น
สิ่งที่เขาทำมันก้าวหน้าเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มพูดคุยกับทุกคนในหมู่บ้านฮารัน
เขาคิดว่าบางทีอาจจะมีเควสต์ซ่อนอยู่อีก แต่ก็ไม่มี NPC คนไหนที่จะให้เควสต์กับเขาเพิ่มถึงเขาจะถามไม่กี่ครั้งก็ตาม
เมื่อเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรจะอยู่ในหมู่บ้านเริ่มต้นอีกต่อไป
อาร์คจัดการอุปกรณ์ของเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังปราสาทแจ็คสันสถานที่ซึ่งเขาจะได้พบกับไวเคานต์ฮาเวสไตน์
***
“นี่เป็นรายงานของผู้สมัครทั้งหมดที่ส่งเข้ามางั้นเหรอ?”
“ครับ...เรากำลังอ่านข้อมูลของพวกเขาอยู่”
“มีใครที่น่าสนใจบ้างมั้ย?”
“มีน้อยมากครับ”
คิมควอนแทเรียงรายงานไม่กี่หน้าของเขาส่งให้แก่ฮามยองอูที่ยืนดูอยู่
ผู้ที่สมัครเข้ามายังบริษัท
Global Exos นั้นจะต้องส่งรายงานตามกำหนดการที่ได้รับอนุญาตจากผู้เล่นมาใช้ในการประเมินผลเพื่อติดตามความคืบหน้าอย่างชัดเจนของผู้สมัคร
ในขณะที่มองผ่านรายงานฮามยองอูถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ “โอ้โฮ...แค่ยี่สิบวัน แต่มีผู้เล่นถึง 20 คนที่อยู่ในระดับ 50
แล้วงั้นเหรอ?”
เมื่อเทียบกับเกมอื่นๆ แล้ว เกม
New world นั้นจะเก็บระดับยากกว่าเป็น 3-4 เท่า
ในทางกลับกัน
ถ้าพวกเขาได้เล่นเกมอื่น พวกเขาต้องมีระดับประมาณ 150-200
ซึ่งเลเวลขนาดนี้แต่ใช้เวลาเพียงแค่ 20 วัน
ถือได้ว่าเร็วเป็นประวัติการณ์เลยทีเดียว
“ปกติแล้วมันเป็นตัวเลขที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะถึงจุดๆ
นั้นด้วยการเล่นเกมตามปกติ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเขียนไว้ในรายงานว่าตัวเองแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนจำนวนมากที่คอยสนับสนุนเขา
ถึงมันจะไม่ใช่วิธีการที่เราต้องการก็ตาม คุณคิดยังไงบ้างล่ะ?” คิมควอนแทถาม
“ไม่ใช่ว่านายคิดถึงเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเหรอ?” ฮามยองอูตอบอย่างสบายใจราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ตั้งแต่ที่พวกเขาวางแผนว่าจะเลือกพนักงานจากผลของการเล่นเกม
พวกเขาต่างก็คาดเดากันไว้อยู่แล้วว่ามันต้องยุ่งยากอยู่บ้าง
เพราะมันคือการทดสอบที่จะเข้ามาทำงานที่บริษัทที่มีชื่อเสียงระดับโลกอย่าง ‘Global
Exos’
จำนวนเงินที่คนเหล่านั้นได้ใช้ในเกมอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะผิดกฎนั้นก็มาจากคนที่เกี่ยวข้องกับผู้สมัครทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว ญาติพี่น้อง
หรือเพื่อนของเขาที่ได้ระดมทุนมาเพื่อใช้สนับสนุน
สุดท้ายแล้วผู้สมัครที่พวกเขาต่างเฝ้าดูอยู่ก็แทบจะเลือกใช้วิธีการที่คล้ายกันแบบนี้ทั้งนั้น
ถ้าหากเขาได้ผู้สมัครที่มีความกระตือรือร้นและพร้อมที่จะซึมซับเรียนรู้งาน สำหรับฮามยองอูแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเลยซักนิด
“การระดมทุนและการใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวก็เป็นทักษะอย่างหนึ่ง
นั่นเป็นเหตุผลที่เราอนุญาตให้แม้แต่คนโง่ที่ปลอมประวัติเข้ามามีส่วนร่วมด้วยยังไงล่ะ
ถ้าพวกเขาซื่อสัตย์เหมือนสุนัขพันทางมันก็คงสิ้นหวังเต็มทีละ แล้วการทดสอบก็คงกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ
ไป ในสถานการณ์ที่เราไม่มีส่วนร่วมในระบบแบบนั้นไม่มีวิธีที่ดีกว่านั้นเหรอ”
“คุณยอมรับพวกเขางั้นเหรอ?”
“เหมือนจะเป็นแบบนั้น” ฮามยองอูหัวเราะราวกับเขาไม่ได้พูดเล่น “พวกเราแค่ต้องการผู้เล่นที่ควบคุมได้
แล้วคนอื่นๆ เป็นยังไงบ้าง”
“พวกเขามีระดับประมาณ 30-40 มันจะน้อยลงถ้าพวกเขาใช้วิธีการแบบปกติ”
“แล้วที่นายดึงแยกออกมามันคืออะไรล่ะ?” ฮามยองอูชี้นิ้วไปที่รายงานที่วางซ้อนด้านหนึ่งของโต๊ะ
“อ้อ...นั่นคือคนที่เล่นเกมด้วยวิธีการที่เป็นเอกลักษณ์” คิมควอนแทกล่าว
“วิธีการที่เป็นเอกลักษณ์?” ฮามยองอูรู้สึกสงสัย
“ครับ...ผมไม่รู้ว่าพวกเขาโง่หรือควรบอกว่าพวกเขายอดเยี่ยมดี? พวกเขาแค่มีเลเวลต่ำที่สุดแต่พวกเขากลับใช้ประโยชน์จากระบบได้อย่างเต็มที่
ในกลุ่มของพวกเขามีคนที่น่าจับตามองอยู่ คุณจะดูมั้ย?”
คิมควอนแทกางรายงานทั้งสองฉบับออกมา หนึ่งในนั้นเป็นผู้สมัครที่ชื่อ ‘ชัมบาลา’ ส่วนอีกคนชื่อว่า ‘อาร์ค’ มันเป็นรายงานของคิมฮยอนอูนั่นเอง
เขามองรายงานแบบผ่านๆ
ฮามยองอูส่ายหัวและหัวเราะเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนมีเลเวลต่ำกว่า 20
“สิ่งที่เราต้องการคือคนที่ไม่ได้สนุกกับเกม
เราต้องการคนที่เหมาะสมและสามารถใช้ประโยชน์จากไหวพริบแล้วก้าวไปข้างหน้าในเกม”
“ไม่ใช่ว่าระดับเลเวลไม่ได้เป็นทุกอย่างใน New
world หรอกเหรอ?” คิมควอนแทถามอย่างสงสัย
“นั่นน่ะใช่แน่นอน
แต่ระดับของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการตัดสินใจของพวกเขา” ฮามยองอูอธิบาย
“มันก็จริง”
“ถ้านายถูกเป่าหูในเกม นายก็ต้องฉลาด
มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดว่าคนที่มีระดับไม่ถึง 20 ขณะที่ใช้เวลาถึง 20
วันเนี่ยเป็นคนที่ฉลาดนะ ลบชื่อพวกเขาออกจากรายการที่ต้องพิจารณาเถอะ
แล้วประวัตินี่ไม่ได้ปลอมมาใช่มั้ย?”
“คุณต้องการให้ตัดรายชื่อของพวกเขาทั้งหมด?” คิมควอนเทถามเพื่อความแน่ใจ
“ไม่มีทางที่เราจะอ่านรายงาน 2,000 ฉบับได้ทุกครั้งที่พวกเขาส่งมาหรอกนะ
เราคงต้องเอารายชื่อของพวกเขาออกจากการพิจารณาบ้าง
แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังไม่ต้องแจ้งให้พวกเขารู้เกี่ยวกับการตัดสิทธิ์ของพวกเขาตอนนี้
ในขณะที่เรากำลังทดสอบเราต้อง ‘ยุติธรรม’ มันน่ารำคาญถ้าเจ้าสุนัขพันทางพวกนั้นรู้สึกกลัวว่าจะถูกตัดชื่อออก”
“ผมเข้าใจแล้ว”
รายงานของควากยงและคิมฮยอนอูถูกโยนลงไปในเครื่องทำลายเอกสาร
นอกจากนี้ในรายชื่อผู้สมัครยังมีคำว่า ‘ไม่ผ่าน’ เขียนด้วยตัวอักษรสีแดงทับบนชื่อของเขา
***
“ช่วงนี้ดูเหมือนว่าแก้มของลูกตอบลงเหมือนคนที่นอนไม่พอเลยนะ
หรือว่ามีเรื่องยุ่งยากอะไรหรือเปล่า? ทำไมมันถึงไม่มีอะไรง่ายๆ
บ้างเลยนะ...” แม่ของฮยอนอูมองเขาด้วยแววตาสงสารก่อนจะถอนหายใจยาว
ตอนที่เธอกังวลเกี่ยวกับเขาเสียงของเธอจะสั่นเทา
ใบหน้านั้นซีดขาวจนเห็นเส้นเลือด แขนที่มีแต่กระดูกถูกเจาะด้วยเข็มสามถึงสี่เล่ม
เมื่อมองร่างของผู้เป็นแม่ เห็นหัวใจของฮยอนอูก็เต็มไปด้วยความปวดร้าว
ตามความจริงแล้ว
สิ่งที่เธอกังวลนั้นไม่ได้ผิดไปจากความเป็นจริงเลยซักนิด
หลังจากที่ฮยอนอูได้เล่นเกม New world
เขายังไม่เคยหลับอย่างเพียงพอเลยซักครั้ง
‘มันเป็นเกมที่สำคัญกับชีวิตของฉันจริงๆ
ถึงฉันจะตามหลังเมื่อเปรียบเทียบกับผู้สมัครคนอื่น
แถมยังไม่มีเวลามากพอที่จะทุ่มเทให้กับเกม
แล้วฉันก็รู้ว่ามันต้องลำบากตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่ไม่เป็นไรหรอก...ตามที่พวกผู้บริหารพวกนั้นบอก ไม่ใช่แค่ระดับที่เป็นตัวกำหนดว่าจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวในการทดสอบ
ฉันก็ยังมีโอกาส ตราบใดที่ยังมีความหวังฉันจะยอมแพ้ไม่ได้’
ด้วยการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวของเขา
ฮยอนอูได้นอนเพียงแค่วันละ 3 ชั่วโมง ส่วนเวลาที่เหลือนั้นเขาใช้ไปกับการเล่นเกม
ไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นหลังจากที่เขาเริ่มต่อสู้กับปีศาจหนู
เขาต้องใช้เวลาทั้งคืนจนแทบจะไม่ได้นอน
ถึงแม้ว่าในตอนเช้าเขาจะได้งีบเป็นระยะเวลาสั้นๆ
ก่อนนาฬิกาจะปลุกเตือนให้ออกไปทำงาน ชายหนุ่มก็รีบปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าแล้วออกไป
ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวกับเสื้อผ้าที่สกปรกของเขานั้นทำให้ชายหนุ่มดูโทรมเป็นอย่างมาก
แต่ฮยอนอูก็แสร้งตอบกลับด้วยใบหน้าที่สดใส “ไม่ได้มีเรื่องยุ่งยากอะไรหรอกครับ”
“แม่ขอโทษนะฮยอนอู
ถึงแม่จะเรียกตัวเองว่าแม่ แต่กลับเป็นแค่ภาระ...”
“ผมบอกแล้วว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกครับ
มัน...ก็แค่ผมได้เล่นเกมกับเพื่อนแถวๆ นี้ดึกไปหน่อย วันนี้ผมเลยนอนไม่ค่อยพอ”
เขารีบแก้ตัว
“แต่ถ้าแม่ไม่ได้เป็นอย่างนี้
ป่านนี้ลูกก็คงอยู่ที่มหาวิทยาลัย...”
“...แม่” ฮยอนอูคว้ามือแม่ของเขามากุมไว้แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ผมไม่เป็นไรจริงๆ นะ จริงๆ
แล้วผมชอบทำงานมากกว่าไปเรียนมหาวิทยาลัยเยอะเลย
งานสนุกแถมเพื่อนร่วมงานก็ดีกับผมมากๆ แถมยังมีคนคอยช่วยผมด้วยนะ
แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ อ้อ...มีเรื่องนึงที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องลำบากมากเลย”
“มันคืออะไรอย่างนั้นเหรอ?” แม่ของฮยอนอูถาม
“ก็ผมไม่ได้กินบิบิมกุกซู(บะหมี่เย็นรสเผ็ด)ที่แม่ทำเลยน่ะสิ”
“ลูกนี่...พูดอะไรไม่มีสาระซักคำ”
“นี่มันเป็นเรื่องจริงนะแม่
มันเป็นอาหารที่ผมอยากกินมากเลย ถึงผมจะลองทำแบบเดียวกับแม่ดู
แต่รสชาติไม่เหมือนกันเลยซักนิด เพราะฉะนั้นแม่รีบหายไวๆ นะ จะได้ทำให้ผมกินไง
นะครับ...ตกลงมั้ย?”
“ก็ได้...แม่จะรีบหายนะ”
ฮยอนอูที่พูดไปเรื่อยเปื่อยขยิบตาให้กับคนเป็นแม่
สุดท้ายเธอก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ดูใช้ได้คนหนึ่ง
แต่บุคลิกของเขานั้นเป็นคนไม่มีเสน่ห์
ถ้าเป็นในอดีตเขาคงไม่สามารถจินตนาการได้ถึงคำพูดแบบนี้ แต่ในระหว่างที่เขาได้เรียนรู้สิ่งที่แปลกใหม่ใน
New world คำพูดพวกนี้ก็ค่อยๆ หลุดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
ตอนที่ฮยอนอูได้ดูแลคุณยายโจแฮนสันในหมู่บ้านฮารันมีหลายอย่างที่เขาได้เรียนรู้
ตอนแรกมีแต่เควสต์ที่จะต้องทำให้เสร็จก่อนจึงจะได้รับเควสต์ล่าหนูทำเอาอาร์คแทบอยากจะร้องไห้
แต่ในขณะที่เขาทำเควสต์ซ้ำไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
สิ่งที่เป็นผลตอบแทนนั้นขึ้นอยู่กับว่าฮยอนอูจะรักษาเธอด้วยวิธีแบบใด
และเมื่อเขาปฏิบัติกับเธอดีขึ้นแค่ไหนผลรางวัลก็มากตามไปด้วย
ผลตอบแทนนั้นเริ่มต้นที่ 1
เหรียญเงิน แต่ก็มีบางครั้งที่เขาได้รับมากกว่านั้นเป็นเพราะเขาพยาบาลเธอด้วยความทุ่มเทอย่างจริงใจ
ในขณะที่ต้องใช้เวลาเท่าเดิมในทุกๆ ครั้ง
มันก็น่าจะดีกว่าถ้าเขาได้รับเงินเพิ่มอีกสัก 1 เหรียญเงิน
หลังจากหาข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งนั้น
ฮยอนอูสามารถเดาการกระทำและคำพูดที่ยายโจแฮนสันต้องการได้ล่วงหน้า
มันกลายเป็นเรื่องสนุกเมื่อเขาได้ฝึกการสัมผัสซึ่งมันก็ติดมายังโลกความเป็นจริงด้วย
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้ทักษะพยาบาลเพื่อเพิ่มความแข็งแรงและกำลังใจเพื่อทำให้แม่รู้สึกดีขึ้นได้ก็ตามแต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาเลย
การสังเกตความเปลี่ยนแปลงแม้แต่เรื่องเล็กๆ
น้อยๆ นั้นช่วยทำให้เขาเข้าใจถึงสีหน้าและการแสดงออกของแม่เขาได้ดีขึ้น
‘เมื่อก่อนทำไมฉันไม่เข้าใจเรื่องง่ายๆ
แบบนี้กันนะ’ ฮยอนอูรู้สึกว่าการเล่นเกม New
world นั้นคุ้มค่ามาก
“ผมจะแวะมาอีกทีวันพรุ่งนี้สายๆ นะครับ
ผมวางตระกร้าผลไม้ไว้ตรงนี้ แม่กินได้เลยนะ” ฮยอนอูวางตระกร้าใส่ผลไม้แล้วเดินไปมารอบห้องอย่างกระฉับกระเฉง
หลังจากที่เขาได้ยินจากหมอว่าผลไม้จะช่วยรักษาอาการของแม่ได้
ชายหนุ่มก็ซื้อผลไม้ให้แม่ของเขาสัปดาห์ละครั้ง
ถึงแม้ว่าฮยอนอูจะไม่สามารถซื้อราเม็งให้ตัวเองได้แม้แต่ชามเดียว
แต่ถ้ามันช่วยให้แม่ของเขาหายได้เขาก็จะซื้อมันให้เธอ ไม่ใช่แค่ผลไม้
แม้แต่โสมเขาก็ซื้อให้เธอด้วย
ฮยอนอูพาร่างกายที่อ่อนเพลียจากการอดนอนของเขามาที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อทำงานต่อ
หลังจากที่ทำงานหนักเป็นเวลา 6
ชั่วโมงต่อวัน ในขณะที่เขาต้องย้ายลังหนักๆ ไปตรงนี้ตรงนั้นแล้วก็ซ้อนขึ้นเป็นชั้น
เขาก็ได้รับค่าจ้างเดือนละ 1,500,000 วอน นอกจากนี้เขายังได้รับเงินอีก 2,000,000 วอน จากการทำงานพาร์ทไทม์อีก 3 แห่งซึ่งแต่ละแห่งนั้นต้องทำงานที่ละ 3
ชั่วโมง
บริษัท Global
Exos นั้นยังจ่ายเงินให้พนักงานของเขาหนึ่ง 1,500,000 วอนต่อเดือน จำนวนเงินที่ฮยอนอูได้รับจากการทำงาน 15 ชั่วโมงต่อวันเป็น
5,000,000 วอนต่อเดือน
ด้วยรายได้ของเขาที่มียังแทบจะไม่พอใช้จ่ายค่ารักษาแม่
ค่าเช่าอพาทเมนท์และค่าดอกเบี้ยเงินกู้เลยด้วยซ้ำ
ยังมีค่าใช้จ่ายที่เขาต้องจ่ายตอนที่แม่ของเขาออกจากโรงพยาบาลอีก
ไม่ว่ายังไงเขาก็ประหยัดเงินเอาไว้มากๆ เพื่อที่จะได้ต่อลมหายใจมีชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
ดังนั้นแล้วไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องยากเย็นแค่ไหนถึงร่างกายเขาจะเจ็บปวดยังไง
เขาก็ไม่อาจหยุดทำงานได้
ฮยอนอูส่ายหัวของเขาอย่างแรง
‘แม่ต้องอดทนต่อความทุกข์มากกว่าฉันหลายต่อหลายครั้ง
เพราะแบบนั้นฉันถึงไม่สามารถพูดว่าเหนื่อยหรือไม่ชอบออกมาได้’
ในที่สุดหลังจากที่เขาทำงานเสร็จ
ฮยอนอูยกกล่องไปวางตรงกลางบนแถวที่เป็นช่องว่างแล้วก็เขาก็หลับตาลงเป็นระยะเวลาสั้นๆ
เหตุผลที่ทำให้เขาสามารถทนต่อการนอนแค่วันละ
1
ชั่วโมงได้คือการที่เขาได้นอนขณะที่นั่งรถไฟใต้ดินหรือแอบสัปหงกเล็กๆน้อยๆในเวลาว่างขณะทำงาน
แน่นอนว่าที่มันเป็นไปได้ด้วยดีแบบนี้
เขาต้องขอบคุณเฮซอนที่เป็นเพื่อนร่วมงานของเขา
“พี่คะ...พี่!”
เมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังเขย่าตัวเขา
ฮยอนอูก็ลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน
เฮซอนปลุกเขาด้วยสีหน้ากังวล
“หืม...เกิดอะไรขึ้น? หรือว่ามีใครมา?”
“มีคนโทรมาบอกว่าเจ้าของร้านจะมาที่นี่อีกไม่นานนี้ค่ะ”
“งั้นหรอ
ถ้าอย่างนั้นฉันก็ควรตื่นได้แล้วจะได้ไม่ถูกว่า” ฮยอนอูพึมพำก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา
“พี่มีงานพิเศษอีกที่นึงเหรอคะ?” เฮซอนถามด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“ฮะ? แค่งานที่ทำอยู่ก็จะทำไม่ไหวอยู่แล้ว” ฮยอนอูตอบ
“แล้วทำไมพี่ถึงได้ง่วงแบบนี้ล่ะ
ในเมื่อพี่ก็ทำงานเท่าเดิมเหมือนทุกวัน”
“มันก็ใช่ แต่ว่า...” ชายหนุ่มเกาหัวแล้วทำท่าอายๆ “ความจริงคือเมื่อไม่นานมานี้ผมเริ่มเล่นเกมที่บ้าน”
“พี่เล่นเกมด้วยเหรอ?” เฮซอนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ท่าทางแบบนั้นคืออะไร? เมื่อก่อนตอนที่มีเวลาว่างผมน่ะบ้าเล่นเกมจะตาย
มีวันหยุดเมื่อไหร่ผมก็นั่งคลิกเมาส์ทั้งคืน
พอผมเคาะคีย์บอร์ดมันก็เป็นตอนเช้าแล้ว มีมากกว่า 3-4
เกมที่ผมเล่นไปถึงระดับสูงสุดเลยนะ”
ตอนนั้นเขาไม่ได้รู้เลยว่าที่ผ่านมาเขาบ้าเล่นเกมแค่ไหน
พ่อแม่ของเขาใจดีขนาดไหนที่ยอมให้เขาเล่นเกมเป็นบ้าเป็นหลังแบบนั้น
เขาเลยไม่มีความทรงจำที่แย่ตอนที่เล่นเกมเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่พอชีวิตของเขาได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือมันก็ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเขาอีกแล้ว
‘ฉันอาจจะไม่มีวันได้เล่นเกมอย่างสบายใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว’
นั่นคือสิ่งที่เขาคิด
แต่เมื่อเร็วๆนี้ ความรู้สึกนั้นของฮยอนอูก็กลับคืนมาเล็กน้อย
เขาหลงอยู่ใน New
world จนแทบจะลืมเป้าหมายในการเล่นเกมเพื่อสมัครเข้าทำงาน
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เวลานอนของเขาลดน้อยลงเป็นอย่างมากจนเขารู้สึกอ่อนเพลีย
อาจพูดได้ว่าร่างกายจิตใจของเขานั้น ‘เหนื่อย’ เป็นอย่างมาก
มันเป็นจุดที่เขาอยากจะลืมทุกอย่างให้หมด
แม้แต่รายงานที่เขาต้องเขียนเมื่อสองวันก่อนตอนที่ครบกำหนดซึ่งเขาต้องพยายามเขียนและส่งมันไป
ดังนั้นแล้วเวลาที่เขาใช้ไปกับการเล่นเกมมันสนุกจริงๆ
และเขาอยากจะไปให้ถึงระดับเดียวกับที่
Global Exos ได้สร้างเกมนี้ขึ้นมา แต่มันก็เป็นความสูงชั้นที่แตกต่างเกินไป
ฮยอนอูเรียนน้อยและไม่มีอะไรที่จะเทียบกับผู้สมัครคนอื่นๆ ได้
และก็ยังมีเวลาเล่นเกมแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น
แม้ว่าอัตราของการแข่งขันจะเป็น 1 ใน
200 ซึ่งในความเป็นจริงฮยอนอูต้องเป็นศัตรูกับคนจำนวนกว่า 1,900 คน
ก็สรุปได้ไม่ยากว่าเขามีโอกาสที่จะถูกปฏิเสธมากกว่าที่จะได้รับการยอมรับ
นั่นคือเหตุผลที่ฮยอนอูต้องการเพลิดเพลินกับโลกใหม่มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
เพราะเขาต้องคืน 10,000,000 วอน
เมื่อการทดสอบนั้นเสร็จสิ้น (ในที่นี้หมายถึงราคาค่าเครื่องเล่นเกม)
‘ถ้าฉันคืนเครื่องเล่นเกมไปแล้ว
ด้วยรายได้ของฉันก็คงไม่สามารถเล่นมันได้อีกอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าตอนแรกฉันจะเล่น New
world เพื่อการทดสอบเข้าทำงาน แต่ฉันก็อยากได้รับการตอบรับ
ไม่สิ...ฉันต้องเชื่อว่าตัวเองทำได้’
ตามความเข้าใจของเขานั้นยังมีประวัติส่วนตัวปลอมๆ
อยู่ แต่เหมือนโลกแห่งเอ็กซอร์สยังคงไม่สังเกตถึงมัน
จะทำยังไงที่จะหลอกพวกเขาให้ได้ถึงที่สุดกัน? เขายังคงพยายามเชื่อว่าตัวเองสามารถทำได้
ขณะที่เฮซอนกำลังมองดูฮยอนอูที่จมอยู่ในความคิด
ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างอย่างกะทันหัน
“แล้วเกมที่พี่เล่นเร็วๆ นี้มันเป็นเกมอะไรเหรอ?”
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
“อื้ม...เผื่อถ้ามันสนุก
ก็อยากจะลองเล่นบ้างเหมือนกันไง”
“เธอเคยเล่นเกมมาก่อนงั้นเหรอ?”
“แน่นอนสิ” เฮซอนตอบอย่างมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้นเคยเล่นเกมอะไรมาบ้าง?”
“อืม...อ้อ...มันคืออะไรน้า...น่าจะเป็นเกมเต้น One3...” เฮซอนพึมพำพลางขมวดคิ้ว
“เกมนี้แตกต่างจากเกมพวกนั้น
ถ้าเธอรู้ว่ามันเป็นเกมอะไร คงจะยากเกินไปที่จะเล่นมัน”
“ชิ...พี่พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่?” เฮซอนพูดอย่างงอนๆ เมื่อได้ยินคำพูดของฮยอนอู
“มันเป็นเกมที่เรียกว่า New world ที่เพิ่งออกมาเมื่อเร็วๆ นี้ไง” ชายหนุ่มตอบ
“ละ...โลกใหม่ New world?” หญิงสาวกรอกตาไปรอบๆ
“เธอรู้จักเหรอ?”
“แน่นอนสิ...ถ้าอย่างนั้นพี่ก็พูดถูกแล้วล่ะ
ฉันเห็นมันครั้งนึงในหนังสือพิมพ์ แต่มันต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อเล่นเกมนั้นนี่? ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเครื่องที่ใช้เล่นเกมหรืออะไรซักอย่าง”
“เครื่องเล่นเกมหรืออะไรที่เธอพูดถึงน่ะ
ผมได้มันมาเล่นเกมฟรีๆ”
“มันมีวิธียังไงบ้างเหรอคะพี่?”
“ผมอธิบายรายละเอียดให้เธอฟังไม่ได้
อ้อ...แต่เคยได้ยินว่ามีร้านเกมที่มีเครื่องเกมพวกนี้ติดตั้งอยู่
ค่าเล่นอาจจะแพงซักหน่อย แต่ถ้าเธอมีโอกาสได้ลองมันซักครั้ง
เธอจะรู้สึกว่ามันดีกว่าที่ผมอธิบายเป็นร้อยเท่า”
แล้วรถบรรทุกก็วิ่งเข้ามาจอดเทียบกับทางเข้าคลังสินค้า
ฮยอนอูรีบขึ้นไปบนรถที่ใช้โหลดสินค้าแล้วตรงไปจัดการมันทันที
เฮซอนที่มองฮยอนอูค่อยๆ
หันกลับมาพลางผงกหัวของเธอราวกับทำความเข้าใจในอะไรบางอย่าง
“เขาบอกว่าเป็นเกม New world อย่างนั้นเหรอ?”
*** End
of Chapter***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น